Όταν ένας φιλόσοφος. Σύγχρονος, λες και ήθελε να συνεχίσει μια παράδοση που είχε διακοπεί στη χώρα η οποία είχε γεννήσει τη σκέψη και την αγάπη για τη σοφία. Φιλοσοφούσε μέσα από τους στίχους του, που είχαν μηνύματα αλλά όχι δυσνόητες έννοιες, γιατί ήθελε να τον καταλάβουν όλοι. Να πιάσουν το κυνικό νόημα των φράσεών του, που καυτηρίαζαν πολιτικούς και πολιτική όταν έθιγαν τη βαθιά κοινωνική του ευαισθησία αλλά και την ίδια την κοινωνία μέσα στην οποία ζούσε. Καυτηρίαζε και καταστάσεις και δεν χαριζόταν ούτε στους συμπατριώτες του. Ήταν ο οίστρος που κέντριζε. Ήταν ο Διονύσης Σαββόπουλος. Ο Νιόνιος από νωρίς αναγνώρισε, εντόπισε και ειρωνεύτηκε όσους πρωταγωνιστές της Μεταπολίτευσης υπονόμευσαν την προσπάθεια να γίνει η Ελλάδα μια άλλη χώρα από αυτήν που είχε αφήσει η δικτατορία. Το έκανε με τους στίχους του, πάντα επίκαιρους και πάντα ακριβείς.

Βαθιά η άμεση πολιτικοποίηση της κοινωνίας μετά τη δικτατορική παρένθεση. Όλοι έσπευδαν να γραφτούν σε κάποιο κόμμα. Και γι’ αυτούς είχε τους κατάλληλους στίχους. Είχε γράψει ένα τραγούδι με τίτλο «Για τα παιδιά που είναι στο κόμμα» και που περιέγραφε την εξέλιξη της κομματικοποίησής τους, μέσα από την εκμετάλλευσή της:

«Τώρα έχεις χρέη και πιστώσεις, / τρελαίνεσαι και για πολιτικές εκδόσεις / αύριο να δούμε ποια πόρτα θα χτυπάς / αφού κι αυτό το αύριο το αλάνι, / όργανο του κόμματος το έχεις κάνει, / ποιον θα περιμένεις και ποιον θα τυραννάς».

Με αρχικά αριστερές καταβολές, είχε εγκαίρως επισημάνει την έλλειψη αυθεντικότητας της ελληνικής Αριστεράς, χωρίς μάλιστα να έχει εμπνευστεί από το αριστερό κυβερνητικό πείραμα, χρόνια μετά, που δεν ξέρουμε, αλλά υποπτευόμαστε, τι στίχους θα έγραφε για το απίθανο εκείνο φιάσκο. Το σχετικό τραγούδι του έχει τίτλο «Η αποτυχία της Αριστεράς»:

«Έχει αποτύχει, ας το πάρει σύμπασα η Αριστερά / έξαλλα πλήθη, το ποτάμι το “εγώ” του πασοκά. / Ήθελε αλλαγή πάντων των άλλων, δίχως να αλλάξει αυτός / κι ήρθε η πληρωμή, πέτρες σκανδάλων, σήψη πάντων προπαντός. / Βάλαν κουστούμια, έγια μόλα, τράπεζες χτυπήσανε, / σκάψαν λαγούμια στα έντυπα όλα».

Βέβαια είναι σαφές ότι στο ποίημα αυτό περιλαμβάνει και το ΠΑΣΟΚ για να καταχεριάσει και τη σοσιαλιστική εμπειρία, καθώς ο Διονύσης δεν είχε μπορέσει να χωνέψει την τότε πασοκική επέλαση, που ισοπέδωνε ηθικές αρχές και έφερνε πρωτόγνωρους κανόνες πολιτικής συμπεριφοράς και παράνομου πλουτισμού. Γι’ αυτό έγραψε στο τραγούδι του «Για τον σοσιαλισμό» τα εξής:

«Τα φράγκα αν και δυσεύρετα είναι γνωστό τοις πάσι / την ευτυχία δεν κάνουν να τους μοιάσει / τέρμα λοιπόν το μάθημα, πηδάω από την έδρα / της Πολιτικής Οικονομίας εννοείς, / φορώ το καπελάκι μου να βγω στην ανηφόρα / να βρω και την αγάπη μου, που περιμένει ώρα».

Πώς να αντέξουν αλήθειες οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης και να παραστούν στην κηδεία;