Χρόνια πριν είχε προβληθεί μια πολύ καλή ελληνική ταινία με τίτλο «Ο κατήφορος». Ήταν οι εποχές που είχε κάνει την εμφάνισή του και στην Ελλάδα ο τεντιμποϊσμός και η - υποτίθεται- έξαλλη ζωή των νέων τότε -που εκείνα που έκαναν σε σχέση με αυτά που συμβαίνουν σήμερα είναι αταξίες νηπιαγωγείου- είχε δώσει την αφορμή σε έναν κορυφαίο χρονογράφο εκείνων των χρόνων, τον Παύλο Παλαιολόγο, να γράψει μια επιφυλλίδα με τίτλο «Φωκίωνος Νέγρη, η Λερναία Ύδρα που τρώει τα σπλάχνα της νεολαίας μας»!

Ο σημερινός ωραίος πεζόδρομος της Πατησίων είχε τότε πολλά νυχτερινά κέντρα και ήταν περιοχή διασκέδασης, ενώ στα διαμερίσματα γίνονταν σχεδόν καθημερινά πάρτι, με αθώα, κατά τα άλλα, ουίσκι και όχι «μυτιές» άσπρης σκόνης! Εκεί μάλιστα είχε πρωτοεμφανιστεί με την κιθαρούλα του, άσημος ακόμη, και ο περίφημος Λούτσιο Ντάλα! Εν πάση περιπτώσει, για τα αυστηρά ήθη εκείνης της εποχής και της άκρως συντηρητικής ελληνικής κοινωνίας η τότε νεολαία όδευε προς τον δικό της κατήφορο! Κάπως έτσι κρίνονταν και κάποιες έντονες συζητήσεις στη Βουλή κάθε φορά που οξύνονταν τα πνεύματα, και οι εφημερίδες της εποχής έγραφαν για ξεπεσμό του κοινοβουλευτισμού και άλλα πομπώδη, κρίνοντας τα όσα συνέβαιναν με το πνεύμα της εποχής.

Όλα αυτά βέβαια έμοιαζαν με παιδικές αταξίες, αν συγκριθούν με τα όσα κάποιοι λένε στη σημερινή Βουλή αλλά και το πόσο αδιάντροπα συμπεριφέρονται απέναντι στον Κανονισμό του Ελληνικού Κοινοβουλίου, όπως και απέναντι σε κάθε έννοια πολιτικής ευπρέπειας και αξιοπρέπειας, αναδεικνύοντας έτσι την πολιτική αλητεία σε στοιχείο πολιτικού λόγου. Είναι και αυτό αποτέλεσμα μάλλον του γεγονότος ότι παρά την ευπρέπεια στις αντιπαραθέσεις που είχε επικρατήσει στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, αλλά και αρκετά χρόνια μετά, εντούτοις ο λαϊκισμός, με τον οποίον μπολιάστηκε και η πολιτική ζωή του τόπου, συνέβαλε στην άμβλυνση των πολιτικών ηθών.

Και κυρίως οδήγησε στην αντίληψη ότι είτε για την πρόσβαση στην εξουσία είτε για την προσέλκυση των λαϊκών μαζών επιτρέπεται η παρέκκλιση από βασικούς κανόνες της πολιτικής, η χυδαιότητα, η συκοφαντία και οι ακραίοι χαρακτηρισμοί ως στοιχείο πολιτικής επιχειρηματολογίας, ειδικά μάλιστα όταν αυτή ελλείπει. Ίσως οι επόμενες εκλογές, όποτε αυτές κι αν γίνουν, να αποτελέσουν την αφετηρία μιας αναβάθμισης του Κοινοβουλίου, που μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν αυτοί που υποβαθμίζουν το Κοινοβούλιο και γενικώς την ποιότητα της πολιτικής ζωής μείνουν στο περιθώριο. Κάτι, βεβαίως, που εξαρτάται από την ίδια την κοινωνία και κυρίως από το αν έχει αντιληφθεί ότι οι κορόνες της χυδαιότητας δεν έχουν στην πράξη κάποιο αποτέλεσμα που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντά της. Στα χέρια της κοινωνίας είναι, επομένως, και η αναβάθμιση της πολιτικής ζωής, εκτός και αν θεωρεί ότι μπορεί να την εκπροσωπούν ερασιτέχνες στη διαχείριση των τυχών της αλλά επαγγελματίες της παρακμής του πολιτικού συστήματος.


Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή