Δεν χωρεί αµφιβολία ότι το Μεταναστευτικό -µετακίνηση πληθυσµών κατά τον Ουµπέρτο Έκο- αποτελεί ένα καίριο ζήτηµα το οποίο συνεχώς θα παίρνει αρνητικές διαστάσεις για τις χώρες στις οποίες πραγµατικοί πρόσφυγες, οικονοµικοί µετανάστες και εγκληµατικά στοιχεία θα κατευθύνονται. Κατά τη συζήτηση στη Βουλή του σχετικού νοµοσχεδίου υψώθηκαν και φωνές διαφωνίας από την πλευρά της συµπολίτευσης και ειδικότερα από βουλευτή και πρώην υπουργό που είχε το χαρτοφυλάκιο του αρµόδιου υπουργείου µεταναστευτικής πολιτικής. Ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι, ο προωθών το νοµοσχέδιο που έχει εκπονήσει σηµερινός υπουργός ή ο διαφωνών, είναι κάτι που προσδιορίζεται από δύο παράγοντες: Ο ένας είναι οι δυνατότητες της χώρας να υποδέχεται συνεχώς µεταναστευτικές ροές, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων, µάλιστα, είναι προϊόν παράνοµης διακίνησης. Ο άλλος παράγοντας είναι η στάση της ίδιας της κοινωνίας απέναντι στους µετανάστες και ιδιαίτερα απέναντι στους παράνοµους που προσδιορίζονται ως τέτοιοι από την παράνοµη δράση των διακινητών. Πράγµατι, σε πρόσφατη έρευνα της GPO, 7 στους 10 που ερωτήθηκαν θέλουν αυστηροποίηση των µέτρων και αποτελεσµατική φύλαξη των συνόρων. Ούτε προφανώς θα µπορούσε να παραγνωριστεί κατά την εκπόνηση του σχετικού νόµου για την αντιµετώπιση των ροών προς τη χώρα µας το γεγονός ότι σχεδόν οι µισοί Έλληνες (43,9%) θεωρούν τις ροές αυτές ως «οργανωµένη εισβολή». Με βάση τα δεδοµένα αυτά µπορεί να πει κανείς ότι ο νόµος είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Σε τελευταία ανάλυση, δικαιώµατα δεν έχουν µόνο όσοι µε κάθε µέσο επιζητούν να φύγουν από τη χώρα τους σε αναζήτηση µιας καλύτερης τύχης ή και για άλλους λόγους, αλλά δικαιώµατα έχουν και οι πληθυσµοί των χωρών όπου οι ροές αυτές κατευθύνονται. Και µόνο να ερωτηθούν οι κάτοικοι της Λέσβου και της Σάµου για όσα συνέβησαν στον τόπο τους προ ολίγων µόλις ετών ή οι κάτοικοι του Αγίου Παντελεήµονα, τότε καταλαβαίνει κανείς για ποιον λόγο η δηµοσκόπηση που αναφέρουµε έχει βγάλει την απαίτηση της κοινωνίας για αποτελεσµατική απόκρουση των µεταναστευτικών ροών προς τη χώρα µας, ειδικώς µάλιστα αυτών που προέρχονται από την Αφρική. Πέραν της αντικειµενικής έλλειψης δυνατοτήτων από τη χώρα µας για εξυπηρέτηση, για όσο διάστηµα απαιτείται, των ξένων παρεπιδηµούντων που έχουν µάλιστα εισέλθει παρανόµως ή για αφοµοίωση των πραγµατικών προσφύγων που θέλουν να µείνουν στην Ελλάδα, τις διαθέσεις της κοινωνίας τις διαµορφώνει και ένας φόβος για την αυξηµένη εγκληµατική δραστηριότητα από εισερχοµένους, αφού η παράνοµη δράση αποτελεί και µία διέξοδο για την επιβίωσή τους, καθώς ζουν στην παρανοµία. Και εκτός αυτού υπάρχουν και πολλές περιπτώσεις µεταφοράς στην Ελλάδα των ποινικώς κολάσιµων δράσεων ορισµένων µεταναστών στις οποίες επιδίδονταν στην πατρίδα τους. Ένα πρόσφατο παράδειγµα. Αλβανός εργαζόµενος νοµίµως πλέον στην Ελλάδα, µε τις εισφορές του κ.λπ., µε τα παιδιά του που έχουν γεννηθεί εδώ, είναι Έλληνες και έχουν υπηρετήσει µάλιστα και στον ελληνικό Στρατό έπεσε θύµα κλοπής. Έξω από συνεργείο, του άνοιξαν το αυτοκίνητο και του πήραν όχι µόνο χρήµατα αλλά και διαβατήριο, νοµιµοποιητικά έγγραφα της παραµονής του και κάθε άλλο επίσηµο έγγραφο, τα οποία είχε στο αµάξι του επειδή επρόκειτο να κάνει ταξίδι λόγω διακοπών. Απελπισµένος ρώτησε στη γειτονιά, από δω και από εκεί µέχρι που του είπαν να πάει σε συγκεκριµένη διεύθυνση και να ζητήσει κάποιον που του είπαν το όνοµα. Όταν πήγε εκεί διαπίστωσε ότι ήταν µία οµάδα Πακιστανών που περιέβαλαν αυτόν στον οποίον θα απευθυνόταν. Το αποτέλεσµα ήταν να του δώσουν τα πακιστανικά κλεφτρόνια µόνο το διαβατήριο έναντι συγκεκριµένου ποσού. Και η οµάδα αυτή είχε µαζευτεί για να είναι σίγουρος αυτός που του επέστρεψε το διαβατήριο ότι το θύµα θα κατέβαλε και το ποσό που του ζήτησαν για να το πάρει πίσω. Από πού κι ως πού θα πρέπει ο νόµος περί µεταναστευτικής πολιτικής να προστατεύει Πακιστανούς εγκληµατίες των οποίων η τύχη θα έπρεπε να είναι να τους είχαν πετάξει στη θάλασσα όπως κάνουν οι πολιτισµένοι Ιταλοί και Ισπανοί; Ή µήπως οι Πακιστανοί ή άλλοι λαοί από τα βάθη της Ασίας είναι κατατρεγµένοι, ενώ στην πραγµατικότητα επιθυµούν να µεταφέρουν τη δράση τους στην Ευρώπη; Έβλεπα τις προάλλες σε καφέ που καθόµουν έναν κύριο που είχε δίπλα του ένα χαριτωµένο κοριτσάκι, αφρικανικής µάλλον καταγωγής. Συνεννοούνταν µε µία αµοιβαία τρυφερότητα, συγκινητική. Ήταν προφανές ότι ο κύριος και η σύζυγός του είχαν υιοθετήσει αυτό το πλάσµα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχε στον ήλιο µοίρα. Μία αντίθεση ανθρωπιάς που ασφαλώς πρέπει να επιδεικνύουµε απέναντι σε αυτούς που για αντικειµενικούς λόγους ξεριζώθηκαν και αναζητούν απεγνωσµένα ένα καλύτερο αύριο. Καµία σχέση µε τα πακιστανικά και άλλα καθάρµατα που έχουν αρχίσει να έρχονται σωρηδόν και που καλά κάνει το κράτος να τους γυρίζει από εκεί που ήλθαν. Και αυτούς και κάθε λαθραίο. Χωρίς να έχει επιτύχει να το καταφέρει στο µέτρο που το απαιτεί η κοινή γνώµη..

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή