Συζητούσα τις προάλλες σε φιλική συντροφιά για έναν δυσεύρετο τεχνίτη που τους είχα συστήσει για να βάλει κάποιες σήτες στα παράθυρά τους. Μου είπαν ότι ενώ είχε κάνει μία άριστη δουλειά, εντούτοις όλη την ώρα που δούλευε στο σπίτι εκείνο ήταν μουτρωμένος. Τους εξήγησα ότι ήταν η άμυνά του, για τον απλούστατο λόγο ότι πολλές φορές τούς είχε πει ότι θα τους εξυπηρετήσει, αλλά οι περισσότεροι των επαγγελματιών του τύπου αυτού -από τότε που θυμάμαι δηλαδή και τον παππού μου που είχε μία πολύ μεγάλη πελατεία- δεν είχαν ως κύριο χαρακτηριστικό τη συνέπεια. Επειδή πνίγονταν κυριολεκτικώς στη δουλειά. Οπότε και αυτός για να μην του ζητούν εξηγήσεις για την καθυστέρησή του, προτίμησε να κάνει τον μουτρωμένο. Ο τεχνίτης αυτός ήταν αλλοδαπός από βαλκανική χώρα. Είχε έλθει εδώ νεαρός, δούλεψε σε μαγαζί που ασχολείτο με κουφώματα και αλουμίνια και όταν ο ιδιοκτήτης βγήκε στη σύνταξη σε αναγνώριση της ικανότητας, της προθυμίας και της εντιμότητας του ξένου παραγιού τού παραχώρησε τη μικρή επιχείρηση.

Τι θέλω να πω με την ιστορία αυτή; Ότι από τη χώρα λείπουν εδώ και αμνημόνευτα χρόνια οι επαγγελματίες τεχνικοί. Ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, πλακάδες και κάθε άλλη ειδικότητα που μπορείτε να σκεφτείτε με βάση τις ανάγκες που έχετε αντιμετωπίσει και τις δυσκολίες να βρείτε τον κατάλληλο τεχνικό, που μπορεί μάλιστα τελικώς και να τον ακριβοπληρώσατε. Αυτή η έλλειψη είναι μία πυξίδα επαγγελματικού προσανατολισμού για χιλιάδες παιδιά που φαίνεται ότι προτιμούν ένα πανεπιστημιακό πτυχίο που θα τα οδηγήσει ενδεχομένως κάποια στιγμή στην ανεργία, παρά να εκπαιδευτούν -λαμβάνοντας μάλιστα και κάποιο πτυχίο από ΤΕΙ- που θα τους εξασφαλίσει δουλειά και χρήματα. Και θα τους ανοίξει και προοπτική για να γίνουν κάποια στιγμή αφεντικά οι ίδιοι.

Εδώ που τα λέμε, για να γίνει αυτό, δηλαδή να δούμε και στη χώρα μας μία τέτοια εξέλιξη, θα πρέπει να συντρέξουν και δύο προϋποθέσεις. Αφενός να υπάρξει μία σχετική καθοδήγηση από την Πολιτεία στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής πολιτικής της. Η άλλη προϋπόθεση βρίσκεται μέσα στην οικογένεια. Να σταματήσει η πτυχιομανία και η σώνει και καλά προώθηση των παιδιών στο πανεπιστήμιο, από όπου θα βγουν ασφαλώς επιστήμονες αλλά με περισσότερες πιθανότητες να ψάχνουν για δουλειά παρά να κάνουν επιτυχή επαγγελματική καριέρα. Τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν αυτή τη δυσοίωνη εξέλιξη υπάρχουν σε κάθε οικογένεια. Δουλεύουμε για να ζούμε και δεν ζούμε για να δουλεύουμε. Αυτή είναι μία μακραίωνη πραγματικότητα που αποτελεί άλλο ένα επιχείρημα για τον επαγγελματικό προσανατολισμό που αναπτύχθηκε πιο πάνω. Χώρια που σε τέτοια τεχνικά επαγγέλματα μπορείς -σύμφωνα με την εμπειρία όλων μας- να βάζεις στην άκρη και κάτι παραπάνω που δεν θα το βρίσκει η… εφορία!