Δεν υπάρχει χειρότερη δοκιμασία για έναν γονιό από την απώλεια του παιδιού του. Και η τραγική αυτή πραγματικότητα έπληξε τον Αντώνη Σαμαρά και την οικογένειά του. Η μοίρα είναι συνήθως αδυσώπητη και δεν κάνει διακρίσεις.

Γράφτηκε ότι ένα δράμα ένωσε τον πολιτικό κόσμο, γιατί όλοι οι πολικοί αρχηγοί αλλά και απλοί βουλευτές έσπευσαν να συμπαρασταθούν στον πρώην πρωθυπουργό. Και αυτομάτως εξαλείφθηκαν τα πολιτικά πάθη, ξεχάστηκαν οι λεκτικές χοντράδες και οι χυδαιότητες και αναδείχτηκε η αυτονόητη συμπαράσταση στον ανθρώπινο πόνο. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Είναι κι αυτοί γονείς, τουλάχιστον οι περισσότεροι από αυτούς, και όσοι δεν είναι έχουν ανίψια ή άλλα παιδιά μέσα στις οικογένειές τους. Και είναι αναπόφευκτο το να κάνουν το ξένο δράμα, αυτής μάλιστα της φύσης, και δικό τους.

Η απώλεια είναι η μεγάλη δοκιμασία για τους ανθρώπους. Η μόνη δοκιμασία που δεν μπορείς να τη διαχειριστείς. Θυμάμαι μια συνέντευξη παλαιού γνωστού εκδότη ο οποίος είχε ασχοληθεί ενεργά με τη μεταφυσική, είχε θητεύσει δίπλα σε διάσημους Ινδούς γκουρού, όπως ο Σάι Μπάμπα, και είχε πει ότι είχε καταλάβει το νόημα της ζωής, τον σκοπό για τον οποίον ερχόμαστε στον κόσμο και αποχωρούμε, και είχε καταλήξει στο ότι τελικώς είχε συνειδητοποιήσει πολλά πράγματα που του είχαν εξασφαλίσει την εσωτερική ηρεμία και κατ’ επέκταση την ευτυχία. Το καλύτερο το είχε αφήσει για το τέλος. Είναι απόλυτα καταπραϋντικές αυτές οι πεποιθήσεις. Αλλά έλα που όταν σε πιάσει πονόδοντος προσγειώνεσαι απότομα και ξεχνάς τις πεποιθήσεις σου αυτές, ειδικά μάλιστα όταν σκέφτεσαι ότι θα κάτσεις στην καρέκλα του οδοντίατρου!

Αυτή είναι η ζωή και οι βασανισμοί που επιφυλάσσει στους ανθρώπους. Και όσοι έχουν στοιχειώδη ευαισθησία δεν είναι δυνατόν να μη συγκλονιστούν από τέτοια δράματα, απέναντι στα οποία ο άνθρωπος αισθάνεται αδύναμος, ανήμπορος, μικρός. Δεν είναι έκπληξη ούτε πρωτοφανές που ο πολιτικός κόσμος εξέφρασε τη συντριβή του για το δράμα ενός συναδέλφου, διαπιστώνοντας όλοι μαζί και καθένας ξεχωριστά πόσο αδύναμοι μπορεί να είναι μπροστά στα χτυπήματα της μοίρας. Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατο. Σε τελευταία ανάλυση και οι πολιτικοί άνθρωποι ευάλωτοι είναι, που καμουφλάρουν τις αδυναμίες που κρύβει μέσα του κάθε ανθρώπινο ον πίσω από τη διάτρητη ασπίδα της προσωρινής εξουσίας που διαθέτουν.

Η αδυσώπητη μοίρα είναι στιγμές που επαναφέρει τους ανθρώπους στην πραγματική τους διάσταση και όχι σε αυτήν της εικονικής πραγματικότητας, που οι ίδιοι αυτάρεσκα δημιουργούν. Και υπό την έννοια αυτή έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Μπορεί ύστερα από καιρό, που μάλλον θα είναι σύντομος, να ξαναγίνει η πολιτική, αρένα. Φαντάζομαι όμως ότι στη μνήμη των «μονομάχων» θα έχει μείνει ο λόγος για την προσωρινή τους ευπρέπεια που έλειψε από τις αντιπαραθέσεις που προκάλεσαν…