Από τη στιγµή που και η αντιπολίτευση χαιρέτισε θετικά την εκλογή Πιερρακάκη ως επικεφαλής του Eurogroup, αυτό υπερβαίνει την προσωπική αξιολόγηση του εκλεγέντος και αντικατοπτρίζει την παραδοχή, ακόµη και από αντιπάλους της κυβέρνησης, ότι κάτι σωστό γίνεται τελικά σε αυτόν τον τόπο. Οι συµβολισµοί της εκλογής ενός εκπροσώπου της Ελλαδίτσας είναι πολλοί και µεγάλοι, αν σκεφτεί κανείς πού είχε βρεθεί η χώρα και πού βρίσκεται σήµερα - χωρίς να σηµαίνει αυτό ότι δεν µένουν ακόµη πολλά να γίνουν. Αυτή ακριβώς η ανάγκη, ότι αποµένουν κι άλλα να επιτευχθούν ώστε η Ελλάδα να συµπορευθεί µε τη λοιπή Ευρώπη, σηµαίνει δύο πράγµατα.

Πρώτον ότι µια επιτυχία όπως αυτή της εκλογής Πιερρακάκη είναι απλώς µια αφετηρία η οποία πρέπει να έχει συνέχεια, υπό την έννοια όχι ότι πρέπει να ακολουθήσουν κι άλλες ανάλογες εκλογές Ελλήνων στα κυρίαρχα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά ότι πρέπει να συνεχιστεί η ανάπτυξη και κυρίως ο εκσυγχρονισµός της λειτουργίας κράτους και θεσµών. Το δεύτερο στοιχείο στο οποίο ωθεί η ελληνική αυτή επιτυχία είναι η ανάγκη διατήρησης της µνήµης των ετών στα οποία η χώρα αγκοµαχούσε, ήταν αποδιοποµπαίος τράγος της Ευρώπης και απολειφάδι της, και η ίδια συνήθως ήταν ικέτισσα βοήθειας. Η χώρα έγινε κράτος µε δανεικά.

Και µάλιστα µε δανεικά τα οποία δεν είχαν διαχειριστεί µε χρηστό τρόπο οι άρχοντες της εποχής. Μπορεί τα µετέπειτα της απελευθερώσεως χρόνια να υπήρξαν χρηστές διοικήσεις, εντούτοις η µεγάλη δηµοσιονοµική τρύπα παρέµενε, απαιτώντας και νέους δανεισµούς. ∆ιότι δεν είναι ανάγκη να σηµει ώνονται ατασθαλίες όσον αφορά τον δηµόσιο κορβανά για να χρεοκοπήσει µια χώρα. Η συντήρηση ενός πελατειακού συστήµατος στην πολιτική, όπου οι αφειδείς παροχές αποτελούν δόλωµα για την προσέλκυση ψήφων, αποτελεί µία άλλη µέθοδο για τη σταδιακή καταστροφή ενός κράτους. Τα ζήσαµε άλλωστε αυτά και τα πλήρωσε ο κόσµος.


Ακόµη και αυτοί που προσωρινά ωφελήθηκαν διότι όλοι κλήθηκαν να πληρώσουν τον τελικό λογαριασµό. Στο αποκαλυπτικό βιβλίο του συναδέλφου -που δεν είναι πια εν ζωή- Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου «Οι άρχοντες της παρακµής» αναφέρεται στον πρόλογο, που έχει γράψει ο µεγάλος θεατράνθρωπος Βασίλης Παπαβασιλείου - που και αυτός είναι εκλιπών: Εξετάζοντας την περίοδο της Μεταπολίτευσης, «ο Αγγελόπουλος είναι αµείλικτος: Το µόρφωµα αυτό, κάτω από την επίφαση µιας συστηµικής κανονικότητας (δηµοκρατικοί θεσµοί, παρουσία στους διεθνείς οργανισµούς, ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη ζώνη του ευρώ) φέρει τα απαίσια χαρακτηριστικά ενός τερατόµορφου συνενοχικού παρασιτισµού, που πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται και υπονοµεύει το µέλλον του τόπου, µέσα στο ανελέητο παγκόσµιο περιβάλλον του 21ου αιώνα…».

Για να παραφράσουµε τη γνωστή ρήση του αστροναύτη Άρµστρονγκ όταν πάτησε στη Σελήνη, µπορούµε να πούµε ότι µε την εκλογή Πιερρακάκη έγινε ένα µικρό βήµα αλλά αυτό ήταν ένα µεγάλο άλµα για µία άλλη Ελλάδα. Αρκεί να υπάρχει συνέχεια και κυρίως ο κυρίαρχος λαός να θυµάται, να µην επαναπαύεται και να µην παρασύρεται από τις γνωστές σειρήνες του τίποτα. Βεβαίως δεν πρέπει να θυµάται µόνον ο λαός αλλά και οι πρωταγωνιστές στα δηµόσια πράγµατα. ∆ανειζόµενος µερικές άλλες χρήσιµες παρατηρήσεις από το βιβλίο του Αγγελόπουλου, επιλέγω την εξής επισήµανση που εν µέρει ισχύει µέχρι των ηµερών µας, δεδοµένου ότι το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2008: «Μια χώρα µε σοβαρά υλικά και πνευµατικά ελλείµµατα, µε ανοικτό ακόµη το ζή τηµα της εθνικής ταυτότητας, µε άλυτο το πρόβληµα ένταξης στον σύγχρονο κόσµο, µια χώρα µε µια κοινωνία χωρίς µια ιθύνουσα τάξη που να διαθέτει αίσθηση αποστολής, χωρίς επαρκή αστική συνοχή, χωρίς υψηλό εργασιακό ήθος, µε χαµηλή αυτοπεποίθηση, µε απελπισµένη τη νεολαία της, µια χώρα χωρίς εµπιστοσύνη σε στέρεους θεσµούς και σε σταθερές παραγωγικές διαδικασίες, δεν παράγει βεβαίως πολιτική, πολιτισµό, και παιδεία της προκοπής.

Μπορεί να παράγει µόνο διαπλεκόµενα συµφέροντα, “ελεύθερες” αγορές-µαϊµούδες, ογκώδη µαύρη οικονοµία, φοροδιαφυγή, ατσίδες, λαµόγια (σ.σ. η υπόθεση ΟΠΕΚΕΠΕ επιβεβαιώνει τον Αγγελόπουλο χρόνια µετά και τον δικαιώνει στις παρατηρήσεις του για τη διαχρονική διατήρηση των ηµαρτηµένων), ηµέτερους της εξουσίας, κοµµατική και συνδικαλιστική υποκρισία, κυκλώµατα υποκόσµου και κοινωνικό χαβαλέ. Και σε ένα τέτοιο εθνικό σκηνικό, το πολιτικό σύστηµα που λειτουργεί καλύτερα είναι, φυσικά, µόνο το πελατειακό - αυτό το οργανωµένο αντιπαραγωγικό σύστηµα που είναι ασορτί µε την εθνική καθυστέρηση και τις δραστηριότητες όλων εκείνων που πλουτίζουν αξιοποιώντας την καταλλήλως…».

Και σε άλλο σηµείο µία άλλη αλήθεια: «Αξιόλογες πολιτικές προσωπικότητες, µε ειλικρινή πρόθεση για αλλαγή των πραγµάτων, εµφανίζονται βεβαίως κάθε τόσο στην πολιτική σκηνή. Όµως καµία από αυτές δεν τόλµησε ή δεν µπόρεσε τελικά να προχωρήσει σε ανοικτή ρήξη µε τις αντιπαραγωγικές δυνάµεις της εθνικής ακινησίας που δραστηριοποιούνται ακόµη και µέσα στους χώρους των ίδιων των παρατάξεών τους...». Συµπέρασµα, να θυµόµαστε. Όλοι. Πού ήµασταν, για να κατορθώσουµε να φτάσουµε εκεί που πρέπει…

 

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή