Ακούω σε εκπομπές που αναφέρονται στην πολιτική επικαιρότητα ότι όλοι είναι εναντίον όλων. Βεβαίως αυτή η διαπίστωση δεν αφορά την ελληνική κοινωνία αλλά το πολιτικό σύστημα. Εκεί όλοι είναι εναντίον όλων. Η κοινωνία κάνει τη δουλειά της, όπως συμβαίνει επί αιώνες, τα μέλη της προσπαθούν να επιβιώσουν στη βιοτή τους και ασφαλώς, παρά τα φαινόμενα βίας που, εν πάση περιπτώσει πάντοτε εκδηλώνονταν, δεν είναι όλοι εναντίον όλων.

Ένα στοιχείο για τη διαφορά μεταξύ κοινωνίας και πολιτικού συστήματος μπορεί να αναζητηθεί σε ένα εκλογικό εύρημα και σε ένα δημοσκοπικό. Το εκλογικό είναι τα αυξημένα ποσοστά αποχής στις εκλογικές αναμετρήσεις, που δείχνουν ότι η κοινωνία κρατάει μία απόσταση από το λεγόμενο πολιτικό σύστημα και ό,τι αυτό εκπροσωπεί. Το ερώτημα που εύλογα μπορεί να προκύψει είναι αν αυτό οφείλεται σε μια απολιτικοποίηση των πολιτών και αν σε αυτή την κατάσταση έχει ευθύνη και η πολιτική και οι κατά καιρούς εκπρόσωποί της. Το δημοσκοπικό στοιχείο που δείχνει την απόσταση της κοινωνίας από την πολιτική, οπότε δεν ισχύει για την κοινωνία το «όλοι εναντίον όλων», είναι η αξιολόγηση από τους πολίτες των θεσμών. Όπου καθετί που έχει σχέση με την πολιτική είναι στις τελευταίες θέσεις αξιολόγησης από πλευράς αξιοπιστίας. Έτσι κρίνουν οι πολίτες.

Γιατί είναι στο πολιτικό πεδίο όλοι εναντίον όλων είναι περισσότερο από σαφές. Είναι ζήτημα πολιτικής επιβίωσης, ειδικά μάλιστα όταν η δεξαμενή ψήφων συρρικνώνεται εξαιτίας των αιτίων που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Λίγο η αυξανόμενη αποχή, λίγο η έλλειψη εμπιστοσύνης, όπως προαναφέρθηκε, στον θεσμό που αντιπροσωπεύει η πολιτική, είναι φυσικό να στερεύει και η δεξαμενή ψήφων. Αυτή την αντιπαράθεση, που είναι ιδιαίτερα έντονη μεταξύ όσων γνωρίζουν ότι κινδυνεύουν να μην επιβιώσουν πολιτικά, μπορεί κανείς να τη διαπιστώσει κυρίως στον χώρο της αντιπολίτευσης και ειδικώς στα πολλά κόμματα που την απαρτίζουν. Μάλιστα στο αριστερής ιδεολογίας πεδίο συνωθούνται τέσσερα κόμματα, άλλο ένα μάς απειλεί ότι θα δημιουργηθεί και βεβαίως δεν συμπεριλαμβάνουμε σε αυτά το ΚΚΕ που είναι μία κατηγορία από μόνο του. Λογικές επομένως οι… κανιβαλικές συνθήκες που επικρατούν στον χώρο.

Βασική παρατήρηση πάντως είναι ότι οι αντιπαραθέσεις αυτές, που είναι φυσικό να μην καταλήγουν σε μία συνθετική πρόταση που θα μπορούσε να αποτελέσει την εναλλακτική απέναντι στην κυβέρνηση, απλώς ευνοούν το κυβερνών κόμμα. Που παρ’ όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, είτε λόγω της φυσιολογικής φθοράς είτε επειδή «σκάνε» πράγματα από το παρελθόν στα χέρια του, εμφανίζεται να έχει την πιο συμπαγή απήχηση στην κοινωνία, ανεξαρτήτως της εκλογικής δυσχέρειας για άμεση αυτοδυναμία σε μία προσφυγή στις κάλπες. Οπότε λογικό να εύχονται στην κυβέρνηση να συνεχίσουν οι αντίπαλοί τους να είναι όλοι εναντίον όλων και κυρίως αναμεταξύ τους…

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή