Με αφορμή τα συμβαίνοντα στον χώρο της αντιπολίτευσης, όπου πολιτικοί αρχηγοί αμφισβητούνται ευθέως ή πλαγίως, είναι εύλογη η απορία γιατί οι πολιτικοί φεύγουν πάντοτε την πιο ακατάλληλη στιγμή. Ή δεν φεύγουν καθόλου. Έρχονται λ.χ. στιγμές που αναγκάζονται να υποβάλουν παραίτηση. Γιατί να μπουν σε αυτήν τη διαδικασία, αφού η υποβολή παραίτησης -πλην των λόγων υγείας- όλο και κάποια κηλίδα θα έχει αφήσει πίσω της. Για τους πολιτικούς αυτούς αρχηγούς -που έχουν μαζευτεί πολλοί στην αντιπολίτευσηισχύουν τα εξής: Για να αμφισβητούνται, σημαίνει ότι οι σύντροφοί τους έχουν διαγνώσει μια ανεπάρκειά τους. Αν έφευγαν λοιπόν εγκαίρως, π.χ. πριν από μια εκλογική δοκιμασία, όταν μάλιστα οι περισσότεροι στο κόμμα θεωρούν ότι δεν θα τα καταφέρουν, ενδεχομένως η φυγή αυτή να είχε κάποιες ευεργετικές συνέπειες για το κόμμα. Ψυχολογικές κυρίως, όπως όταν μια ομάδα αλλάζει προπονητή - που είναι και επίκαιρο.

Αν φύγουν όμως ύστερα από εκλογές, θα πρόκειται περί της λεγομένης «αυτομάτου αναχωρήσεως».

Τελικώς η τέχνη του αναχωρείν είναι πολύ μεγάλο πράγμα, όπως η σωτηρία της ψυχής. Δεδομένου δε ότι τα προς τρίτον ίσα και αλλήλοις ίσα, η τέχνη του αναχωρείν στην πολιτική ταυτίζεται με τη σωτηρία της ψυχής.

Το μεγάλο ερώτημα είναι πότε θα σώσουν την ψυχή τους ορισμένοι πολιτικοί αρχηγοί, ειδικώς αν ανεδείχθησαν στη θέση που κατέχουν από απλή συγκυρία και που αν ήταν αλλιώς τα πράγματα ίσως να μην τους άφηναν να περνούν ούτε απέξω από το κόμμα που διαφεντεύουν. Ονόματα δεν λέμε και ούτε θίγουμε πολιτικές οικογένειες. Λ.χ. η περίπτωση του κ. Κασσελάκη είναι ένα καλό παράδειγμα, προκειμένου να μη θίξουμε άλλους πολιτικούς αρχηγούς της αντιπολίτευσης που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους.

Ειδικώς για την περίπτωση συγκεκριμένου πολιτικού αρχηγού της αντιπολίτευσης, το βέβαιο είναι ότι το ρήμα «αναχωρώ» θα απολέσει τη συντακτική ιδιότητα του αμεταβάτου, δεδομένου ότι πολλοί σύντροφοί του είναι έτοιμοι «να τον αναχωρήσουν». Υπό την έννοια αυτήν, η φυγή άνευ της βουλήσεως του υποκειμένου θα μπορούσε να μη θεωρείται αυθεντική στην επιστήμη της ψυχολογίας, όπως λ.χ. «η επωφελής σημασία της αναχωρητικής τάσεως των πολιτικών στον σύγχρονο βίο». Άλλωστε, όπως λέει και μια παλιά παροιμία των Αβοριγίνων, «είναι προτιμότερο να φεύγεις με χάδια παρά με κλοτσιές». Εκτός και αν, λόγω του ότι η καρέκλα είναι πάντα θελκτική και τα προνόμια ενός αρχηγού μεγάλα, προτιμάει ο αρχηγός τη δεύτερη περίπτωση, αυτήν της ποδοσφαιρικής επικαιρότητας.

Σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι υποχρεωτικό να αναγράφεται στο βιογραφικό όλων ότι έχουν διατελέσει πολιτικοί αρχηγοί. Είναι βαρύ προσόν που σίγουρα ανοίγει πολλές πόρτες. Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Ούτε καν αυτή του πολιτικού, όπως είχε πει κάποτε δημοσιογράφος σε νεοεκλεγέντα βουλευτή που έκανε τον ταπεινό ενώ καμάρωνε, κατά τ’ άλλα, σαν γύφτικο σκεπάρνι...