Η σηµερινή ελληνική πραγµατικότητα, τηρουµένων βεβαίως των αναλογιών και του γεγονότος ότι η χώρα πέρασε µία κρίση, καλώς ή κακώς έχει την αντιστοίχησή της σε ανάλογες συνθήκες άλλων χρόνων, περασµένων µάλιστα αιώνων! Είναι δε εκπληκτικό το πώς οι Ελληνες επαναλαµβάνουν τα λάθη τους, επαναλαµβάνοντας συγχρόνως την ιστορία, χωρίς µάλιστα αυτή να ξαναεµφανίζεται ως φάρσα.

Πριν από 10 αιώνες, λ.χ., την εποχή του Βυζαντίου, το οποίο πολλά έχει να µας διδάξει και για τη φύση του Ελληνα αλλά και για τη λειτουργία του κράτους και για τον τρόπο διακυβέρνησης, το κράτος -πολύ πιο µεγάλο τότε, είναι αλήθεια- αντιµετώπιζε, όπως τα χρόνια της κρίσης που προηγήθηκαν εδώ και 16 χρόνια, οικονοµικές δυσχέρειες. Κι όµως. Οι πηγές εισοδηµάτων δεν του έλειπαν. Υπήρχαν µεγάλοι φόροι για τα ακίνητα, κάτι αντίστοιχο µε τον σηµερινό ΕΝΦΙΑ... Με φόρους επιβαρύνονταν και οι εισαγωγές και οι εξαγωγές. Υπήρχε και φόρος κατανάλωσης, προφανώς πιο επιτυχηµένος από τον ΦΠΑ, διότι δεν συνεργούσαν τα δύο µέρη των συναλλασσοµένων στην καταστρατήγησή του. Φόροι βάραιναν και τις αγροτικές εκτάσεις, χωρίς οι αυτοκράτορες, που δεν εκλέγονταν βεβαίως από τον λαό, να απαλλάσσουν τους αγρότες από τη φορολογία, προσδοκώντας στη θετική εκλογική ψήφο τους. H διαφορά τού τότε είναι ότι δεν υπήρχε... ΟΠΕΚΕΠΕ. Ακόµη και αυτοί που ήθελαν να κάνουν κάποια επιχείρηση πλήρωναν προκαταβολικώς φόρο.

Grosso modo ο κόσµος επιβαρυνόταν και τότε όπως και τώρα. Κι όµως, η Οικονοµία κατέρρεε. Μία συγκριτική αναφορά στους λόγους για την τότε και τη χρεοκοπία του κράτους στα χρόνια της κρίσης είναι χρήσιµη. Τότε, η υπαλληλική αριστοκρατία ήλεγχε απολύτως την κρατική µηχανή. Οι νέοι κύριοι -αντίστοιχοι µε τις σηµερινές κυβερνήσεις- είχαν δηµιουργήσει, όπως διαπίστωσαν οι ιστορικοί, έναν εκπληκτικά µεγάλο αριθµό υπαλληλικών θέσεων! Κάθε λεπτοµέρεια της καθηµερινής ζωής ρυθµιζόταν από το κράτος. Η κυβέρνηση καθόριζε τιµές και µισθούς, έδινε τις άδειες άσκησης εµπορίου, άδειες ταξιδίων (σηµερινά διαβατήρια) κ.ο.κ. Και όπως θα έλεγε ο Γκι Σορµάν, «είναι η εµµονή της διοικητικής νοµενκλατούρας για περισσότερο κράτος, ώστε να δικαιολογεί τη θέση, την εξέλιξη, τον µισθό και τη χρησιµότητά της»

Οπως επισηµαίνουν οι ιστορικοί, «...η ανάπτυξη των δηµόσιων υπηρεσιών αύξησε αντίστοιχα τις δαπάνες του διοικητικού οργανισµού. Η κατάσταση χειροτέρευσε επειδή η αύξηση δαπανών συνοδευόταν από µείωση του εθνικού εισοδήµατος...». Υπάρχει και συνέχεια που θα µπορούσε να µας γεµίσει µε κάποια αισιοδοξία. Την εποχή του Βυζαντίου, αν και πολλές θέσειςκλειδιά «καταλαµβάνονταν από ανθρώπους ασυνείδητους και ιδιοτελείς, που λιγότερο ενδιαφέρονταν για το κράτος και περισσότερο για τον εαυτό τους, που µεγάλωναν τις περιουσίες τους εισπράττοντας ό,τι µπορούσαν από το κράτος, αποφεύγοντας αυτοί να πληρώσουν τους νόµιµους φόρους, εν τούτοις η πλειοψηφία των υπαλλήλων κρατήθηκε πάνω από κάθε υποψία...»

Σας θυµίζουν όλα αυτά τίποτε σύγχρονο;