EnΗ μεγάλη μπαρούφα του προοδευτισμού
Ανάλυση
Αν πρόκειται να τον εφαρµόσουν όσοι οδήγησαν τη χώρα σε ωοπισθοδρόµηση, είναι προβλέψιµα από τώρα τα αποτελέσµατα
Συζήτηση να γίνεται, βεβαίως, μέχρι να φανεί αποτέλεσμα, αλλά δεν έχουν σταματήσει οι προσπάθειες για συνεργασίες, συμπλεύσεις και –δεν ξέρω τι άλλο– στον χώρο που αυτοαποκαλείται «προοδευτικός». Χωρίς, είναι αλήθεια, εδώ και χρόνια οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως προοδευτικοί να αναλύουν και τη σχετική έννοια του όρου, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι υπόλοιποι γιατί είμαστε οπισθοδρομικοί!
Άκουγα τις προάλλες πολιτικό αρχηγό που έχει αναλάβει άλλη μία από τις πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση ενός προοδευτικού φορέα, αν και απέφευγε επιμελώς να πει αν θα ήταν νέο κόμμα, χρησιμοποιώντας λέξεις όπως «ομπρέλα», κάτω από την οποία, προφανώς, θα έμπαινε κάθε πικραμένος της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς. Διότι απ’ όλα έχει ο μπαξές…
Παρακολουθούσα ένα απίθανο «μπλα μπλα» με πολλούς στόχους αλλά… καθόλου «τηγανίτα», μέχρι που έκανα μια απλή σκέψη: Το παρελθόν κάποιων δεν θα πρέπει να αποτελεί κριτήριο για την αξιολόγηση όσων λέγονται σήμερα, μάλιστα με μεγάλη αυτοπεποίθηση; Λες και δεν τα έχουμε ξανακούσει παλαιότερα, αλλά τελικά η αξιολόγηση των κυβερνητικών πεπραγμένων όσων ορέγονται πάλι την εξουσία ήταν κάτι παραπάνω από μία τρύπα στο νερό.
«Επιτεύγματα»
Ας ξεκινήσουμε από τα πλέον νωπά στη μνήμη κυβερνητικά «επιτεύγματα» κάποιων αριστερών που κυβέρνησαν και περιλαμβάνονται στη λίστα συνεργασίας όσων αποβλέπουν, για προφανείς λόγους –την αδυναμία των κομμάτων τους–, σε μια τέτοια συμπόρευση, βάσει της αρχής ότι «η ισχύς εν τη ενώσει». Χωρίς, πάντως, οι ενώσεις να έχουν πάντα ισχύ.
Το τι διέπραξε –ναι, διέπραξε– η «πρώτη φορά Αριστερά» δεν το έχει ξεχάσει η κοινωνία. Ούτε πρόκειται, βεβαίως. Αν η κοινωνία είχε καταληφθεί από λήθη, ενδεχομένως η συγκεκριμένη παράταξη να ξανακυβερνούσε. Όμως οι πολίτες, ως παθόντες, την έστειλαν στο πολιτικό περιθώριο και συνεχίζουν να την τιμωρούν, μαζί με τους εκπροσώπους της, σε σημείο που την οδήγησαν σε τέτοια απόγνωση ώστε από το ένα κόμμα να ξεπηδήσουν άλλα τέσσερα. Είναι σαφές ότι η κοινωνία δεν κατάλαβε την «προοδευτικότητα» της «πρώτης φοράς Αριστεράς» ή ότι οι προοπτικές προόδου ήταν τόσο μεγάλες, που έπεφταν βαριές στον κοσμάκη.
Βεβαίως, δεν θα ήταν δυνατόν να συγκροτηθεί «ομπρέλα» προοδευτισμού χωρίς την ένταξη κάτω από αυτήν και όσων κινούνται στον κεντροαριστερό χώρο, ο οποίος κυβέρνησε κι αυτός τη χώρα στο παρελθόν. Οι εκπρόσωποι του χώρου αυτού βρέθηκαν και αυτοί στο περιθώριο και έκτοτε δεν μπορούν να συνέλθουν. Σ’ αυτούς, δε, το παρελθόν πρέπει να αποτελεί κριτήριο ακόμη περισσότερο! Γιατί ό,τι μικρομάθεις δεν γεροντοαφήνεις…
Κατά τα «ένδοξα» εκείνα έτη –για τα οποία το διαδίκτυο σκωπτικά ανέφερε ότι τότε «ούτε καταδεχόμασταν να πάμε στις εκπτώσεις»– είχε ξεκινήσει η σταδιακή χρεοκοπία της χώρας, την οποία πληρώσαμε για χρόνια.
Τα ψέματα
Είναι ψέμα ότι μόνο για την πληρωμή των εγγυήσεων του Δημοσίου που κατέπεσαν και αφορούσαν τα δάνεια των δημόσιων οργανισμών –οι οποίοι ζούσαν ζωή χαρισάμενη– η χώρα χρειάστηκε να δανειστεί το ποσό των 10 δισεκατομμυρίων ευρώ;
Είναι ψέμα ότι εκείνη την εποχή σημειώθηκε μια σταθερή αποβιομηχάνιση εξαιτίας των αντιδράσεων των κυρίαρχων τότε συνδικαλιστών, που απαιτούσαν κοινωνικοποιήσεις –δηλαδή να περιέλθουν τα πάντα στο Δημόσιο– για ευνόητους λόγους;
Είναι ψέμα ότι έτσι, επιχειρήσεις η μία μετά την άλλη έκλειναν ή εγκατέλειπαν τη χώρα, όπως η Πιρέλι, η εγχώρια αυτοκινητοβιομηχανία στον Βόλο ή τα ναυπηγεία; Μέχρι και η χούντα είχε ευνοήσει την ανάπτυξη της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας στη χώρα, ως φυσική συνέπεια του ότι η Ελλάδα είναι ναυτιλιακή υπερδύναμη. Είναι ψέμα ότι στα «σοσιαλιστικά» χρόνια η ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία είχε καταρρεύσει; Και ότι όταν επιχειρήθηκε να πωληθούν τα Ναυπηγεία Ελευσίνας, ένας εκ των ενδιαφερομένων Ελλήνων εφοπλιστών, ο Περατικός, δολοφονήθηκε από τρομοκράτες;
Είναι ψέμα ότι η Παιδεία, στο όνομα ενός «εκδημοκρατισμού» σχολείων και πανεπιστημίων, διαλύθηκε – με τα αποτελέσματα αυτής της διάλυσης να είναι ορατά ακόμη και σήμερα;
Αν αυτός είναι ο προοδευτισμός, τότε τύφλα να ’χει η πρόοδος. Διότι αν πρόκειται την «πρόοδο» να την εφαρμόσουν όσοι οδήγησαν τη χώρα σε οπισθοδρόμηση, είναι προβλέψιμα από τώρα τα αποτελέσματα της πολιτικής που ευαγγελίζεται κάθε «ομπρέλα» και κάθε φορέας που θεωρεί αφελώς ότι μπορεί να αποτελέσει –με τα λόγια και μόνο– εναλλακτική κυβερνητική λύση.
Αλλά έχουν γνώση οι φύλακες. Δηλαδή η κοινωνία και, εν πάση περιπτώσει, η μεγάλη πλειοψηφία της.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή
Άκουγα τις προάλλες πολιτικό αρχηγό που έχει αναλάβει άλλη μία από τις πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση ενός προοδευτικού φορέα, αν και απέφευγε επιμελώς να πει αν θα ήταν νέο κόμμα, χρησιμοποιώντας λέξεις όπως «ομπρέλα», κάτω από την οποία, προφανώς, θα έμπαινε κάθε πικραμένος της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς. Διότι απ’ όλα έχει ο μπαξές…
Παρακολουθούσα ένα απίθανο «μπλα μπλα» με πολλούς στόχους αλλά… καθόλου «τηγανίτα», μέχρι που έκανα μια απλή σκέψη: Το παρελθόν κάποιων δεν θα πρέπει να αποτελεί κριτήριο για την αξιολόγηση όσων λέγονται σήμερα, μάλιστα με μεγάλη αυτοπεποίθηση; Λες και δεν τα έχουμε ξανακούσει παλαιότερα, αλλά τελικά η αξιολόγηση των κυβερνητικών πεπραγμένων όσων ορέγονται πάλι την εξουσία ήταν κάτι παραπάνω από μία τρύπα στο νερό.
«Επιτεύγματα»
Ας ξεκινήσουμε από τα πλέον νωπά στη μνήμη κυβερνητικά «επιτεύγματα» κάποιων αριστερών που κυβέρνησαν και περιλαμβάνονται στη λίστα συνεργασίας όσων αποβλέπουν, για προφανείς λόγους –την αδυναμία των κομμάτων τους–, σε μια τέτοια συμπόρευση, βάσει της αρχής ότι «η ισχύς εν τη ενώσει». Χωρίς, πάντως, οι ενώσεις να έχουν πάντα ισχύ.
Το τι διέπραξε –ναι, διέπραξε– η «πρώτη φορά Αριστερά» δεν το έχει ξεχάσει η κοινωνία. Ούτε πρόκειται, βεβαίως. Αν η κοινωνία είχε καταληφθεί από λήθη, ενδεχομένως η συγκεκριμένη παράταξη να ξανακυβερνούσε. Όμως οι πολίτες, ως παθόντες, την έστειλαν στο πολιτικό περιθώριο και συνεχίζουν να την τιμωρούν, μαζί με τους εκπροσώπους της, σε σημείο που την οδήγησαν σε τέτοια απόγνωση ώστε από το ένα κόμμα να ξεπηδήσουν άλλα τέσσερα. Είναι σαφές ότι η κοινωνία δεν κατάλαβε την «προοδευτικότητα» της «πρώτης φοράς Αριστεράς» ή ότι οι προοπτικές προόδου ήταν τόσο μεγάλες, που έπεφταν βαριές στον κοσμάκη.
Βεβαίως, δεν θα ήταν δυνατόν να συγκροτηθεί «ομπρέλα» προοδευτισμού χωρίς την ένταξη κάτω από αυτήν και όσων κινούνται στον κεντροαριστερό χώρο, ο οποίος κυβέρνησε κι αυτός τη χώρα στο παρελθόν. Οι εκπρόσωποι του χώρου αυτού βρέθηκαν και αυτοί στο περιθώριο και έκτοτε δεν μπορούν να συνέλθουν. Σ’ αυτούς, δε, το παρελθόν πρέπει να αποτελεί κριτήριο ακόμη περισσότερο! Γιατί ό,τι μικρομάθεις δεν γεροντοαφήνεις…
Κατά τα «ένδοξα» εκείνα έτη –για τα οποία το διαδίκτυο σκωπτικά ανέφερε ότι τότε «ούτε καταδεχόμασταν να πάμε στις εκπτώσεις»– είχε ξεκινήσει η σταδιακή χρεοκοπία της χώρας, την οποία πληρώσαμε για χρόνια.
Τα ψέματα
Είναι ψέμα ότι μόνο για την πληρωμή των εγγυήσεων του Δημοσίου που κατέπεσαν και αφορούσαν τα δάνεια των δημόσιων οργανισμών –οι οποίοι ζούσαν ζωή χαρισάμενη– η χώρα χρειάστηκε να δανειστεί το ποσό των 10 δισεκατομμυρίων ευρώ;
Είναι ψέμα ότι εκείνη την εποχή σημειώθηκε μια σταθερή αποβιομηχάνιση εξαιτίας των αντιδράσεων των κυρίαρχων τότε συνδικαλιστών, που απαιτούσαν κοινωνικοποιήσεις –δηλαδή να περιέλθουν τα πάντα στο Δημόσιο– για ευνόητους λόγους;
Είναι ψέμα ότι έτσι, επιχειρήσεις η μία μετά την άλλη έκλειναν ή εγκατέλειπαν τη χώρα, όπως η Πιρέλι, η εγχώρια αυτοκινητοβιομηχανία στον Βόλο ή τα ναυπηγεία; Μέχρι και η χούντα είχε ευνοήσει την ανάπτυξη της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας στη χώρα, ως φυσική συνέπεια του ότι η Ελλάδα είναι ναυτιλιακή υπερδύναμη. Είναι ψέμα ότι στα «σοσιαλιστικά» χρόνια η ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία είχε καταρρεύσει; Και ότι όταν επιχειρήθηκε να πωληθούν τα Ναυπηγεία Ελευσίνας, ένας εκ των ενδιαφερομένων Ελλήνων εφοπλιστών, ο Περατικός, δολοφονήθηκε από τρομοκράτες;
Είναι ψέμα ότι η Παιδεία, στο όνομα ενός «εκδημοκρατισμού» σχολείων και πανεπιστημίων, διαλύθηκε – με τα αποτελέσματα αυτής της διάλυσης να είναι ορατά ακόμη και σήμερα;
Αν αυτός είναι ο προοδευτισμός, τότε τύφλα να ’χει η πρόοδος. Διότι αν πρόκειται την «πρόοδο» να την εφαρμόσουν όσοι οδήγησαν τη χώρα σε οπισθοδρόμηση, είναι προβλέψιμα από τώρα τα αποτελέσματα της πολιτικής που ευαγγελίζεται κάθε «ομπρέλα» και κάθε φορέας που θεωρεί αφελώς ότι μπορεί να αποτελέσει –με τα λόγια και μόνο– εναλλακτική κυβερνητική λύση.
Αλλά έχουν γνώση οι φύλακες. Δηλαδή η κοινωνία και, εν πάση περιπτώσει, η μεγάλη πλειοψηφία της.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή
