Ας αφιερωθούμε στο πολιτικό φαινόμενο για το οποίο ως χώρα έχουμε και την πρωτοτυπία και το μονοπώλιο προφανώς. Από ένα κόμμα, ναι από ΕΝΑ, ήλθε στιγμή που προέκυψαν άλλα τέσσερα. Ούτε κουνέλα να ήταν! Αυτό βεβαίως μόνο στον χώρο της Αριστεράς θα μπορούσε να προκύψει διότι ως γνωστόν είναι ο χώρος που, όπως έλεγε ο εμβληματικός ηγέτης της, -που είναι ύβρις να τον συγκρίνεις με τους σημερινούς- ο Ηλίας Ηλιού, συσκεπτόμαστε διότι δεν σκεπτόμαστε! Ας δούμε και άλλο ένα ενδιαφέρον στοιχείο του χώρου.

Όλοι μαζί, δηλαδή τα τέσσερα κόμματα που προέκυψαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, στην πρόθεση ψήφου -δηλαδή εκεί που απαντάει ο κόσμος τι θα ψηφίζατε αν είχαμε εκλογές- μετά βίας φτάνουν το 22%(!). Βέβαια στην εκτίμηση ψήφου, που είναι ένα θεωρητικό μέγεθος, πιάνουν κατά μέσο όρο -με συνεκτίμηση και άλλων δημοσκοπήσεων- κάτι παραπάνω, αλλά και πάλι όλοι μαζί υπολείπονται του πρώτου κόμματος που είναι το κυβερνητικό! Νομίζω ότι μέσα από ένα αντικειμενικό πρίσμα -όσο μπορεί κανείς να είναι αντικειμενικός διότι πρέπει να διαγράψει από τη μνήμη του το κυβερνητικό έργο των Αριστερών- η κοινωνία έχει γυρίσει την πλάτη και στα κόμματα του συγκεκριμένου χώρου και στην ιδεολογία που εκπροσωπούν.

Μάλλον δηλαδή η κοινωνία δεν έχει διαγράψει από τη μνήμη της το πώς είχε κυβερνηθεί. Αυτό όμως σημαίνει και κάτι άλλο: Ότι η ίδια η στάση της κοινής γνώμης γκρεμίζει τον μύθο που επί σειράν ετών προπαγανδιζόταν ότι η Αριστερά έχει μονοπωλιακώς κοινωνική ευαισθησία και ότι είναι η μόνη που νοιάζεται για τον άνθρωπο. Προφανώς αν νοιαζόταν όσο λέει, οι άνθρωποι δεν θα είχαν κανέναν λόγο να της δείχνουν σήμερα την πίσω πλευρά τους. Επομένως παραμένει το ερώτημα του ποιμένος, «με τον ήλιο τα βάζω με τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;». Έλα ντε. Μάλλον είναι η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου. Γι΄ αυτό ως μόνη λύση που αναζητούν είναι η συνεργασία, βάσει του «η ισχύς εν τη ενώσει», αλλά ούτε και εκεί τα βρίσκουν διότι είναι όλοι εν δυνάμει Μεσσίες, ασχέτως αν προσποιούνται ότι δεν βλέπουν την αδιαφορία του κόσμου -τουλάχιστον αυτού που αναδεικνύει τις κυβερνήσεις- απέναντί τους.

Πού να μπλέκουμε πάλι, σκέπτεται ο κοσμάκης και τους αφήνει στην ησυχία τους για να έχει και αυτός τη δικιά του. Δεν ξέρω αν αγωνιάτε για τις εξελίξεις στην Αριστερά, οι οποίες τελικώς έχουν ενδιαφέρον μόνο για τα δημοσιογραφικά γραφεία για να έχουν υλικό να γράφουν και οι δημοσιογράφοι. Αν και θα έπρεπε να υπάρχει στήλη σε συνέχειες για την Αριστερά, όπως τα παλιά αναγνώσματα του Γιάννη Μαρή, που ασφαλώς είχαν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τις αριστερές αγωνίες…


Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή