Με αφορμή τον γάμο του ιδρυτή της Amazon αξίζει κανείς να αναφερθεί στην ανθρώπινη ματαιοδοξία. Και προφανώς ο Μπέζος είναι ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα δείγματά της, καθώς υπάρχουν κι άλλα, και στον διεθνή περίγυρο αλλά και στον εγχώριο! Είναι η επιδίωξη να δείξεις τι έχεις επιτύχει που δεν έχουν κατορθώσει άλλοι και μάλιστα «να τους το τρίψεις στη μούρη» λέγοντας: να, αυτός είμαι. Η είδηση σχετικά με τον γάμο του δισεκατομμυριούχου αναφέρει ακόμη ότι άφησε και φιλοδώρημα 45.000 ευρώ στο ξενοδοχείο όπου έμεινε. Και έδωσε και ένα δισεκατομμύριο δολάρια σε μία σταρλετίτσα για να προωθήσει… εσώρουχά, όταν με αυτά τα λεφτά θα μπορούσαν να είχαν τραφεί χιλιάδες παιδάκια στον Τρίτο Κόσμο που παθαίνουν από ασιτία. Δικά του λεφτά είναι, ό,τι θέλει τα κάνει, θα πει κάποιος.

Σωστά. Μόνο που δεν το διατυμπανίζεις. Διότι μπορεί να κάνει ο τύπος και φιλανθρωπίες -που δεν ξέρω ποιες- αλλά δεν το κάνεις και βούκινο για να πουν τι καλός που είσαι μια και βοηθάς τους ανήμπορους. Κάτι τέτοιες περιπτώσεις μού θυμίζουν κάποιους παλαιούς πολιτικούς, ειδικά όταν κατείχαν και υπουργικό αξίωμα, που για να δείξουν πόσο απλοί ήταν, σαν όλους τους άλλους πολίτες, επιβιβάζονταν σε λεωφορείο της γραμμής για να πάνε στο υπουργείο τους. Συγχρόνως όμως είχαν ειδοποιήσει και φωτογράφους και κάμερες για να απαθανατίσουν τη στιγμή της… απλότητας του επιφανούς. Και στο εγχώριο τσίρκο δεν λείπουν τρανταχτά φαινόμενα ματαιοδοξίας, τα οποία στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι και βλαχομπαρόκ, καθώς επιχειρούν να μιμηθούν ανάλογα περιστατικά της αλλοδαπής. Είναι τα περιστατικά που τρέφουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και, κυρίως, τις κουτσομπολίστικες εκπομπές και στήλες.

Όπου αδηφάγα μάτια «θαυμάζουν» -και προφανώς ζηλεύουν κιόλας- την αίγλη των τυχερών, ενώ οι τελευταίοι πλασάρουν την ιδιωτική τους ζωή στους λιμασμένους, αντλώντας ικανοποίηση και ηδονή από τη δική τους δυνατότητα και την αδυναμία των άλλων να ζήσουν έστω και για λίγο όπως αυτοί! Ας μη θεωρηθούν όλα τα παραπάνω μια απόπειρα ηθοπλαστικής καθοδήγησης. Απλώς είναι προκλητικό το είδος της προβολής που επιχειρούν οι συγκεκριμένοι… επιδειξίες απέναντι σε έναν κόσμο με τα δικά του προβλήματα, με τις ατυχίες του και με τον καθημερινό του αγώνα. Και είναι κάτι τέτοια φαινόμενα ενδεικτικά των παρεκκλίσεων της ανθρώπινης φύσης και κυρίως αυτών των τύπων που έχουν θέσει σε εφαρμογή το νταβατζιλίδικο σύνθημα «με τον παρά μου γ… και την κυρά μου». Το χειρότερο είναι ότι οι εκπρόσωποι της απερίγραπτης ματαιοδοξίας -και στο εγχώριο τσίρκο- έχουν θαυμαστές. Όλους αυτούς που αν είχαν την οικονομική δυνατότητα προφανώς και θα έκαναν τα ίδια ή και χειρότερα. Γιατί η αίγλη του «παρά» που λείπει από τον φουκαρά είναι πιο εύκολη από την αίγλη επιτευγμάτων που αδυνατούν να επιτύχουν.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή