Ακούγοντας την προπαραμονή των Χριστουγέννων, όταν άρχισε η μεγάλη έξοδος των εκδρομέων για τις εορταστικές διακοπές τους, τα ραδιοφωνικά ρεπορτάζ για την ταλαιπωρία στους δρόμους και κυρίως στις εθνικές οδούς, το συμπέρασμα που μπορούσε να βγάλει κάποιος ήταν ότι οι αγρότες έχαναν και το όποιο δίκιο μπορεί να είχαν. Ειδικά μάλιστα αν τα ρεπορτάζ αυτά περιλάμβαναν και αφηγήσεις εκδρομέων που υπέστησαν την ταλαιπωρία, και έχαναν τον δρόμο προς τον προορισμό τους καθώς δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζουν πού κατέληγαν οι χωμάτινες παρακαμπτήριες οδοί. Ένας μάλιστα εκ των ταλαιπωρημένων οδηγών ανέφερε ότι βρέθηκε στα… Σκόπια! Και βεβαίως και μόνο αυτά τα αποτελέσματα της χρήσης χωριάτικων χωματόδρομων που επέτρεπαν οι αγρότες, δεν τους εξιλεώνει από τη στιγμή που είχαμε φαινόμενα απώλειας προσανατολισμού των οδηγών.

Από ένα σημείο και μετά και, κυρίως όταν αποφάσισαν να κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους, οι αγρότες δεν βρέθηκαν απέναντι στην κυβέρνηση αλλά απέναντι στην κοινωνία. Η οποία έχει κάθε λόγο να διερωτάται γιατί πρέπει να είναι θύμα της κάθε επαγγελματικής τάξης που θέλει να χρησιμοποιεί την κοινωνία αυτή ως πολιορκητικό κριό προς την κάθε κυβέρνηση, θεωρώντας ότι η κοινωνική αγανάκτηση θα στραφεί εναντίον αυτών που δεν ικανοποιούν αιτήματα και όχι εναντίον αυτών που την κρατούν όμηρο!

Στις συντεταγμένες κοινωνίες και κράτη οι πολίτες δεν έχουν μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Μία εκ των οποίων είναι η αποφυγή ζημιών από μία τάξη σε βάρος άλλης. Με την παράνομη παρακώλυση της ελεύθερης επικοινωνίας, όπως συμβαίνει με τα μπλόκα, και τη σχετική απαγόρευση που προβλέπει και το ίδιο το Σύνταγμα, ο αγροτικός κόσμος και πάντως τα συνδικαλιστικά του όργανα έχουν προκαλέσει ζημία σε άλλα μέλη της κοινωνίας. Αυτό συνιστά κολάσιμη πράξη και άντε να δούμε πότε θα αρχίσουν να πέφτουν οι σχετικές «καμπάνες».

Ναι, όντως ισχύει η δυσφορία της κοινωνίας σε βάρος των αγροτών. Όμως, από την άλλη πλευρά, όσο περνούν οι μέρες ή γίνεται εν τω μεταξύ ένας απολογισμός της πολυήμερης ταλαιπωρίας, η κοινωνία αρχίζει να έχει και την εξής διαφοροποίηση. Αντιλαμβανόταν ότι μία δυναμική από πλευράς κυβέρνησης παρέμβαση, για τη διάλυση των μπλόκων μπορεί να είχε και μοιραία συμβάντα, οπότε κατανοεί και την προσεκτική προσέγγιση του ζητήματος. Όσο όμως αυξανόταν η ταλαιπωρία των πολιτών, η κοινωνία είναι λογικό να διερωράται γιατί δεν υπάρχει παρέμβαση που να διαλύει τα μπλόκα και πρέπει και η ίδια να συνεχίσει να ταλαιπωρείται.

Όταν λήξουν αυτές οι κινητοποιήσεις τους, στον τελικό απολογισμό του συλλογικού υποσυνείδητου δεν θα έχουν μείνει ούτε τα αγροτικά αιτήματα ούτε αν έπρεπε και πως να παρέμβει νωρίτερα η κυβέρνηση για να ελευθερωθούν οι δρόμοι. Αλλά το βασανιστήριο που υπέστη η ελληνική κοινωνία στους δρόμους εξαιτίας των αγροτών.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή