Έκανε, όπως ήταν άλλωστε φυσικό, εντύπωση η Νορβηγική Έκθεση του Ινστιτούτου Έρευνας για την Ειρήνη, που κατέγραψε 61 ένοπλες συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο το 2024. Επισημαίνοντας μάλιστα ότι είναι οι περισσότερες που έχουν γίνει μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Θλιβερή πραγματικότητα, αλλά η πραγματικότητα αυτή δεν είναι καινοφανής. Διότι επί 2.500 χρόνια δεν έχουν λείψει οι συγκρούσεις αυτές, που γίνονται σε όλο και διαφορετική κάθε φορά γωνιά της Γης. Αλλά που ποτέ δεν έχουν σταματήσει.

Ένα από τα συμπεράσματα της έρευνας αυτής είναι ότι ο κόσμος έχει γίνει πιο βίαιος. Όμως η αδιάλειπτη έκρηξη συγκρούσεων, όπως προαναφέρθηκε, πιστοποιεί ότι ο κόσμος ήταν πάντοτε βίαιος και η βιαιότητα δεν του προέκυψε ως χαρακτηριστικό στον 21ο αιώνα. Άλλωστε, για να μην πάμε παλιότερα αλλά να σταθούμε στους 20ό και 21ο αιώνες, ήδη από το 1898 ο Χ. Τζ. Ουέλς με το προφητικό βιβλίο του «Ο πόλεμος των κόσμων» είχε προβλέψει τι επρόκειτο να συμβεί τα επόμενα χρόνια. Και η πρώτη επιβεβαίωση του Ουέλς ήλθε το 1914 με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τη συμμετοχή περιισσοτέρων των δύο αντιμαχομένων κρατών.

Από την αρχαιότητα κιόλας είχαμε την επική αφήγηση ενός δεκαετούς πολέμου, την «Ιλιάδα». Και αργότερα, όταν απειλείτο από τους Πέρσες η Αθηναϊκή Δημοκρατία, ο πόλεμος ήταν η αναπόφευκτη αντίδραση στην απειλή. Όσο αναπτυσσόταν η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων και όσο αναπτύσσονταν τα εργαλεία και κατ’ επέκταση τα όπλα, είτε η ανάγκη προστασίας από αγνώστους είτε η αναζήτηση ζωτικού χώρου υπήρξαν ικανές αφορμές για ένοπλες συγκρούσεις. Εξού και η αδιάλειπτη συνέχιση των πολέμων. Είτε μεταξύ κρατών είτε και εμφύλιοι πόλεμοι εντός του ιδίου κράτους.

Στα άκρως επικίνδυνα τώρα γεγονότα των τελευταίων ημερών, με τη σύρραξη ανάμεσα στο Ισραήλ και στο Ιράν, θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν τη διαχρονική εμμονή των Αράβων και των συμμάχων τους να μην αποδέχονται ουσιαστικώς ως κράτος το Ισραήλ, την κυριαρχία του και το δικαίωμά του -αφού είναι ένα αναγνωρισμένο κράτος από τη έννομη διεθνή κοινότητα- να υπερασπίζεται και τα εδάφη του και τον λαό του και την ακεραιότητά του. Καλώς ή κακώς με κάθε μέσο. Μπορεί η ακραία πολιτική Νετανιάχου να εδράζεται και να εκμεταλλεύεται την, σε βάρος του Ισραήλ, απειλή από το Ιράν, παρέχοντάς του τη νομιμοποιητική βάση ώστε να ξεκινήσει τις επιθέσεις εναντίον της χώρας που απειλεί, ωστόσο δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει πού θα οδηγήσει τον κόσμο η ιρανική αντίδραση. Όμως αυτό δεν αναιρεί την προαναφερθείσα διαχρονική εχθρότητα των Αράβων προς το Ισραήλ, που περιπλέκει τα πράγματα και διατηρεί τις εντάσεις.

Από την άλλη, έχουμε και την αδυναμία της διεθνούς κοινότητας και κυρίως των μεγάλων δυνάμεων να επιβάλλουν την τάξη κάθε φορά που διασαλεύεται. Οι συστάσεις περί αυτοσυγκράτησης είναι ανεδαφικές έως αστείες.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή