Παίρνω αφορμή από στοιχεία των κατά καιρούς δημοσκοπήσεων που δείχνουν κάποια δυσφορία της κοινωνίας για να θυμηθώ μία παλιά ιστορία. Σε ραδιοφωνική εκπομπή προ ετών, όταν ήταν πάλι στην κυβέρνηση η ΝΔ, οι οικοδεσπότες δημοσιογράφοι ρωτούσαν τον φιλοξενούμενο πολιτικό της κυβερνητικής παράταξης για τον χρόνο των εκλογών, μια και πολλή κουβέντα γινόταν γύρω από το αν θα είχαμε πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Ο πολιτικός βεβαίως δεν γνώριζε πότε θα γίνουν εκλογές, μια και αυτό είναι προνόμιο του εκάστοτε πρωθυπουργού. Οι δημοσιογράφοι όμως του διάβασαν ένα e-mail ακροατή, το οποίο έλεγε ότι «επειδή πτωχύναμε, πρέπει να γίνουν εκλογές για να σας… δικάσουμε»!

Η φράση αυτή θα μπορούσε να εκπροσωπεί μεγάλη ή μικρή μερίδα πολιτών. Και στη μία όμως και στην άλλη περίπτωση θα αποκάλυπτε με πόσο λάθος κριτήρια -αν δεν πρόκειται περί πολιτικού φανατισμού- κάνει τις πολιτικές επιλογές του ο κόσμος. Το πρώτο και δικαιολογημένο βεβαίως κριτήριο -και άκρως ανθρώπινο- είναι το προσωπικό συμφέρον. Νομιμοποιείται ο πολίτης να πει ότι «πτώχυνε» και επομένως ότι θα καταψηφίσει αυτόν που νομίζει ότι φταίει. Το λάθος του πολίτη είναι ότι δεν αξιολογεί τις πραγματικές αιτίες της μικρής ή μεγάλης ένδειάς του και που προφανώς δεν οφείλονται σε μία κυβέρνηση που θέλει να δυσαρεστήσει την εκλογική πελατεία της και να καταψηφιστεί! Καμία κυβέρνηση στον κόσμο δεν θέλει δυσαρεστημένο λαό. Εκτός βεβαίως και αν ο ακροατής με το e-mail ήθελε να πει ότι είναι χρέος κάθε κυβέρνησης να του αυξάνει το εισόδημα ό,τι και να γίνει, ανεξαρτήτως αν το κράτος έχει ή όχι αυτή τη δυνατότητα.

Έτσι όμως είχε πορευτεί η χώρα στο παρελθόν και η οικονομία έφτασε στο χείλος της κατάρρευσης, έπειτα μάλιστα από έναν αναγκαίο δανεισμό για τα χρόνια που τρώγαμε με χρυσά κουτάλια αλλά που δεν μας ανήκαν. Και όταν αποδειχθεί ότι η περίοδος των παχιών αγελάδων ήταν πλαστή και δανεικιά, τότε η κοινωνία ξεχνάει την παλιά καλοπέρασή της και γίνεται λάβρα κατά των «ευεργετών» της. Στην πολιτική ιστορία του τόπου, ειδικά στη Μεταπολίτευση, η έφεση κυβερνήσεων προς τον λαϊκισμό είχε συνέπειες και τελικώς τη νύφη την πλήρωσαν αυτοί που οι απαιτήσεις τους αλογίστως ικανοποιούνταν. Διότι και ο λαϊκισμός δεν είναι άλλο από ένα παραμύθι που αρέσκεται να το ακούει ο κόσμος. Και τέτοια παραμύθια λέγονταν κάποτε επί σειρά ετών, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και αυτός που τα έλεγε και αυτός που τα άκουγε. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στη χώρα μας έχουμε μία φράση που δεν ακούγεται σε καμιά άλλη γλώσσα: έχει ο Θεός. Μόνο που ο Θεός έχει κι άλλες δουλειές και όχι να ξελασπώνει τους επιπόλαιους… Για αυτό άλλωστε τους έδωσε το μυαλό.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή