Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων -πήξαμε στις Παγκόσμιες Ημέρες- προχθές. Δεν λέω, είναι μία από τις Ημέρες που καλά κάνουμε και την τιμάμε και «πιάνει τόπο», κατά το κοινώς λεγόμενο, διότι, όπως λέει και ο πάνσοφος λαός, «εγνώρισα τον άνθρωπο και αγάπησα τα ζώα». Είναι πέρα για πέρα αληθινό αυτό, και το ότι σε κανέναν δεν είναι συμπαθή τα ερπετά είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, όπως επίσης λένε.

Βεβαίως είναι λίγο δύσκολο να αγαπήσεις κάποια άλλα ζώα, δίποδα, για τα οποία είμαι βέβαιος ότι δεν θα αφιερωνόταν καμία Παγκόσμια Ημέρα. Γι’ αυτό και θα πρέπει να εντάξουμε κάποιους εκ των συνανθρώπων (;) μας στην Ημέρα της 4ης Οκτωβρίου. Και μη μου πει κανείς ότι δεν έχει συναντήσει όχι απλώς στη ζωή του, αλλά στην καθημερινότητά του τέτοια ζώα, τα οποία μάλιστα έχουν αρχίσει να μην έχουν ηλικία. Με άλλα λόγια, τα συναντάει κανείς και σε μικρές ηλικίες, που εκδηλώνουν συμπεριφορές οι οποίες δεν μπορεί να αιτιολογηθούν πλέον από το άγουρο της ηλικίας, καθώς είναι η συνέπεια της ζωικής ιδιότητας των οικογενειών τους. Δεν μπορεί ένας ανήλικος να συμπεριφέρεται σαν ζώο χωρίς να έχει ανάλογα παραδείγματα από το ίδιο του το σπίτι. Όμως αυτή η Παγκόσμια Ημέρα μού δίνει την αφορμή για μια ουσιαστικότερη αναφορά από εκείνη για τα δίποδα. Και είναι ουσιαστική διότι, συνειρμικά τουλάχιστον, μπορεί και παραπέμπει σε κάποιο εκ των ελαττωμάτων της φυλής μας - αν και άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί, από έγκυρες μελέτες, αποδεικνύονται πρωταθλητές. Δώσατε λοιπόν βάση στο εξής:

Προ ολίγων μόλις ετών, βραβεύτηκε στρατιωτικός σκύλος από τις Ένοπλες Δυνάμεις μας για την προσφορά του στον Στρατό Ξηράς. Κυρίως αναπαραγωγική προσφορά, διότι είναι θηλυκός βελγικός ποιμενικός. Μέχρις εδώ τίποτε το αξιοπερίεργο και ιδιαιτέρως συγκινητικό για όλους εμάς τους φιλόζωους που αναγνωρίζει έτσι ο άνθρωπος την προσφορά του ζώου. Τα παράξενα αρχίζουν από την εξής διαπίστωση. Όπως είχε ανακοινωθεί σε μια παλαιότερη μελέτη που ερευνούσε τις σχέσεις του πιστότερου φίλου μας, δηλαδή του σκύλου, με τον άνθρωπο, οι ελληνικές δημόσιες υπηρεσίες (Στρατός, Αστυνομία, Πυροσβεστικό Σώμα κ.λπ.) -με άλλα λόγια, όλες αυτές στις οποίες μπορεί να είναι χρήσιμες οι φυσικές δυνατότητες του σκύλου τις οποίες δεν διαθέτει ο άνθρωπος- αποφεύγουν να αποκτήσουν ελληνικής ράτσας σκύλους. Όπως λ.χ. ο ελληνικός ποιμενικός και το τσοπανόσκυλο. Ο λόγος εντυπωσιακός. Διότι είναι... τεμπέληδες και ανυπάκουοι. Γι’ αυτό και προτιμούν ευρωπαϊκές ράτσες και ιδίως γερμανικές. Οποιοσδήποτε συνειρμός αποδεκτός. Δεν τα λέει ο γράφων, οι μελέτες. Οπότε μπορούμε κάλλιστα να βρούμε την αιτία και της υπογεννητικότητας στην Ελλάδα, αφού ο βραβευθείς από τις Ένοπλες Δυνάμεις μας σκύλος, που κάθε άλλο παρά τεμπέλης είναι, βραβεύτηκε για την αναπαραγωγική του δεινότητα!

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή