Προσωπικώς πιστεύω ότι μεταξύ δύο σημαντικών ελλείψεων, μεταξύ δηλαδή της στενότητας ηλεκτρικού ρεύματος και της ελλείψεως νερού, αυτή που υποβιβάζει περισσότερο το ποιοτικό και πολιτιστικό επίπεδο ενός λαού είναι η δεύτερη - το να στερείται ένα κράτος το νερό είναι που το οδηγεί ταχύτερα σε συνθήκες πρωτογονισμού. Ας πάρουμε για παράδειγμα περιοχές της Αφρικής που δεν τους λείπει το ηλεκτρικό αλλά στερούνται νερού. Στη χώρα μας, με τόσο μεγάλη ανομβρία τα τελευταία χρόνια είναι πάλι ορατός ο εφιάλτης τον οποίον είχαμε ζήσει τέλη της δεκαετίας του ’70 και αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν καθημερινά οι εφημερίδες δημοσίευαν τον όγκο νερού που έμενε στη λίμνη του Μαραθώνα.

Έκτοτε έχει περάσει σχεδόν μισός αιώνας και το ενδεχόμενο να ζήσουμε πάλι την έλλειψη νερού δείχνει ότι κανείς δεν φρόντισε στα χρόνια που πέρασαν να εγκύψει στο πρόβλημα και να βρει μια λύση που άλλες χώρες τη βρήκαν, όπως λ.χ. το Ισραήλ, και που προφανώς αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν λύσεις που θα μπορούσε να προωθήσει η δική μας χώρα, στην οποία…φαιδρά δεν είναι μόνον η πορτοκαλέα. Με την ίδια αφορμή, δηλαδή της απειλής της λειψυδρίας, είχα και σε προηγούμενα σημειώματα από αυτήν εδώ τη θέση αναφερθεί και θα ήθελα να επαναλάβω ορισμένα στοιχεία που ειδικός επιστήμονας είχε αναφέρει για το θέμα, δεδομένου ότι, ως γνωστόν, η επανάληψη είναι μήτηρ της μαθήσεως και θα πρέπει να μάθουν και οι σπάταλοι του νερού καταναλωτές αλλά και οι αρμόδιοι το πόσο επιτακτικό είναι το πρόβλημα. Ο συγκεκριμένος επιστήμονας, ειδικός στα θέματα λειψυδρίας και στην… τροποποίηση του καιρού(!), με ακαδημαϊκή θητεία στο εξωτερικό, αφού είχε πει ότι δεν πρέπει να αποδίδονται τα πάντα στην κλιματική αλλαγή, πρόσθεσε ότι υπάρχει τρόπος, χάρη στην προηγμένη τεχνολογία που έχει αναπτύξει ο άνθρωπος, να αντιμετωπιστούν και οι κίνδυνοι από τα συχνά φαινόμενα της φύσης.

Κατ’ αυτόν υπάρχουν τρόποι πρόκλησης βροχής και έτσι μπορούν να αυξηθούν τα αποθέματα νερού στους ταμιευτήρες. «Η μέθοδος -έγραφα στο προηγούμενο σημείωμα- επιτυγχάνεται με αεροσκάφη που πετούν μέσα στα σύννεφα και τα “βομβαρδίζουν” με απλό αλάτι, το οποίο έχει την ίδια κρυσταλλική δομή που έχει ο πάγος. Το αλάτι προκαλεί μια συμπύκνωση που πολλαπλασιάζει σε μεγάλο βαθμό τους παγοκρυστάλλους. Και όπως εξήγησε, με τις ανοδικές κινήσεις που σημειώνονται μέσα στα σύννεφα βαραίνει η σταγόνα και πέφτει κάτω ως βροχή». Η μέθοδος αυτή, που έχει χρησιμοποιηθεί σε άλλες χώρες, και η αφαλάτωση -στην οποία μεγάλη σχετική εμπειρία έχει το Ισραήλ- συνδυαστικά ίσως να αποτελούν τις αποτελεσματικές λύσεις για τη χώρα μας. Μπορεί για την περίπτωση της αφαλάτωσης να προβάλλεται το επιχείρημα του υψηλού κόστους, αλλά είναι προφανές ότι το κόστος για όποιον δεν φροντίσει να υπάρχει νερό για τον κόσμο θα είναι πιο μεγάλο…


Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή