Δύο διαφορετικές φωτογραφίες, που δεν χρειάζονται επεξηγηματική λεζάντα για να αποτυπώσουν δύο διαφορετικά συναισθήματα. Στη μία φωτογραφία μια απελπισμένη μάνα στη Γάζα κρατά αγκαλιά το υποσιτισμένο παιδί της, με την αδυναμία του να είναι τόσο εμφανής, ώστε η ραχοκοκαλιά του να διαγράφεται έντονα. Σαν να πρόκειται να σκίσει το δέρμα και να βγει έξω σαν αυθύπαρκτο μέλος.

Η άλλη φωτογραφία είναι ένα παιδικό καρότσι που μέσα βρίσκεται ένα κοριτσάκι νεκρό. Η «μάνα» του το έχει σκοτώσει, διότι της ήταν βάρος μέσα σε όλα τα άλλα προβλήματα που πιθανώς να είχε! Και τι σόι προβλήματα μπορεί να ήταν αυτά μπροστά σε εκείνα που αντιμετώπισε η μάνα στη Γάζα που πορευόταν με το ετοιμοθάνατο από ασιτία παιδί της σε βομβαρδισμένο τοπίο;

Στη μία περίπτωση άφατος πόνος μιας μάνας για τον καρπό που έβγαλε από τα σπλάχνα της. Στην άλλη μια ψυχρή μάσκα για πρόσωπο - όπως φάνηκε από άλλες φωτογραφίες της μάνας-δολοφόνου. Δύο διαφορετικές εικόνες που δείχνουν την απίθανη απόσταση την οποία μπορεί να έχουν ανθρώπινα συναισθήματα. Πώς, στη δεύτερη αυτή περίπτωση της ζωώδους αναλγησίας, μπορεί η συγκεκριμένη μάνα να είναι αυτό που η μάνα της Γάζας είναι: η σαρκωμένη μορφή της θυσίας, της απεριόριστης αγάπης, της ανυστερόβουλης αγάπης; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Είναι η μάνα-τέρας που δεν ξέρει γιατί γεννάει, που επιμένει να αγνοεί τι θαύμα είναι αυτό που φέρνει στον κόσμο, που θεωρεί ότι είναι φυσιολογικό να πετάει από πάνω της σαν σκουπιδάκι το θαύμα της φύσης και της Θείας Πρόνοιας.

Συγκλονίζεται η κοινωνία από τέτοια περιστατικά, που δυστυχώς είναι περισσότερα από όσα μπορεί να αντέξει ο ανθρώπινος νους. Πώς να μετρήσει το μίσος που φωλιάζει σε ανθρώπινες ψυχές όχι απλώς απέναντι σε κάποιον ξένο, αλλά απέναντι στο ίδιο του το αίμα! Πόσες ειδήσεις δεν έχουμε διαβάσει για βασανισμούς τρυφερών πλασμάτων από τους γονείς τους, λες και τα εκδικούνται επειδή ήλθαν στον κόσμο. Όχι βεβαίως μόνα τους, αλλά τους έλαχε να γεννηθούν από «γονείς» κτήνη, που αν δεν έχουν προλάβει να τα σκοτώσουν, αφήνουν στην ψυχή των παιδιών αυτών και στο μυαλό τους ανεξίτηλο το στίγμα της απάνθρωπης συμπεριφοράς τους. Και με τέτοια «εφόδια», που εξασφαλίζουν διαταραγμένες προσωπικότητες, αυτά τα παιδιά μπαίνουν στην κοινωνία με άδηλη την πορεία που θα ακολουθήσουν.

Δεν υπάρχουν ποινές με βαρύτητα αντίστοιχη σε αυτό που συνιστά ένας φόνος παιδιού από τον γονιό του. Και κυρίως από μια μάνα που το κουβάλησε μέσα της. Δεν υπάρχουν χαρακτηρισμοί για να περιγράψουν τέτοια πρόσωπα, που τολμούν να κάνουν αυτό που και έ να ζώο θα απέφευγε. Ασφαλώς η λέξη «μάνα» είναι έννοια μεγάλης έντασης για να χαρακτηρίζει τις δολοφόνους των παιδιών τους.