Εκεί που είσαι ήμουνα, κι εδώ που είμαι θάρθεις, λέει ο θυμόσοφος λαός εννοώντας κυρίως αυτούς που θεωρούν ότι ποτέ δεν θα βρεθούν στη θέση που έχει βρεθεί κάποιος άλλος. Το λέω αυτό για τη Γαλλία που προφανώς επί σειρά ετών είχε θέσει σε εφαρμογή το Λουδοβίκειο «apres moi le deluge», τουτέστιν, ύστερα από μένα ο κατακλυσμός. Και ο κατακλυσμός ήλθε πάνω στο κεφάλι του Εμανουέλ, ο οποίος όταν θα απέλθει εκ της γαλλικής προεδρίας, δεν θα λένε ότι υπήρξε και ο πλέον επιτυχημένος Γάλλος πρόεδρος.

Δεν ξέρω αν τους Γάλλους τους στοιχειώνει το παράδειγμα της Ελλάδας που υπήρξε προς αποφυγήν, αλλά και ο τρόπος που αρχικώς επιχείρησε να λύσει το δικό της πρόβλημα. Δεν νομίζω ότι έχουν ξεχάσει λ.χ. οι Γάλλοι τον Σαρκοζί να ανεβαίνει πάνω στο τραπέζι σε ευρωπαϊκή Σύσκεψη Κορυφής και να «λούζει» τον Γιώργο Παπανδρέου με λέξεις που η αγωγή μου δεν μου επιτρέπει να αναφέρω επειδή και αυτός είχε απειλήσει με κάποιο δημοψήφισμα. Τελικώς τα δημοψηφίσματα είναι κάτι σαν πασατέμπος στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα.

Στο θέμα μας όμως. Οι Γάλλοι μάλλον θα αναγκαστούν να γνωρίσουν τι εστί λιτότητα την οποία εμείς έχουμε γνωρίσει και από μέσα και απ’ έξω. Από τη δεκαετία του ΄80 μάλιστα. Χωρίς βεβαίως αποτέλεσμα διότι τελικώς χρεωκοπήσαμε. Μάλλον δεν είχαμε διαχειριστεί σωστά τα αποτελέσματά της. Κόβουν, λοιπόν, οι Γάλλοι τις κοινωνικές δαπάνες. Κόβουν αργίες. Βάζουν φορολογίες. Και όλ’ αυτά για να μειώσουν τα θηριώδη ελλείμματά τους που είναι και τα μεγαλύτερα στην Ευρωζώνη.

Δεν ξέρω τι έκαναν οι γαλλικές κυβερνήσεις και οι πρόεδροι τόσα χρόνια, αλλά είναι όντως εφιαλτικά αυτά που είπε ο σημερινός πρωθυπουργός τους. Το χρέος αυξάνεται κατά 5.000 ευρώ το δευτερόλεπτο. Ούτε ο Ρονάλντο δεν πέτυχε τέτοιο συμβόλαιο με τα Εμιράτα. Και 100 δισεκατομμύρια οι τόκοι του χρέους κάθε χρόνο. Pas mal!

Προσωπικώς μου άρεσε αυτό που είπε ο Γάλλος πρωθυπουργός, ότι δηλαδή η χώρα είναι εθισμένη στις δημόσιες δαπάνες, με άλλα λόγια, ότι οι Γάλλοι είναι συνηθισμένοι στον λαϊκισμό των κυβερνήσεών τους διαχρονικά, που είναι η γαλλική εκδοχή του «μαζί τα φάγαμε» και όπου εδώ μόνο ο φουκαράς ο μακαρίτης ο Πάγκαλος τόλμησε να ομολογήσει και κανείς άλλος. Λόγω χαρακτήρος δηλαδή, επειδή διασκέδαζε με τα λεγόμενά του διότι, κατά τα άλλα, είχε κι αυτός μεγάλη συμμετοχή στον λαϊκισμό του κόμματός του. Πάλι καλά που οι Γάλλοι είναι τυχεροί από μία άποψη και δεν τους έτυχε κανένας που να ζητάει από τον Πούτιν να του τυπώσει τίποτε γαλλικά φράγκα με το κεφάλι της Μασσαλιώτιδας. Αν και η δια φορά μεταξύ γαλλικών φράγκων και δραχμής θα ήταν ότι μεγαλύτερες πιθανότητες θα είχε η δραχμούλα να γίνει ταπετσαρία παρά το φράγκο…

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή