Όσοι βαυκαλίζονται ότι οι επιδαψιλεύσεις καλών λόγων από τον Μακρόν και κυρίως φράσεις όπως «θα σας βοηθήσουμε να βγείτε από την κρίση» λύνουν το ελληνικό πρόβλημα, διότι θα εμφανιστεί ο Ευρωπαίος από μηχανής θεός, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Είτε βρίσκονται στην κυβέρνηση είτε στην κοινωνία. Ο Μακρόν δεν είπε κάτι διαφορετικό απ' όσα λέει ακόμη και ο... Σόιμπλε. Απλώς ο Γάλλος πρόεδρος δεν έχει τη γερμανική ωμότητα. Η επιγραμματική σημασία των όσων είπε είναι, ναι, θα σας βοηθήσουμε, αλλά να μείνετε προσκολλημένοι στις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να κάνετε. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές, που δεν είναι όλες με οικονομικό κόστος, ώστε να φοβάται η κυβέρνηση το πολιτικό, έχουν να κάνουν με το πώς το ελληνικό κράτος θα λειτουργεί κανονικά, χωρίς τους παραλογισμούς που το διακρίνουν και που το μεταβάλλουν σε τσίρκο.

Ας αναφέρουμε δύο παραδείγματα, από τα χείλη συνομιλητών.

Η μία κυρία έχει υποστεί εγχείρηση αφαίρεσης θυρεοειδούς. Είναι υποχρεωμένη, όπως δεκάδες χιλιάδες άλλοι που βρίσκονται στην ίδια μοίρα, δυστυχώς, να παίρνουν καθημερινά γνωστό φάρμακο θυροξίνης. Διαφορετικά, κινδυνεύουν να πεθάνουν. Το φάρμακο, όχι ακριβό είναι η αλήθεια, έχει βγει από τη συνταγογράφηση. Αρκετοί έχουν τη δυνατότητα να το αγοράζουν. Όμως είναι ένα σταθερό μηνιαίο έξοδο που σε ετήσια βάση απαιτεί κάποιο ποσό, το οποίο κάποιος ο οποίος βρίσκεται στα όρια της φτώχειας δεν μπορεί να διαθέσει. Συμπέρασμα: μειώνεται έτσι η κρατική δαπάνη και ευνοούνται τα πλεονάσματα, ενώ μπορεί σε βάθος χρόνου να εξισορροπηθούν και οι ισολογισμοί των ασφαλιστικών ταμείων ή οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία. Γίνεται, δε, αυτό ή δεν γίνεται, με τον κίνδυνο για τη ζωή των πολιτών να βαραίνει στο ένα τάσι της πλάστιγγας;

Το άλλο παράδειγμα έχει τύχει σε συνάδελφο με δίδυμα. Πέτυχαν σε ΑΕΙ. Ένας παλαιότερος νόμος έλεγε ότι λόγω της συγκεκριμένης περίπτωσης μπορούν τα παιδιά να φοιτούν στην ίδια πόλη της κατοικίας τους ώστε να μην πληρώνει ο γονιός δύο σπίτια. Αλλάζει ο νόμος και κατά τα ακαδημαϊκά έτη 2011, 2012, 2013, παύουν να ισχύουν οι ευνοϊκές ρυθμίσεις. Μπαίνουν τα παιδιά του σε σχολή της επαρχίας, ευτυχώς στην ίδια πόλη. Ο ατυχής γονιός, τρίτεκνος μάλιστα, πληρώνει διαμέρισμα σε άλλη πόλη. Αλλάζει και πάλι ο νόμος το 2014, επαναφέρεται το παλαιότερο ευνοϊκό καθεστώς, αλλά δεν έχει βεβαίως ο νόμος αναδρομικότητα και τα παιδιά του συναδέλφου δεν μπορούν να έλθουν στην πόλη των γονιών τους. Και τα έξοδα για δύο νοικοκυριά παραμένουν. Ο γράφων αγνοεί τι ισχύει σήμερα, διότι οι συχνές αλλαγές έχουν τρελάνει, εκτός από παιδιά και γονείς, και την... ενημέρωση.

Άλλο παράδειγμα. Άνεργη πτυχιούχος των ΤΕΙ, ιατρικής ειδικότητας, μέσω των προγραμμάτων του ΟΑΕΔ υπέβαλε τα χαρτιά της για να προσληφθεί σε τομέα της ειδικότητάς της, για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Μολονότι εγκρίθηκε η πρόσληψή της, στη συνέχεια απερρίφθη διότι υποτίθεται ότι έχει εισόδημα, αν και άνεργη, επειδή είχε κληρονομήσει το μισό διαμερίσματος 74 τετραγωνικών μέτρων και συμφώνως προς τις φορολογικές ρυθμίσεις είχε... τεκμαρτό εισόδημα. Επομένως, το τεκμαιρόμενο θεωρήθηκε εισόδημα, χωρίς να ενδιαφέρει προφανώς αν τη συντηρούν οι δικοί της, επομένως είχε λεφτά, επομένως δεν έχει σημασία αν είναι άνεργη, αφού έχει εισόδημα, ενώ στην ουσία δεν έχει!

Συμπέρασμα. Επειδή οι αλλαγές σε αυτήν εδώ τη χώρα, που δεν είναι κράτος αλλά... επινόηση, είναι συχνές και η αναδρομικότητα ισχύει μόνο όταν το δημόσιο θέλει να εισπράξει, το ελληνικό κράτος θα γίνει και κράτος πρόνοιας μόνο όταν σταματήσει να είναι τσίρκο. Με ποίου ευθύνη έχει γίνει αυτό και παραμένει έτσι επί τόσα χρόνια; Μα, αυτό μπορεί να είναι το κουίζ της ημέρας...