Δεν ξέρω αν είναι τα χρόνια της κρίσης στη χώρα μας που ευνόησαν πολιτικά μορφώματα με ανίερες ιδεολογικά συμμαχίες. Πάντως, το μόνο βέβαιο είναι ότι πηγή αυτού του πολιτικού καιροσκοπισμού που «καταργεί» τις ιδεολογίες για λόγους συγκεκριμένης σκοπιμότητας είναι η Αριστερά. Πριν από μισό και πλέον αιώνα -πριν ακόμη πέσει η δικτατορία στην Ελλάδα- είχε κυκλοφορήσει μία μικρού σχήματος δίτομη «εγκυκλοπαίδεια» με τίτλο «Μικρή πολιτική εγκυκλοπαίδεια». Περιελάμβανε και εξηγούσε αρκετά λήμματα που είχαν σχέση με την πολιτική ορολογία.

Έχει μεγάλη σημασία το γεγονός ότι όλοι οι συγγραφείς των σχετικών λημμάτων ήταν Γάλλοι αριστεροί διανοούμενοι και τη σχετική μετάφραση την είχε κάνει ένας Έλληνας αριστερός ιδεολόγος δημοσιογράφος, εξαίρετος δημοσιογράφος, ο Σπύρος Λιναρδάτος. Τυχεροί όσοι τον είχαμε γνωρίσει στα πρώτα δημοσιογραφικά βήματά μας. Μετά την παρένθεση αυτή, που θα καταλάβετε γιατί έχει τη σημασία της, στο λήμμα «Φασισμός» αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής: «…Ο φασισμός επιβάλλει τεχνητές συμμαχίες που δεν είναι ικανές να επιζήσουν πέραν από τον ίδιο. Αυτό συνέβη (σ.σ.: εννοεί τα χρόνια της επικράτησης του φασισμού) με τη συμμαχία κεφαλαίου και εργασίας που έπηξαν και ο ένας και η άλλη μέσα στο καλούπι του συντεχνισμού. Αντίθετα εκείνο που επιζεί από το φασιστικό πείραμα είναι οι πιο αποτρόπαιες πλευρές του: η αστυνόμευση ολόκληρης της δημόσιας ζωής (σ.σ.: το βλέπουμε αυτό ως στόχο των πολιτικών συμμαχιών που έχουν συμπηχθεί με αφορμή τα Τέμπη), η έμμεση αλλά συνεχής μετατροπή του ατόμου σε κατηγορούμενο, η μεθοδολογία της πολιτικής πλαστογραφίας…».

Αν αυτή η συγκεκριμένη παράγραφος χρησιμοποιηθεί ως μεγεθυντικός φακός για όσα γίνονται σήμερα γύρω από κάποιες πολιτικές συμμαχίες, άκρως καιροσκοπικές, που δεν γνωρίζουν ιδεολογικά όρια, θα δούμε αυτό που εννοεί ο συγγραφέας -επαναλαμβάνω, ο αριστερός συγγραφέας- του σχετικού λήμματος περί φασισμού να συμβαίνει στην πράξη. Πάρτε για παράδειγμα τα περί αστυνόμευσης της δημόσιας ζωής. Στο σχετικό συμμαχικό σχήμα, στα καθ’ ημάς, που επιχειρεί να εκμεταλλευθεί πολιτικά τον άδικο χαμό παιδιών, υπάρχουν οι «εθνικοί εισαγγελείς». Οι οποίοι εμφανίζονται όχι απλώς ως διαπρύσιοι κήρυκες μιας ηθικής στη δημόσια ζωή, χωρίς εντούτοις να αισθάνονται την ανάγκη έναντι της κοινωνίας να αποδείξουν ποιο είναι το δικό τους ηθικό ανάστημα.

Αλλά συγχρόνως είναι αυτοί που επιδιώκουν -και θα το εφάρμοζαν αν είχαν τη δυνατότητα- να αποβάλουν από τον δημόσιο βίο κάθε πολιτικό αντίπαλο. Με κάθε μέσο. Συνεχής επίσης είναι η ανάδειξη σε κατηγορούμενο κάθε ατόμου που είναι απέναντι στις μεθόδους τους. Δεν λέμε στα ιδεολογικά τους «πιστεύω», διότι αποτελούν αυτά μία πολιτική ηθική την οποία έχουν ακυρώσει ήδη με τις ανίερες συμμαχίες τους. Όσο για τις μεθόδους της πολιτικής πλαστογραφίας, όπως επισημαίνεται στην εγκυκλοπαίδεια ότι εφαρμόζεται σε κάθε φασιστικό πείραμα, νομίζω ότι τα παραδείγματα είναι υπεραρκετά - και στα καθ’ ημάς…


Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή