EnΗ ίδρυση της Ν∆ από τον εθνάρχη
Πριν από 51 χρόνια
Στις 4 Οκτωβρίου 1974 ο Κωνσταντίνος Καραµανλής δηµιουργεί τη µεγάλη παράταξη και τον Νοέµβριο κερδίζει τις εκλογές µε 54,37%
Ήταν 4 Οκτωβρίου του 1974. Είχαν ήδη περάσει τρεις µήνες από την αποκατάσταση της ∆ηµοκρατίας και την πτώση της δικτατορίας, µία ιστορική πολιτική διαδικασία που είχε ως πρωταγωνιστή τον αυτοεξόριστο στο Παρίσι ιδρυτή και αρχηγό της προδικτατορικής ΕΡΕ και επί µία οκταετία πρωθυπουργό, τον Κωνσταντίνο Καραµανλή. Όπως και το 1955 -όταν ο Καραµανλής διαδέχθηκε τον Παπάγο στον Ελληνικό Συναγερµό, φρόντισε, µόλις ανέλαβε τα ηνία του κόµµατος να ιδρύσει άλλο κόµµα µε την ίδια βάση στελεχών, την ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση)- έτσι και το 1974 αντί να βασιστεί µόνον στους παλαιούς συνεργάτες του διαιωνίζοντας την πολιτική ύπαρξη της ΕΡΕ, αποφάσισε να ιδρύσει άλλον πολιτικό φορέα, τη Νέα ∆ηµοκρατία, ώστε να παραπέµπει σε κάτι νέο και όχι να θυµίζει τις προδικτατορικές εποχές των έντονων πολιτικών παθών και συγκρούσεων.
Έτσι η ∆εξιά, µε εκτεταµένη ιδεολογική, αλλά και σε πρόσωπα, ανασύνθεση, ανασυγκροτήθηκε µε το όνοµα Νέα ∆ηµοκρατία από τον Κωνσταντίνο Καραµανλή. Η παλαιά ∆εξιά είχε δώσει τη θέση της σε ένα ευρωπαϊκό κεντροδεξιό κόµµα. Στην Ιδρυτική ∆ιακήρυξη του κόµµατος αναφέρονταν µεταξύ άλλων:
«Η Νέα ∆ηµοκρατία είναι η πολιτική παράταξη που ταυτίζει το έθνος µε τον λαό, την πατρίδα µε τους ανθρώπους της, την πολιτεία µε τους πολίτες της, την εθνική ανεξαρτησία µε τη λαϊκή κυριαρχία, την πρόοδο µε το κοινό αγαθό, την πολιτική ελευθερία µε την έννοµη τάξη και την κοινωνική δικαιοσύνη». Ένα µήνα µετά, τον Νοέµβριο του 1974 διεξάγονται οι πρώτες ελεύθερες εκλογές µετά την πτώση της δικτατορίας των Συνταγµαταρχών. Η Νέα ∆ηµοκρατία κερδίζει τις εκλογές µε συντριπτική πλειοψηφία 54,37% και εξασφαλίζει 220 έδρες στο Κοινοβούλιο. Η κυβέρνηση της Νέας ∆ηµοκρατίας µε σταθερά βήµατα προχωρεί στην ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Οικονοµική Κοινότητα (τότε ΕΟΚ και νυν Ευρωπαϊκή Ένωση).
Οι ηγέτες-πρωταγωνιστές και όχι οι ηγέτες–κοµπάρσοι είναι εκείνοι που διαµορφώνουν ιδεολογία. Και την προσαρµόζουν και στα µέτρα τους. Το έκανε ο Κωνσταντίνος Καραµανλής, το έκανε και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Πολύ πριν πάντως από τις λεξιπλασίες του Ανδρέα ήταν ο Κωνσταντίνος Καραµανλής εκείνος που εφηύρε ιδεολογία η οποία να αντιπροσωπεύει το κόµµα που ίδρυσε: Τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισµό που κωδικοποιήθηκε ως «καραµανλισµός».
Όταν το 1980 ο Καραµανλής εγκατέλειψε το κόµµα του, πολλοί τον κατηγόρησαν ότι επειδή διείδε ότι θα έχανε τις εκλογές που επέρχονταν προτίµησε τη σιγουριά του Προεδρικού θώκου. Εν πρώτοις είναι θεµιτό για κάθε πολιτικό που υπηρέτησε τα κοινά επί τόσο µακρύ χρονικό διάστηµα να θέλει να αποσυρθεί της ενεργού πολιτικής, επιλέγοντας ως επιστέγασµα της πορείας του αυτής µία θέση ανάλογη της πορείας που είχε διατρέξει. Για άλλους, βεβαίως, αυτό µπορεί να είναι πολιτικός καιροσκοπισµός. Στην περίπτωση αυτή ισχύει το «ο (πολιτικώς) αναµάρτητος, πρώτος τον λίθον βαλέτω».
Ο Καραµανλής, µε τη Νέα ∆ηµοκρατία, είχε αποκαταστήσει τους δηµοκρατικούς θεσµούς, είχε θέσει τέρµα, µε τη βοήθεια του λαού και των λοιπών κοµµάτων, στο εκκρεµές επί πολλά έτη ζήτηµα του Πολιτεύµατος, είχε βάλει την Ελλάδα στην ΕΟΚ -µία σωτήρια για τη χώρα εξέλιξη όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια και αποδεικνύεται µέχρι σήµερα- και, εποµένως δικαιούτο και µία τιµητική απόσυρση. Βεβαίως, κανείς δεν έχει αδιάσειστα επιχειρήµατα για να αντικρούσει εκείνους που υποστήριξαν ότι η επιλογή Καραµανλή ήταν καθαρά πολιτική, διότι σε έναν ηγέτη όπως αυτός δεν θα άρεσε µία εκλογική ήττα, µετά µάλιστα από όσα είχε κάνει από το 1974 που επέστρεψε στην Ελλάδα µέχρι την απόφασή του να µεταπηδήσει στην Προεδρία της ∆ηµοκρατίας. Άλλωστε, όπως έχουν πει συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου, µία συµβουλή που είχε δώσει ως Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας ο Καραµανλής στον νέο πρωθυπουργό, το 1981, ήταν: «Πρόσεχε, γιατί ο λαός είναι αχάριστος...».
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή
Έτσι η ∆εξιά, µε εκτεταµένη ιδεολογική, αλλά και σε πρόσωπα, ανασύνθεση, ανασυγκροτήθηκε µε το όνοµα Νέα ∆ηµοκρατία από τον Κωνσταντίνο Καραµανλή. Η παλαιά ∆εξιά είχε δώσει τη θέση της σε ένα ευρωπαϊκό κεντροδεξιό κόµµα. Στην Ιδρυτική ∆ιακήρυξη του κόµµατος αναφέρονταν µεταξύ άλλων:
«Η Νέα ∆ηµοκρατία είναι η πολιτική παράταξη που ταυτίζει το έθνος µε τον λαό, την πατρίδα µε τους ανθρώπους της, την πολιτεία µε τους πολίτες της, την εθνική ανεξαρτησία µε τη λαϊκή κυριαρχία, την πρόοδο µε το κοινό αγαθό, την πολιτική ελευθερία µε την έννοµη τάξη και την κοινωνική δικαιοσύνη». Ένα µήνα µετά, τον Νοέµβριο του 1974 διεξάγονται οι πρώτες ελεύθερες εκλογές µετά την πτώση της δικτατορίας των Συνταγµαταρχών. Η Νέα ∆ηµοκρατία κερδίζει τις εκλογές µε συντριπτική πλειοψηφία 54,37% και εξασφαλίζει 220 έδρες στο Κοινοβούλιο. Η κυβέρνηση της Νέας ∆ηµοκρατίας µε σταθερά βήµατα προχωρεί στην ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Οικονοµική Κοινότητα (τότε ΕΟΚ και νυν Ευρωπαϊκή Ένωση).
Οι ηγέτες-πρωταγωνιστές και όχι οι ηγέτες–κοµπάρσοι είναι εκείνοι που διαµορφώνουν ιδεολογία. Και την προσαρµόζουν και στα µέτρα τους. Το έκανε ο Κωνσταντίνος Καραµανλής, το έκανε και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Πολύ πριν πάντως από τις λεξιπλασίες του Ανδρέα ήταν ο Κωνσταντίνος Καραµανλής εκείνος που εφηύρε ιδεολογία η οποία να αντιπροσωπεύει το κόµµα που ίδρυσε: Τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισµό που κωδικοποιήθηκε ως «καραµανλισµός».
Σύνθεση
Σε µία εποχή, µετά τη Μεταπολίτευση, που, δικαιολογηµένα, λόγω της προηγηθείσας ∆ικτατορίας η ιδεολογία της Αριστεράς αλλά και η αριστερή διανόηση ήταν στο ζενίθ τους, ο Καραµανλής διείδε την ανάγκη να αναβαπτίσει την ιδεολογία της ∆εξιάς µέσα από µία νέα φόρµα, την οποία θα προσδιόριζαν τα στοιχεία της πολιτικής που θα ακολουθούσε στη συνέχεια ως πρωθυπουργός. Και έτσι προέκυψε ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισµός, ο οποίος συνέθετε πολλές πολιτικές σε σηµείο ώστε να κατορθώνει να «παντρεύει» ακόµη και την ελευθερία της αγοράς µε τον κρατισµό σε αρκετές περιπτώσεις. Πιο κοντά στη σύλληψη της έννοιας του ριζοσπαστικού φιλελευθερισµού «βρέθηκε» αυτό που είχε πει κάποτε ο Ευάγγελος Αβέρωφ για τη Ν∆ ότι «είµαστε ∆εξιοί όσον αφορά στα εθνικά θέµατα, φιλελεύθεροι όσον αφορά στην οικονοµία και Αριστεροί όσον αφορά στην κοινωνία». Και οι τρεις βεβαίως ιδεολογικές αυτές ιδιότητες µόνο στην πράξη µπορεί να επιβεβαιωθούν. Και η Νέα ∆ηµοκρατία τις έχει επιβεβαιώσει και µε το παραπάνω…Όταν το 1980 ο Καραµανλής εγκατέλειψε το κόµµα του, πολλοί τον κατηγόρησαν ότι επειδή διείδε ότι θα έχανε τις εκλογές που επέρχονταν προτίµησε τη σιγουριά του Προεδρικού θώκου. Εν πρώτοις είναι θεµιτό για κάθε πολιτικό που υπηρέτησε τα κοινά επί τόσο µακρύ χρονικό διάστηµα να θέλει να αποσυρθεί της ενεργού πολιτικής, επιλέγοντας ως επιστέγασµα της πορείας του αυτής µία θέση ανάλογη της πορείας που είχε διατρέξει. Για άλλους, βεβαίως, αυτό µπορεί να είναι πολιτικός καιροσκοπισµός. Στην περίπτωση αυτή ισχύει το «ο (πολιτικώς) αναµάρτητος, πρώτος τον λίθον βαλέτω».
Ο Καραµανλής, µε τη Νέα ∆ηµοκρατία, είχε αποκαταστήσει τους δηµοκρατικούς θεσµούς, είχε θέσει τέρµα, µε τη βοήθεια του λαού και των λοιπών κοµµάτων, στο εκκρεµές επί πολλά έτη ζήτηµα του Πολιτεύµατος, είχε βάλει την Ελλάδα στην ΕΟΚ -µία σωτήρια για τη χώρα εξέλιξη όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια και αποδεικνύεται µέχρι σήµερα- και, εποµένως δικαιούτο και µία τιµητική απόσυρση. Βεβαίως, κανείς δεν έχει αδιάσειστα επιχειρήµατα για να αντικρούσει εκείνους που υποστήριξαν ότι η επιλογή Καραµανλή ήταν καθαρά πολιτική, διότι σε έναν ηγέτη όπως αυτός δεν θα άρεσε µία εκλογική ήττα, µετά µάλιστα από όσα είχε κάνει από το 1974 που επέστρεψε στην Ελλάδα µέχρι την απόφασή του να µεταπηδήσει στην Προεδρία της ∆ηµοκρατίας. Άλλωστε, όπως έχουν πει συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου, µία συµβουλή που είχε δώσει ως Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας ο Καραµανλής στον νέο πρωθυπουργό, το 1981, ήταν: «Πρόσεχε, γιατί ο λαός είναι αχάριστος...».
Οι Αρχηγοί
Μέχρι σήµερα η Νέα ∆ηµοκρατία έχει να επιδείξει 8 πολιτικούς αρχηγούς. Τον ιδρυτή του κόµµατος διαδέχθηκαν µέχρι σήµερα 7 κορυφαία στελέχη της Νέας ∆ηµοκρατίας κατά χρονολογική σειρά: ο Γεώργιος Ράλλης, ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Μιλτιάδης Έβερτ, ο Κώστας Καραµανλής, ο Αντώνης Σαµαράς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ασφαλώς και η αποχώρηση του Κωνσταντίνου Καραµανλή από την ενεργό πολιτική, µε τη µεταπήδησή του στην Προεδρία της ∆ηµοκρατίας, είχε τις επιπτώσεις της στην πορεία του κόµµατος, αφού η επταετής παραµονή του νεοϊδρυθέντος το 1974 κόµµατος στην εξουσία, δηµιούργησε την αίσθηση στο εκλογικό σώµα ότι θα µπορούσε αυτό να πειραµατισθεί µε µία εναλλαγή στην εξουσία, ενώ η παγίωση της ∆ηµοκρατίας από τον Καραµανλή παρείχε τα εχέγγυα µιας κυβερνητικής αλλαγής, κατά το πρότυπο των εναλλαγών στην εξουσία , σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή
