Διατυπώνεται ένας προβληματισμός στην κοινωνία αν τελικώς είναι στραβός ο γιαλός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε. Μάλλον το δεύτερο συμβαίνει, αν κάτσουμε και αξιολογήσουμε το απίθανο περιεχόμενο κάποιων ειδήσεων, καθημερινών μάλιστα, που αποκαλύπτουν πράγματα αδιανόητα σε άλλες εποχές. Για παράδειγμα, ποιος δεν έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό από τις δράσεις εκείνου του παπά που διακινούσε ναρκωτικά - τα οποία, αν δεν κάνω λάθος, τα είχε ονομάσει και… φανουρόπιτες. Αδιανόητο τα άμφια να επιδίδονται σε τέτοιες δραστηριότητες κακουργηματικές. Και ακόμη πιο αδιανόητοι είναι οι έρανοι που πραγματοποιούσε για φιλανθρωπικούς, υποτίθεται, σκοπούς, ενώ στην ουσία ήταν η συσσώρευση κεφαλαίου για την αγορά των απαγορευμένων ουσιών που διακινούσε.

Με δάκρυα στα μάτια ο «ιερωμένος» εκλιπαρούσε τον οβολό για καλό σκοπό. Όπου καλός, βεβαίως, ήταν ο σκοπός για την τσέπη του. Πρώην μοντέλο και με παρουσία στην τηλεόραση, θα έλεγε κανείς αφελώς ότι είδε «το φως το αληθινόν» και στράφηκε στα θεία για τη σωτηρία της ψυχής του και για να αποκτήσει νόημα η ζωή του μέσω της μεταφυσικής της πίστης. Μπα… Άλλα είχε στο μυαλό του και προφανώς, κάποια στιγμή, συμπεραίνω ότι θα είχε σκεφτεί τι ωραία κάλυψη παρέχει το ράσο, καθώς κανένας δεν μπορεί να υποπτευθεί έναν ιερωμένο. Μόνο που και το δικό του περιστατικό αλλά και άλλα στον χώρο της Εκκλησίας και της θρησκείας, που είτε έχουν δει το φως της δημοσιότητας είτε όχι, δυσφημούν τον χώρο αυτόν και τους εκπροσώπους του, προκαλώντας μάλιστα εύλογη δυσπιστία σε κάθε πολίτη. Πώς δηλαδή δεν θα κάνει κάποιος και δεύτερες σκέψεις με όλα αυτά που συμβαίνουν στην περίπτωση λ.χ. ενός εράνου ή μιας μεμονωμένης ικεσίας για βοήθεια από την Εκκλησία; Αυτή είναι η μεγάλη ζημιά που κάνουν στα φιλανθρωπικά αισθήματα της κοινωνίας κάθε λογής επιτήδειοι ή απατεώνες, που καμώνονται ότι εκπροσωπούν αυτό για το οποίο όλοι θα έπρεπε να δείχνουν τον δέοντα σεβασμό.

Πολλοί διερωτώνται πώς φτάσαμε ως εδώ, καθώς όλο και πληθαίνουν τα περιστατικά απάτης, οι αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές, η ανεξέλεγκτη βία, το μίσος, η διάλυση των οικογενειών και κάθε είδους παραδείγματα αποσύνθεσης της κοινωνίας και ολοένα και μεγαλύτερης μείωσης της ηθικής δομής της. Η σύγκριση με το παρελθόν δεν αποτελεί τη συνηθισμένη νοσταλγία που πυροδοτείται από τις εύλογες διαφορές από γενιά σε γενιά. Πρόκειται για μια αντικειμενική κατάσταση, την οποία έχει διαμορφώσει σταδιακά αλλά σταθερά ο σύγχρονος τρόπος ζωής, τα προκλητικά ερεθίσματα της εικόνας -απ’ όπου αυτή κι αν μεταδίδεται-, η απομόνωση των ανθρώπων από τη δυνατότητα που έχουν μέσω της τεχνολογίας να μένουν μόνοι με τον εαυτό τους - όχι προς διαλογισμό, βεβαίως, αλλά για σκοτεινές σκέψεις, ανθυγιεινές για την ψυχή και τον νου.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή