∆εν είναι µόνο η Ελλάδα που έχει δηµογραφικό πρόβληµα. Το έχει όλος ο προηγµένος κόσµος. Υπό µία έννοια ασφαλώς και θα πρέπει να µας ανησυχεί το γεγονός για τις επιπτώσεις του στην οικονοµία και στο Ασφαλιστικό. Ισως και το γεγονός ότι στην Τουρκία γεννιούνται 1.000.000 παιδιά τον χρόνο, ενώ στην Ελλάδα µόνο 68.000. Με ό,τι κι αν αυτό σηµαίνει. Ειδικά όµως τη σύγκριση αυτή µεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας θα πρέπει να την αξιολογήσουµε υπό το πρίσµα τής πιο πάνω παρατήρησης, ότι δηµογραφικό πρόβληµα αντιµετωπίζει σχεδόν όλος ο προηγµένος κόσµος. ∆ιότι η υπερπαραγωγή στην τεκνοποίηση οφείλεται, όσον αφορά τη γείτονα χώρα, στις αντιλήψεις στη βαθιά ενδοχώρα της Τουρκίας, που δεν αποτελεί και το πλέον προηγµένο οικονοµικά και πολιτισµικά τµήµα της. Αλλες αντιλήψεις περί βίου, σκοπών και στόχων, κοσµοθεωρίες -αν υπάρχουν- και νοοτροπίες ισχύουν σε περιοχές που θυµίζουν την Ελλάδα τη δεκαετία του ’50 -στην καλύτερη περίπτωση- και άλλες στην εξευρωπαϊσµένη Τουρκία των παραλίων.

Η ανάπτυξη των λαών του δυτικού κόσµου λ.χ., που οφείλεται και στις τεχνολογικές εξελίξεις, έχει αλλάξει και τον τρόπο ζωής και τις κοσµοθεωρίες του. ∆εν ζει στη µιζέρια του παρελθόντος και η τάση για το κυνήγι των υλικών αγαθών, την κοινωνική αναβάθµιση, αλλά και άλλοι εγωκεντρικοί στόχοι έχουν µεταλλάξει τον τρόπο ζωής. Αυτό µπορεί να το διαπιστώσουµε σε συγκεκριµένες φυλές, όπως λ.χ. στους Ροµά, όπου εκεί διατηρούνται παραδόσεις ως προς τις οικογενειακές συνθήκες άλλων χρόνων, όταν η Ελλάδα δεν είχε τη σηµερινή εξέλιξη. Οταν οι οικογένειες µε τα πολλά µέλη µπορεί να ήταν και αυτοσκοπός.

Σήµερα ζούµε κάτω από διαφορετικές συνθήκες και τα ενδιαφέροντα έχουν αλλάξει. Μαζί µε αυτά και οι αντιλήψεις περί της οικογένειας, όταν µάλιστα συµπεριλαµβάνουµε στην έννοιά της και ενώσεις δύο ατόµων του αυτού φύλου, που επιδιώκουν µάλιστα να «διαθέτουν» και τουλάχιστον ένα παιδί. Σε ένα βιντεάκι που κυκλοφορεί στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης εµφανίζεται µία κυρία την οποία έχει επισκεφθεί ένα προφανέστατα συµπαθητικό παιδάκι και βλέποντας το σπίτι της, που του αρέσει, τη ρωτάει αν θα µπορούσε ένα παιδάκι να κοιµηθεί σε αυτό. Το ρωτάει η κυρία για ποιο λόγο και της απαντάει: «Γιατί είναι ζεστά». Τότε εκείνη το ξαναρωτάει, εύλογα, θεωρώντας ότι ρωτάει το παιδάκι για τον εαυτό του αν µπορεί να κοιµηθεί σπίτι της, αν έχουν θέρµανση σπίτι του. «Βεβαίως και έχουµε και µάλιστα η µαµά έχει στρώσει και τα χαλιά». «Αλλά, να», συµπληρώνει, «η µαµά είναι συνέχεια στο τηλέφωνο και ο µπαµπάς στον κοµπιούτερ».

Το παιδάκι ήταν αόρατο για τους γονείς του. Κι έτσι είναι δυστυχώς οι περισσότερες οικογένειες. Γιατί λοιπόν να κάνουν και άλλα παιδάκια; Για να παραµένουν και αυτά αόρατα; Το οικονοµικό ζήτηµα µπορεί να είναι υπαρκτό, αλλά αποτελεί και άλλοθι. Να µη γελιόµαστε...

Δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Απογευματινή