Aπεργιακή κινητοποίηση χθες από την ΑΔΕΔΥ, δηλαδή στον δημόσιο τομέα, στην οποία συμμετείχε και η ομοσπονδία των καθηγητών στα σχολεία. Ο λόγος, ο Προϋπολογισμός, ο οποίος δεν ικανοποιεί μαξιμαλιστικές απαιτήσεις, διότι στη μεν κυβέρνηση δεν ξεχνάνε τις συμπληγάδες που πέρασε η χώρα, αλλά το έχουν ξεχάσει και αυτοί που είναι με απλωμένο το χέρι και αυτοί που τους στηρίζουν σε μια έξαρση λαϊκισμού.

Επειδή λοιπόν άκουγα στο ραδιόφωνο εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ να υπερθεματίζει στα αιτήματα των απεργούντων, έχει ιδιαίτερη σημασία μια αληθινή ιστορία που αφορά το κόμμα του εκπροσώπου, δηλαδή το Κίνημα. Πριν αναφερθώ στην εν λόγω ιστορία, ας δούμε μερικά από τα αιτήματα αυτά.

Πρώτον, το πάγιο αίτημα: Αυξήσεις. Συμφωνούμε, αρκεί να έχει το κράτος λεφτά να δώσει και να μην αναγκαστεί να δανειστεί για να ικανοποιήσει τους διαμαρτυρομένους. Κάτι το οποίο γινόταν από συγκεκριμένες κυβερνήσεις επί δεκαετίες. Σε μια χώρα η οποία εδώ και παρά πολλά χρόνια ζει με δανεικά, επειδή οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις της ήθελαν να ικανοποιούν το πόπολο, ήταν φυσικό να φτάσουμε στο σημείο της υπερχρέωσης.

Δεύτερο αίτημα, μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Γιατί άραγε; Για να ξαναγίνει πάλι υδροκέφαλος ο δημόσιος τομέας; Ή για να υπάρχει πλεονάζον προσωπικό, να διοχετεύεται η δουλειά σε περισσότερους και οι πολλοί να δουλεύουν λιγότερο;

Τρίτο διαχρονικό αίτημα: Να μονιμοποιηθούν οι συμβασιούχοι! Η σκέψη πίσω από το αίτημα αυτό, που επί χρόνια υποβάλλεται, θα πρέπει να συνδυαστεί με την παραπάνω απαίτηση για νέες προσλήψεις.

Να τώρα και η ιστορία η πολύ διδακτική:

Βρισκόμαστε στο σωτήριον (για το ΠΑΣΟΚ) έτος 1981. Είναι η βραδιά που ο Ανδρέας έχει κερδίσει τις εκλογές και στο Καστρί, όπου έχει μαζευτεί κάθε καρυδιάς καρύδι -καθότι «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία»-, γίνεται της κακομοίρας. Πλήθη κόσμου, δημοσιογράφοι και παρατρεχάμενοι, έχουν μαζευτεί έξω από το σπίτι του Ανδρέα. Κάποια στιγμή, κάποιος δημοσιογράφος φεύγει από τον κήπο του Καστρίου, όπου γινόταν πραγματικό γλέντι, και μπαίνει στο σπίτι των Παπανδρέου για να πιει ένα ποτήρι νερό. Σε ένα δωματιάκι δίπλα από το γραφείο του Ανδρέα βλέπει καθισμένο σε μια πολυθρόνα, πολύ σκεπτικό και ιδιαίτερα προβληματισμένο, τον Γιάννη Αλευρά, μετέπειτα πρόεδρο της Βουλής.

–Τι τρέχει, κύριε Αλευρά; Γιατί έχετε τέτοιο ύφος ενώ όλοι πανηγυρίζουν; Και ο πολύπειρος κυρ Γιάννης, που είχε ζήσει και πριν από τη δικτατορία παρόμοιες καταστάσεις, γυρίζει και του λέει:

– Άκου να σου πω, παιδί μου... Από αύριο αρχίζει ο εφιάλτης... Όλοι θα μας περιτριγυρίζουν με απλωμένο το χέρι, γιατί το κόμμα δεν άφησε υπόσχεση που να μη δώσει...

Τα αποτελέσματα της... προφητείας του τα ζήσαμε χρόνια αργότερα, καθώς ο μακαρίτης ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ είχε κι αυτός από ενωρίς βάλει το λιθαράκι του για τη μετέπειτα χρεοκοπία της χώρας!


Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή