Πάνω που ξαναπέρασε στη δεύτερη θέση, ως πραγµατική αξιωµατική αντιπολίτευση, το κόµµα των Ελλήνων σοσιαλιστών, άρχισε µια νέα γκρίνια σχετική µε την εφαρµογή της οικονοµικής πολιτικής του κόµµατος αυτού. Μια γκρίνια που αποδίδεται στη διάσταση απόψεων ως προς την αντιµετώπιση της κρίσης από πλευράς οικονοµικών µέτρων, µεταξύ των εκσυγχρονιστών της περιόδου Σηµίτη και των παπανδρεϊκών που διαδέχθηκαν την κυβέρνηση του Κώστα Καραµανλή. Το κακό άρχισε όταν ο πρώην υπουργός Οικονοµίας της περιόδου του Κώστα Σηµίτη, καθηγητής Νίκος Χριστοδουλάκης, που εκ των οικονοµικών του γνώσεων κάτι παραπάνω ξέρει, είπε ότι το πρώτο µνηµόνιο που υπέγραψε ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν αχρείαστο, διότι υπήρχε και άλλη λύση. Φυσικά υπέστη επιθέσεις για αυτή την εκτίµησή του µε πρώτο και καλύτερο τον σηµερινό δήµαρχο Αθηναίων, χωρίς φυσικά να έχουν καµιά σηµασία όσα συνήθως λέει…

∆εν ξέρω ποιες λύσεις εννοούσε ο Νίκος Χριστοδουλάκης, αλλά προφανώς το να υποστηρίζει ότι δεν χρειαζόταν το πρώτο µνηµόνιο σηµαίνει ότι θα έπρεπε προηγουµένως να είχαν ληφθεί κάποια συγκεκριµένα µέτρα ώστε να µη χρειαστεί να φτάσουµε στο ∆ΝΤ και να υπογραφεί η επαχθής δανειακή σύµβαση µε συγκεκριµένους όρους δεσµευτικούς της δηµόσιας περιουσίας αλλά και εξουθένωσης του ελληνικού λαού. ∆ιότι οι όροι τους οποίους συνοµολόγησε ο κ. Παπανδρέου παρέδωσαν όλο τον εθνικό πλούτο σε αυτούς που µας δάνεισαν. Ενώ από την άλλη θα υπήρχε µέλλον για την πατρίδα µας µόνο στην περίπτωση που τα µνηµόνια δεν ήταν λεόντειες συµφωνίες, αλλά θα εξασφάλιζαν ανάπτυξη, δεν θα καταδίκαζαν τον ελληνικό λαό σε πολυετή πενία, δεν θα κατέστρεφαν τον κοινωνικό ιστό και θα δηµιουργούσαν συνθήκες εξόδου από την κρίση.

Εξ όσων είπε ο Νίκος Χριστοδουλάκης προκύπτει αρχικώς αυτό για το οποίο και άλλοι έχουν κατηγορήσει τον Γιώργο Παπανδρέου ως πρωθυπουργό. Το ανέφερε σε σχετικό ρεπορτάζ του στην «Απογευµατινή» του περασµένου Σαββάτου ο συνάδελφος Γιώργος Κατσίγιαννης. Ότι η Βάσω Παπανδρέου είχε αποκαλύψει πως είχε συστήσει στον τότε υπουργό Οικονοµίας της κυβέρνησης Παπανδρέου να λάβει άµεσα µέτρα και να αποφεύγει η κυβέρνηση τις παροχές. Όµως πώς θα δικαιολογούσε ο Παπανδρέου, αν δεν έκανε παροχές, την αφελή διαβεβαίωσή του ότι «λεφτά υπάρχουν»;

Να θυµηθούµε ότι ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου, ο οποίος καθυστερούσε να αντιµετωπίσει την κατάσταση της κρίσης, είχε θεωρήσει ότι, επειδή προωθούσε την άποψη πως η ενόψει χρεοκοπία της χώρας οφειλόταν στην προηγούµενη κυβέρνηση Καραµανλή, είχε και το περιθώριο και τη δικαιολογία να µη λαµβάνει κανένα δυσάρεστο µέτρο. Μέχρι που υιοθέτησε τη χειρότερη λύση, όπως τουλάχιστον υπονοεί ο πρώην «τσάρος της ελληνικής οικονοµίας» της περιόδου Σηµίτη. Επιπλέον, ο Γιώργος Παπανδρέου προωθούσε επιδεξίως ως λόγο της χρεοκοπίας τον δανεισµό της προηγούµενης κυβέρνησης, διότι έτσι αποκρυπτόταν η καταστροφική πολιτική που είχε εγκαινιάσει ο πατέρας του. «Μαζί τα φάγαµε…», που είπε σε στιγµή πολιτικής ειλικρίνειας ο Θόδωρος Πάγκαλος.

Αλλά και εδώ που τα λέµε τι να έλεγε; Ότι η νεοδηµοκρατική κυβέρνηση αναγκάστηκε να δανειστεί 110 δισεκατοµµύρια, εκ των οποίων τα 45 αφορούσαν «αναχρηµατοδότηση» παλαιότερου χρέους που άφησε το ΠΑΣΟΚ; Πως άλλα 50 δισ. ευρώ πήγαν για τόκους προηγούµενων ετών, 10 δισ. πήγαν για πληρωµές εξοπλιστικών προγραµµάτων που είχαν παραγγείλει κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και λοιπά και λοιπά; Ότι τα υπόλοιπα πήγαν σε χρέη στα νοσοκοµεία καθώς και σε πληρωµές σε ασφαλιστικά ταµεία και ∆ΕΚΟ;

Ασφαλώς και το παρελθόν δεν διορθώνεται, όπως όµως και δεν διαγράφεται. Για αυτό και υπενθυµίζουµε -και ίσως και ο κ. Χριστοδουλάκης να το θυµάται και αυτόότι από των αρχών του 2000 το ∆ιεθνές Νοµισµατικό Ταµείο διά των ελεγκτών του είχε κάνει στην τότε σοσιαλιστική κυβέρνηση, στην οποία µετείχε και ο κ. Παπανδρέου και εποµένως όφειλε να γνωρίζει την οικονοµική πραγµατικότητα, κάποιες δυσάρεστες παρατηρήσεις. Πρώτον, ότι οι ρυθµοί ανάπτυξης που καταγράφαµε ως προοπτική ήταν λίαν αισιόδοξοι. ∆εύτερον, ότι τα περί αντοχών της ελληνικής οικονοµίας που έλεγαν τότε οι κυβερνώντες ήσαν φούµαρα, διότι η όποια αντοχή δείχναµε, σε σχέση µε τη διεθνή οικονοµική κρίση που είχε αρχίσει να διαφαίνεται, ήταν επειδή η Ελλάδα ήταν ακόµη έξω από το παιγνίδι των κερδοσκόπων και όχι επειδή ήταν θωρακισµένη τάχα.

Η οικονοµία είναι πρωτίστως κλίµα και ψυχολογία. Πέραν όµως της καθυστέρησης στην αντιµετώπιση της επερχόµενης κρίσης, όπως υπενόησε ο Νίκος Χριστοδουλάκης και κατήγγειλε η Βάσω Παπανδρέου, φρόντισε ο κ. Παπανδρέου να ψυχράνει το κλίµα για την ελληνική οικονοµία µε την απαξίωσή της και να σµπαραλιάσει την ψυχολογία των ξένων απέναντι στη χώρα µας, συκοφαντώντας ως γνωστόν την Ελλάδα στα µάτια τους ως διεφθαρµένη σε ανύποπτο χρόνο.