Στις προηγούμενες δεκαετίες, ειδικά αυτήν του ’90, ένα από τα ζητήματα που απασχολούσαν την πολιτική και την κοινωνία ήταν το Ασφαλιστικό. Το επαναφέρει στην επικαιρότητα τώρα το Ελεγκτικό Συνέδριο, το οποίο επισημαίνει τους κινδύνους που ελλοχεύουν λόγω Δημογραφικού. Αλλά και επειδή, όπως επισημαίνει, το σύστημά μας για τους απόμαχους της εργασίας εξαρτάται από τον πρώτο πυλώνα, που είναι το δημόσιο αναδιανεμητικό σύστημα, δηλαδή η κάλυψη για την εξασφάλιση των συντάξεων από τις κρατικές ενισχύσεις και την πληρωμή από τους σημερινούς εργαζόμενους εισφορών για τις συντάξεις των μεγαλύτερων. Είναι σαφές ότι το δημογραφικό πρόβλημα με τη γήρανση του πληθυσμού επηρεάζει το συνολικό ύψος των εισφορών.

Το ισχύον συνταξιοδοτικό σύστημα βασίζεται κατά 95% στη δημόσια ασφάλιση. Για αυτό και το Ελεγκτικό Συνέδριο θεωρεί αναγκαία τη λειτουργία συμπληρωματικών συνταξιοδοτικών συστημάτων επαγγελματικής και ιδιωτικής ασφάλισης ως διασφάλιση από μία κρίση του ισχύοντος συνταξιοδοτικού συστήματος, καθώς αυξάνονται οι συνταξιούχοι και συρρικνώνεται ο αριθμός των εργαζόμενων ασφαλισμένων. Η αλήθεια είναι ότι για λόγους πολιτικού κόστους οι κυβερνήσεις, ειδικώς κατά τη δεκαετία του ’90 -που, όπως προαναφέρθηκε, απασχόλησε έντονα το ασφαλιστικό πρόβλημα-, απέφυγαν να λάβουν δραστικά μέτρα. Να θυμίσουμε τα δύο εκπονηθέντα πακέτα λύσης, το μικρό και το μεγάλο Ασφαλιστικό, για να διευκολυνθεί ο διάλογος με τους εργαζόμενους, που είχε εκπονήσει ο Σπράος και τα οποία είχαν μείνει την περίοδο Σημίτη στα κυβερνητικά ντουλάπια τελικώς.

Στη συνέχεια είχαν κληθεί Βρετανοί για νέες μελέτες, αλλά, αφού ετοιμάστηκαν, η τότε κυβέρνηση επέλεξε να εφαρμόσει τον νόμο Σιούφα -του μετέπειτα προέδρου της Βουλής-, τον οποίο είχε επεξεργαστεί η κυβέρνηση του Κώστα Μητσοτάκη! Και με αυτόν τον νόμο διεσώθη προσωρινώς το Ασφαλιστικό. Βεβαίως δεν είναι μόνο η Ελλάδα που αντιμετωπίζει σχετικό πρόβλημα. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι και οι Ιταλοί αλλά και οι Γερμανοί, που ασφαλώς είναι πιο μεθοδικοί από εμάς τους Έλληνες, δεν τολμούσαν να αρχίσουν την αναμόρφωση του συστήματος, προφανώς διότι και οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών ελάμβαναν υπ’ όψιν το σχετικό πολιτικό κόστος. Το θέμα είναι βεβαίως ότι οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα είναι επιβεβλημένες, διότι διαφορετικά θα καταρρεύσει και οι Έλληνες εργαζόμενοι θα στερηθούν της κάλυψης για την οποία πληρώνουν τόσα χρόνια.

Το κακό είναι ότι πέραν των συμπληρωματικών συστημάτων, όπως είναι λόγου χάρη η ιδιωτική ασφάλιση, που προτείνει το Ελεγκτικό Συνέδριο, θα κληθούν και οι εργαζόμενοι να υποστούν συγκεκριμένες θυσίες ώστε να συμβάλουν στη διάσωση του συστήματος, διότι επί τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις δεν φρόντισαν να εξυγιάνουν τα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ συγχρόνως μέσω αυτών και των αποθεματικών τους ασκούσαν και κοινωνική πολιτική. Ότι οι νέοι ασφαλισμένοι θα είναι αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουν χειρότερους ασφαλιστικούς όρους έναντι των παλαιότερων είναι βέβαιο.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή