Ψηφίστηκε, µε µεγάλη µάλιστα πλειοψηφία, στη Βουλή η αγορά και τέταρτης φρεγάτας τύπου Belharra καθώς και η αναβάθµιση τριών άλλων φρεγατών. Βεβαίως υπήρξαν και οι αντιρρησίες, λίγοι ευτυχώς, που προφανώς δεν µπορούν να αντιληφθούν ότι στο υποτιθέµενο δίληµµα «βούτυρο ή κανόνια», αν δεν υπάρχουν τα κανόνια να υπερασπιστούν τη χώρα σε έναν κίνδυνο, ο λαός δεν θα έχει την πολυτέλεια να τρώει βούτυρο.

Εδώ δεν είχαµε βούτυρο όταν πολεµούσαµε που είχαµε και κανόνια. ∆υστυχώς, η Ελλάδα είναι η µόνη χώρα της Ευρωζώνης η οποία είναι αναγκασµένη να βρίσκεται σε επαρκή αµυντική ετοιµότητα έναντι εξωτερικών κινδύνων που δεν αντιµετωπίζει καµία άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Και αυτή η ανάγκη για διαρκή ετοιµότητα, που επιβάλλει να ξοδεύουµε σε εξοπλισµούς, µοιραίως στερεί τη χώρα από πόρους που θα κατευθύνονταν διαφορετικά σε κοινωνικούς σκοπούς. Προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.

Ο συσχετισµός αυτός, δηλαδή η σχέση αναγκαίων αµυντικών δαπανών και εξίσου αναγκαίων δηµοσιονοµικών περιορισµών σε άλλα επίπεδα, είναι… αρχαία εξίσωση. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο βιβλίο του µε τίτλο «Παθογενή σύνδροµα στο δηµοσιονοµικό σύστηµα της αρχαίας Αθήνας», ο φιλόσοφος πολιτικός Αθανάσιος Κανελλόπουλος παρατηρεί στο εισαγωγικό του σηµείωµα ότι στην αρχαία Αθήνα (που ήταν µια πόληκράτος µε τα δεδοµένα της εποχής εκείνης), εκτός από τη «δηµαγωγική σπατάλη για αδικαιολόγητες µισθοδοσίες και ικανοποιήσεις κοινωνικών και πολιτισµικών αξιώσεων», και οι πολεµικές δαπάνες ευθύνονταν για τις δηµοσιονοµικές παθογένειες.

Ο Κανελλόπουλος κάνει ιδιαίτερη µνεία στις στρατιωτικές δαπάνες ως αίτιο για τη δηµοσιονοµική κρίση που Ο οποίος επίσης δεν ελάµβανε υπόψιν και την ανάγκη της χώρας του να παραµένει υπερδύναµη, ιδιότητα που δεν συντηρείται µόνο από την οικονοµική υπεροχή σε διεθνές επίπεδο αλλά, κυρίως, από τη στρατιωτική της ισχύ. Πάντως έχουν ενδιαφέρον τα στοιχεία που παρέθετε. Ειδικότερα, είχε αναφέρει χαρακτηριστικά ότι, βάσει ενός δικού του µοντέλου σε σχετική έρευνά του, αν ένα κράτος επένδυε λ.χ. ένα ενδεικτικό ποσό 1.000.000 δολαρίων στην Άµυνα θα δηµιουργούσε 12 θέσεις εργασίας, ενώ αν το ίδιο ποσό το επένδυε στην Υγεία θα δηµιουργούσε 19 θέσεις.

Και αν ένα ανάλογο ποσό επενδυόταν στην Εκπαίδευση, οι θέσεις που θα δηµιουργούνταν θα ήσαν 26! Έτσι πιθανώς να είναι, µόνο που κάτι τέτοια µοντέλα η πραγµατικότητα επιτρέπει να τα χρησιµοποιούν χώρες όπως… η Ελβετία και το Λουξεµβούργο! Εποµένως, ευλόγως είχε γεννηθεί την εποχή της µεγάλης οικονοµικής κρίσης που περάσαµε το εξής ερώτηµα για τη χώρα µας: Εφόσον, υποτίθεται, τα ελληνικά σύνορα είναι και ευρωπαϊκά σύνορα -και τονίζουµε το υποτίθεται-, οι Ευρωπαίοι πιστωτές µας δεν θα είχαν συµφέρον να συµβάλουν µε µια στάση άκρως προστατευτική των ελληνικών συνόρων, έτσι ώστε να εξοικονοµήσουµε πόρους, οι οποίοι ούτως ή άλλως θα κατευθύνονταν στην εξυπηρέτηση των δανείων που µας έχουν δώσει, χωρίς αναδιαρθρώσεις, hair cuts και όλες τις άλλες ρυθµίσεις που φοβάται κάθε πιστωτής; Ή µήπως αυτό δεν συµφέρει τινές των πιστωτών µας, διότι είµαστε οι πλέον καλοί πελάτες της πολεµικής τους βιοµηχανίας; Ορθώς, εποµένως, ο πρωθυπουργός στη Σύνοδο Κορυφής της Κοπεγχάγης έθεσε το θέµα της προστασίας των νοτίων συνόρων της Ευρώπης, που είναι τα ελληνικά σύνορα, στο πλαίσιο µιας ευρωπαϊκής ολιστικής αµυντικής αναδιάρθρωσης…