Οι τελευταίες δηλώσεις του διοικητού της Τράπεζας της Ελλάδος -ο οποίος είναι απεχθής σε κάθε κυβερνητικό Πολάκη- είχαν ένα αυτονόητο περιεχόμενο: οι φόροι και εισφορές «πνίγουν» την επιχειρηματικότητα. Δηλαδή εμποδίζουν την ανάπτυξη.

Μία από τις βασικές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη -τη μόνη προϋπόθεση για να ξεφύγουμε κάποτε από τα μνημόνια και τις επιτηρήσεις- είναι να σταματήσει η περαιτέρω φορολογική επιβάρυνση λαού και επιχειρήσεων. Κι αυτό διότι ένα μέτρο ακόμη μεγαλύτερης επιβάρυνσης για να αυξηθούν τα κρατικά έσοδα οδηγεί σε βαθύτερη ακόμη ύφεση, αποκλείει κάθε έννοια ανάπτυξης και καταδικάζει τη χώρα.

Πλέον, δεν αρκεί να σταματήσει η αύξηση των επιβαρύνσεων, αλλά θα πρέπει αυτές να μειωθούν. Και τα ισοδύναμα της μείωσης αυτής είναι η μείωση της δημόσιας σπατάλης και η αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής.

Ηδη από το 2012 ο Τόμσεν είχε πει ότι τα φορολογικά βάρη είναι «πολύ υψηλά», καθώς και ότι δεν πρέπει να γίνουν νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις - που μειώνονται με τα πρόσθετα φορολογικά βάρη. Αλλά και επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ εκπρόσωποι των «θεσμών» έχουν πει ότι «εμείς θέτουμε στόχους στους οποίους συμφωνεί η κυβέρνηση. Το πώς θα τους πετύχει είναι δικό της θέμα». Οντως. Επειδή δεν θέλει να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες, ενώ αντιθέτως έχει γεμίσει με νέους συμβασιούχους το Δημόσιο, καταφεύγει στην εύκολη λύση της φορολογικής επιδρομής.

Το βάθεμα της ύφεσης είναι πλέον παγιωμένο. Αυτό σημαίνει λιγότερα έσοδα, που με τη σειρά τους έχουν ως συνέπεια αδυναμία περιορισμού του ελλείμματος. Διότι το πλεόνασμα που παρουσιάζεται είναι βεβαίως πλασματικό και διαμορφώνεται από το γεγονός ότι το κράτος αρνείται να πληρώσει τις υποχρεώσεις του. Αλλωστε, σε πρόσφατες δηλώσεις του αυτό επιβεβαίωσε και ο πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Προβόπουλος. «Δεν μπορείς να μοιράζεις μέρισμα με ανύπαρκτο πλεόνασμα» σημείωσε, αναφερόμενος βεβαίως στη νέα παροχή προς τους ασθενέστερους που εξήγγειλε η κυβέρνηση, αλλά απαγορεύουν οι «θεσμοί»!

Αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα, δεν θα είχαμε ανάγκη των δόσεων της κάθε αξιολόγησης -τις οποίες η κυβέρνηση μονίμως καθυστερεί- για την εν γένει λειτουργία του κράτους. Πότε, άραγε, θα ξεπληρώσουμε το 75% των δανείων -όπως μας έχουν προειδοποιήσει- ώστε να βγούμε από την επιτήρηση, όταν η ανάπτυξη καρκινοβατεί και η παραγωγική βάση είναι σχεδόν ανύπαρκτη;

Ακόμη και οι περίφημες πωλήσεις σε ιδιώτες των λεγόμενων «ασημικών» έχουν άλλο αποτέλεσμα από το προσδοκώμενο. Ενώ, υποτίθεται, θα μας απαλλάξουν από μέρος του χρέους, στην ουσία συνιστούν μια αναδιανομή εισοδήματος υπέρ ξένων κεφαλαιούχων, οι οποίοι αυτοί μεν βρίσκονται με εθνικό πλούτο στα χέρια τους, κοψοχρονιά, το δε κράτος με λιγότερα έσοδα από τις πωλήσεις. Διότι η οικονομική απαξίωση έχει κατεβάσει και τις τιμές των πωλούμενων περιουσιακών στοιχείων.

Αν δεν αλλάξει το φορολογικό σύστημα ώστε (α) να γίνει ελκυστικότερο για τις επιχειρήσεις, (β) να δώσει «αέρα» στους φορολογούμενους πολίτες ώστε να συμβάλουν στην αύξηση και πάλι της κατανάλωσης και (γ) να γίνει συμφέρον ώστε να μη συμφέρει κανέναν να ρισκάρει με τη φοροδιαφυγή, η οικονομία δεν θα μπορέσει να πάρει μπρος. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα φορολογικό σύστημα που έχει εφαρμοστεί και στην Αμερική και αλλού και έχει αποδείξει ότι όσο πιο χαμηλοί είναι οι φορολογικοί συντελεστές, ή εφαρμόζεται σύστημα που φορολογεί ουσιαστικώς την κατανάλωση και όχι την αποταμίευση, τότε τα έσοδα του κράτους είναι αυξημένα.

Ποιος, άραγε, στην κυβέρνηση πιστεύει ότι η ακόμη μεγαλύτερη φορολογική εξουθένωση των Ελλήνων μπορεί να συμβάλει στην κίνηση της κατανάλωσης και κατ’ επέκταση της αγοράς, έτσι ώστε οι προοπτικές ανάπτυξης να επιταχυνθούν, να ανοίξουν νέες επιχειρήσεις και να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας; Το πού οδηγεί μια συνεχής φορολογική αφαίμαξη το γράφουν όλα τα εγχειρίδια Οικονομίας.