Έσφιξαν οι ζέστες, ο κόσμος είναι εδώ και πολλές εβδομάδες στις παραλίες, οπότε είναι μια καλή αφορμή να αφήσουμε στην άκρη την πολιτική και τη σοβαροφάνειά της και να ευθυμήσουμε λίγο. Λοιπόν, όταν το χιούμορ, η έρευνα και η καλλιέπεια συνεργάζονται τόσο αρμονικά, ακόμη και αυτό που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί χυδαίο μετουσιώνεται σε... τέχνη. Κάνω αυτήν τη διαπίστωση με αφορμή το βιβλίο του φίλου εκ Θεσσαλονίκης και δυστυχώς μακαρίτη, δημοσιογράφου και συγγραφέα Θεόδωρου Ιωαννίδη, που φέρει τον χαρακτηριστικό όσο και αποκαλυπτικό και οπωσδήποτε καλοκαιρινό τίτλο «Το βιβλιδάριο των οπισθίων». Όπως αναφέρει στο προοίμιό του ο Θόδωρος Ιωαννίδης, τα οπίσθια (τη λέξη από κάπα χρησιμοποιεί, αλλά εμείς, υποκριτικώς σεμνότυφοι, την αποφεύγουμε για ευνόητους λόγους) είναι... Ιδέα!! Μια ιδέα η οποία έχει το πλεονέκτημα, ενώ όλες οι άλλες -πολιτικές, θρησκευτικές, καλλιτεχνικές, φιλοσοφικές- έρχονται και παρέχονται, αυτή, δηλαδή ο πισινός, να μένει στον αιώνα.

Οπότε, ως ιδέα, καταλήγει ο συγγραφεύς, «παραμένει η απασών υπερτέρα»! Προσεγγίζοντας με αριστοφάνεια οξυδέρκεια ένα θέμα λίαν ευχάριστο στην όψη και, βεβαίως, στην αφή(!) αλλά και λίαν επικίνδυνο για την σεμνότυφο και θρησκόληπτη κοινωνία μας, ο συγγραφέας κατάφερε να συντάξει ένα πολυσέλιδο σπαρταριστό κείμενο, με το οποίο όχι μόνο μας ενημερώνει για τα ιστορικά στοιχεία που αφορούν τα ανθρώπινα οπίσθια, αλλά και καταφεύγει σε απίθανες πολιτικές παρομοιώσεις, οι οποίες είναι ιδιαιτέρως χρήσιμες, υπό τον όρο ότι θα τις εφήρμοζε η ιστορία. «Κατά τις δεκαετίες που ακολούθησαν τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, γράφει ο Ιωαννίδης, πολλές λευκές γυναίκες της μέσης ή ανώτερης αστικής τάξης, ταλαιπωρούμενες από σύμπλεγμα κατωτερότητος απέναντι στη μαύρη φυλή, καταξοδεύονται τρέχοντας στις παραλίες, όπου τουρλοκωλιάζονται για να μαυρίσουν. Ο ρόλος των οπισθίων (σχήμα και χρώμα) στον φυλετικό διαχωρισμό του ανθρωπίνου γένους είναι σημαντικότατος.

Θα μπορούσε μάλιστα να αποδειχθεί κυριολεκτικά κοσμοσωτήριος. Αν παραδείγματος χάριν οι εθνικοσοσιαλιστές ανθρωπολόγοι του Αδόλφου Χίτλερ, αντί να ασχολούνται με τις γνωστές κρανιομετρικές γελοιότητες, εφάρμοζαν την κωλομετρία, θα αποφεύγονταν πλήθος τραγωδίες. Θα τιναζόταν στον αέρα η άποψη περί ανωτερότητας της αρίας φυλής, μια και πολύ εύκολα θα αποδεικνυόταν ότι οι πισινοί ορισμένων πρωθιερέων του ναζισμού (όπως του ευρύπρωκτου Γκαίριγκ) ήταν από πάσης απόψεως κατώτεροι, όχι μόνο των νέγρικων αλλά και των εβραϊκών». Το συμπέρασμα του συγγραφέα είναι ότι, δυστυχώς, η προκατάληψη σε βάρος του πισινού δεν ξεριζώνεται εύκολα. Είναι γνωστή η περίπτωση του αττικού προγόνου μας, αναφέρει ο Θόδωρος Ιωαννίδης, που νιώθοντας πόνους στον λαιμό και πιστεύοντας ότι η σταφυλή του χαμήλωσε, πήγε στον γιατρό. Και όταν ο γιατρός κοίταξε βαθιά στο στόμα του ασθενούς, έκανε την αυθόρμητη διάγνωση: «Ουχί η σταφυλή σου κατέβη, αλλά ο πισινός σου ανέβη».


Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή