Επανέρχεται η στήλη στην Ιθάκη του Αλέξη, ο οποίος δεν είναι η πρώτη φορά που, ποιητική αδεία, χρησιμοποιεί το ωραιότατο νησί του Ιονίου στην πολιτική του σταδιοδρομία. Τώρα βεβαίως ως βετεράνος, που -ως γνωστόν, αν κρίνουμε από τους επιζήσαντες μαχητές του Βιετνάμ, κάθε βετεράνος κουβαλάει και το ψυχικό του τραύμα- κάποιο πολιτικό μετατραυματικό σοκ θα κουβαλάει κι αυτός. Λοιπόν, ως πρωθυπουργός είχε προφητεύσει ότι η Ελλάδα πλησίαζε την Ιθάκη της. Βεβαίως, συνειρμικά η αλληγορική αναφορά του Αλέξη μάς παραπέμπει στο Δωδεκάθεον, που εμμέσως τόλμησε να το επικαλεστεί από την Κέρκυρα, όπου είχε μεταβεί ως καλός χριστιανός για να γιορτάσει το Πάσχα Κυρίου, Πάσχα.

Χάθηκε να είχε πει ότι πλησιάζει η Ανάσταση της χώρας; Τι τον ήθελε τον Οδυσσέα τον σκανδαλιάρη, τον άσωτο, τον απατεώνα, που μέχρι να φτάσει στην πατρίδα του είχε μετατρέψει την πιστή του σύζυγο (όαρ ομηριστί, που λένε και τα σταυρόλεξα) σε μεγαλειώδη κερατόεσσα; Από την άλλη πλευρά, μπορεί το νησί των Φαιάκων να ήταν η προτελευταία στάση του πολυμήχανου συμπατριώτη μας, πλην όμως ο μπαγάσας για να φτάσει εκεί χρειάστηκε δέκα χρόνια. Αν λάβουμε δε υπ’ όψιν πόσο χρόνο περνούσε σε διαπραγματεύσεις κάθε φορά η κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστεράς, το βέβαιο είναι ότι όσα χρόνια έκανε ο Οδυσσέας να φτάσει στην Ιθάκη άλλα τόσα χρόνια θα κάναμε κι εμείς ως χώρα να φτάσουμε από την Κέρκυρα -όπου εμπνεύστηκε την αλληγορία ο πρωθυπουργός- στη δική μας Ιθάκη, αν και απέχει μόνο μερικά μίλια.

Μία άλλη αναφορά του Αλέξη όταν πρωτοανακάλυψε την Ιθάκη ήταν η παραίνεσή του ότι χρειάζεται μυαλό για να φτάσουμε στην Ιθάκη μας. Επειδή εμείς απλώς ήμασταν επιβάτες κι εκείνος μας πήγαινε, το μυαλό θα έπρεπε να το έχει εκείνος και όχι εμείς! Εμείς ως λαός είχαμε κλείσει εδώ και καιρό τα αυτιά μας στις Σειρήνες -άλλη άχρηστη τότε παραίνεσή του- δεδομένου ότι δεν μας είχε μείνει τότε φράγκο για καλοπέραση και πλέον τις μόνες που ακούγαμε, επί εποχής του, ήταν του «100» και του ΕΚΑΒ, που δεν είναι και για διασκέδαση. Και πώς να ξεχάσουμε τη συμπλήρωση της παραίνεσής του αυτής με τη φράση -στον πληθυντικό μάλιστα- «να ξεπεράσουμε και τις τελευταίες Συμπληγάδες». Μάλλον ήταν ο πληθυντικός της μεγαλοπρέπειας, διότι κατά τ’ άλλα εμείς παραμέναμε στα δυο στενά. Και επειδή ο μόνος που ξεπέρασε τις Συμπληγάδες δεν ήταν ο Οδυσσέας αλλά ο Ιάσων, είχαμε κάθε λόγο να τρέμουμε στην ιδέα μην τυχόν ο Αλέξης έκανε καμιά αναστροφή στη ρότα -συριζαϊστί «κωλοτούμπα»- και έπλεε προς την Κολχίδα για να τις ξεπεράσει, οπότε κατά το Μάλτα, Ιθάκη γιοκ!


Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή