Αμερικανική επίθεση στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, ενώ άφηνε ο πρόεδρος Τραμπ με τις δηλώσεις του να εικάζεται ότι δεν είχε πάρει ακόμη τη σχετική απόφαση - εντούτοις, είναι προφανές ότι ήθελε να «κοιμίσει» τον κόσμο. Η συνέχεια έχει πολλές παραμέτρους που εξαρτώνται από την αντίδραση όχι τόσο του Ιράν όσο από τις άλλες μεγάλες δυνάμεις που διάκεινται ευνοϊκά απέναντι στη χώρα αυτή, όπως η Ρωσία και η Κίνα. Αντίδραση που έχει να κάνει όχι, βεβαίως, με λόγους ιδεολογικούς, θρησκευτικούς ή πολιτιστικούς αλλά με λόγους συγκυριακής εξυπηρέτησης των δικών τους συμφερόντων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και συγκεκριμένης τακτικής απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες στο πλαίσιο ενός ευρύτερου ανταγωνισμού ισχύος και κυριαρχίας.

Ενδεχομένως το δίλημμα του Αμερικανού προέδρου και των συνεργατών του να προκαλείται και από μία αντίληψή τους όσον αφορά την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, που δεν έχει καταλήξει ως προς τον διεθνή τους ρόλο. Διότι, από τη μία πλευρά, τα πρώτα δείγματα ήταν αυτά ενός ιδιότυπου απομονωτισμού του τύπου «αρκετά με εμάς, βγάλτε τα πέρα μόνοι σας». Αντίληψη που αφορούσε κυρίως την Ευρώπη και τους συμμάχους των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ. Από την άλλη, η πολιτική MAGA, που έχει ως δόγμα το να ξαναγίνει μεγάλη η Αμερική, δεν μπορεί να παραγνωρίζει τον διεθνή και παρεμβατικό της ρόλο ως μεγάλης δύναμης. Διότι, τι μεγάλη θα ήταν, αν έβαζε την ουρά κάτω από τα σκέλια σε περιπτώσεις διεθνούς αναταραχής, όταν μάλιστα η διεθνής κοινότητα, συνηθισμένη στον παραδοσιακό επεμβατικό ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών προσβλέπει σε δικές της παρεμβάσεις για την αποκατάσταση της παγκόσμιας τάξης;

Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν ο επιχειρηματίας Αμερικανός πρόεδρος έλαβε υπόψη, πέραν των ανωτέρω, και την υποχώρηση της αμερικανικής παρεμβατικής ισχύος από την εποχή του προέδρου Μπους. Όταν, δηλαδή, η πολιτική Μπους είχε βουλιάξει στο τέλμα του Ιράκ και του Αφγανιστάν, είχε προκληθεί από το Ιράν -και τότε- και τη Βόρειο Κορέα και γελοιοποιηθεί στη Σομαλία, χάνοντας το βασικό της όπλο, που ήταν η ικανότητα της Αμερικής να προκαλεί φόβο. Το αν δεν έχει να φοβάται τίποτε το Ισραήλ, πλέον, όπως είπε ο πρόεδρος Τραμπ μετά την αμερικανική επίθεση στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, είναι κάτι που πρέπει να αποδειχθεί. Όμως, δεν είναι αυτό που φοβάται η ανθρωπότητα, όσο την πιθανή εμπλοκή στην υπόθεση αυτή της Μέσης Ανατολής και άλλων, η οποία θα οδηγούσε σε μία νέα παγκόσμια σύρραξη, που είχαμε πιστέψει εδώ και πάνω από 80 χρόνια ότι δεν πρόκειται να ξαναζήσει - και μάλιστα με καταστροφικότερα μέσα από εκείνα του τελευταίου μεγάλου πολέμου. Το χειρότερο. Όλα αυτά συμβαίνουν σε εποχή που λείπουν ηγεσίες όπως του Τσόρτσιλ και του Ρούσβελτ. Ακόμη και του Στάλιν…

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή