Ακούσαμε πολιτικό αρχηγό της αντιπολίτευσης κατά την παραδοσιακή παρουσίαση των θέσεών του στο πλαίσιο της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης να υπερασπίζεται τη μονιμότητα στο Δημόσιο, με επιχείρημα ότι αυτή ισχύει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όντας συνταγματικά κατοχυρωμένη. Και μόνον η αναφορά στους δημοσίους υπαλλήλους από τον συγκεκριμένο πολιτικό αρχηγό αποκαλύπτει σε ποια έκταση διακατέχει την πολιτική του ο λαϊκισμός. Άλλωστε το κόμμα του στο παρελθόν ήταν αυτό που διόγκωσε τον δημόσιο τομέα πέραν των πραγματικών αναγκών της κρατικής μηχανής. Η οικονομική διάσταση οποιασδήποτε εξυγίανσης του δημόσιου τομέα συναρτάται με μία ρύθμιση-ταμπού για τα ελληνικά δεδομένα, που είναι η άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Ενός θεσμού τον οποίον επέβαλαν οι πολιτικοί πριν από σχεδόν έναν αιώνα προκειμένου να προστατεύσουν τους δημοσίους υπαλλήλους από δικές τους αυθαιρεσίες, θεωρώντας προφανώς ότι αυτές δεν επρόκειτο να σταματήσουν ποτέ! Ομολογούσαν, με άλλα λόγια, την τάση τους για παρανομίες, απάνθρωπες συμπεριφορές (διότι περί αυτού πρόκειται) και για κομματισμό ρατσισμό.

Διαβάστε: Δημόσιοι υπάλληλοι: Αυξήσεις 1 δισ. ευρώ έως το 2026

Η άποψη που έχει διατυπωθεί στο παρελθόν από κορυφαίο θεσμικό παράγοντα ότι η μονιμότητα επιτρέπει στον δημόσιο υπάλληλο να ασκήσει απερίσπαστος τα καθήκοντά του, προσηλωμένος στο δημόσιο συμφέρον και χωρίς να εξαρτάται από οιεσδήποτε πολιτικές μεταβολές ή άλλες πολιτικές επιπτώσεις (!), ερεθίζει τους κακόμοιρους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα. Και μόνον αυτή η δικαιολόγηση της μονιμότητας, την οποία, δυστυχώς, συνυπογράφει (ακόμη;) η μεγάλη πλειονότητα του πολιτικού κόσμου πρωτοστατούντων των αριστερών, παρέχει την ευκαιρία και προκαλεί έναν οργισμένο αντίλογο, τον οποίον αντιστοίχως προσυπογράφει η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών: Πρώτον, το ίδιο το Σύνταγμα αντιφάσκει, κατοχυρώνοντας αφενός την ισότητα των πολιτών (άρθρο 4) και αφετέρου τη μονιμότητα στο Δημόσιο (άρθρο 103). Διότι πώς μπορεί να υπάρχει ισότητα όλων, όταν ορισμένων κατοχυρώνεται η εργασία ώστε να μη μείνουν ποτέ χωρίς δουλειά και επί άλλων επικρέμεται μια ζωή η δαμόκλειος σπάθη τής ανά πάσα στιγμήν απόλυσης!

Δεύτερον, εάν δεν μπορεί ο εργαζόμενος στο Δημόσιο να ασκήσει απερίσπαστος τα καθήκοντά του, είναι επειδή, όπως έχουν ομολογήσει στο παρελθόν ακόμη και υπουργικά χείλη, εξαρτάται από πολιτικές μεταβολές ή άλλες πολιτικές επιπτώσεις! Επομένως για τον φόβο αυτόν των δημοσίων υπαλλήλων υπεύθυνα είναι τα κόμματα, οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί, που οφείλουν να κάνουν την αυτοκριτική τους, διότι το «μάρμαρο» (το οικονομικό) το πληρώνει τελικώς ο κοσμάκης. Αλλά και διότι διατηρούν μία παγκόσμια πρωτοτυπία, επειδή αυτοί δεν μπορούν να αλλάξουν αντιλήψεις και να παγιώσουν μία συγκεκριμένη πολιτική ηθική! Κοινώς, μεροληπτούμε και αδικούμε με τη συμπεριφορά μας επί έναν σχεδόν αιώνα και για αυτό προστατεύουμε τα θύματά της! Ας μην απαλλαγούμε λοιπόν ποτέ από τη μονιμότητα, αφού πρέπει «όλα τα ζώα να είναι ίσα, αλλά ορισμένα να είναι πιο ίσα από τα άλλα»…

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή