Όσο η αλήθεια κυνηγιέται ανηλεώς ενώ το ψέμα επιβραβεύεται με θέσεις, και εξουσία, και το υπέρτατο ψέμα με την υπέρτατη εξουσία.

Δεν πειράζει λένε κάποιοι που αυτοί είναι ψεύτες, αρκεί που δεν είναι κλέφτες όπως οι προηγούμενοι. Δηλαδή τους ρωτήσατε αν κλέβουν, αυτοί είπαν όχι, κι εσείς τους πιστέψατε.

Το ψέμα της εβδομάδας δεν ήταν η αντιστασιακή δράση της οικογένειας του πρωθυπουργού, αυτό ήταν απλώς μια κλαψιάρικη φαιδρότητα του πρωθυπουργού για όποιους γνωρίζουν. Το ψέμα της εβδομάδας είναι τα εύσημα στον Πολάκη και τον Ξάνθο, στο νοσοκομείο της Λευκάδας για την Υγεία που βελτιώθηκε. Είπε ο πρωθυπουργός: «Διώξαμε από το ναό της Υγείας τους ποντικούς που ροκάνιζαν τα κονδύλια, ώστε να μην μπορεί ο λαός να έχει ισότιμη πρόσβαση στο σύστημα Υγείας»

Προφανώς απευθύνεται σε ηλίθιους ή σε πονηρούς σαν αυτούς που τον χειροκροτούσαν από κάτω .

Προ λίγων μηνών συγγενής μου βρέθηκε σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο με το πόδι κομμένο στα δύο από ατύχημα. Μία εβδομάδα. Μέχρι να παραγγείλουν το υλικό γιατί ήταν Παρασκευή απόγευμα και έπρεπε να παραγγείλουν Δευτέρα πρωί, μέχρι να μας εξηγήσει το οικονομικό ο γιατρός ώστε να μην έχουμε καμία ένσταση μετά, μέχρι να βρει αυτός χειρουργικό χρόνο, γιατί τον είχαν καταλάβει άλλοι γιατροί με δικούς τους «πελάτες».

Πάνω στην εβδομάδα βρήκε άκρη με ιδιωτικό νοσοκομείο, ήρθε το ασθενοφόρο τον πήρε, βρέθηκε το υλικό το ίδιο απόγευμα, χειρουργήθηκε ο άνθρωπος και έσωσε το πόδι του.

Ατέλειωτες οι ιστορίες από τα δημόσια νοσοκομεία που τα έχουν καταντήσει γιατροί, διοικητικοί και φυσικά οι πολιτικοί προστάτες τους σε τιμάρια μαύρου πλουτισμού. Τι; Ψέμα;

Κατά τα λοιπά, αφαίρεσαν το πεντάευρο και κυνηγούνε τους υπουργούς της Novartis. Με τους δεκάδες γιατρούς που αποδεδειγμένα τα έπαιρναν από τη Novartis για να συνταγογραφούν τα δικά της φάρμακα τι έγινε; Μήπως αυτοί που τα έτρωγαν μαζί με τον Πάγκαλο βρήκαν τώρα άλλους προστάτες που προσπαθούν μάλιστα να μας πείσουν ότι οι ίδιοι δεν είναι σαν τον Πάγκαλο;

Να μια αλήθεια που αξίζει να ειπωθεί. Να μια αλήθεια που αξίζει κανείς να παλέψει γι’ αυτήν. Αλλά εδώ δεν τολμούμε ούτε να την πούμε, γιατί θα μας την «πέσουν» οι συνδικαλιστές από όλες τις πλευρές.

Η γνώμη μου είναι ότι η κατάσταση είναι απελπιστική όχι μόνο στα δημόσια νοσοκομεία, αλλά σε ολάκαιρη τη χώρα. Η μόνη διέξοδος είναι να έρθει και πάλι η σωτηρία από έξω, αλλά με τις δικές μας δυνάμεις. Δε χρειαζόμαστε υπαλλήλους των κομμάτων στην Ευρωβουλή ούτε ποδοσφαιριστές, ζεν πρεμιέ, τραγουδιστές και γλάστρες γενικότερα. Χρειαζόμαστε πολιτικούς που θα αγωνιστούν εκεί στην Ευρώπη για την απελευθέρωση της χώρας μας από το ψέμα και τις φατρίες που το αναπαράγουν.

Πώς θα γίνει αυτό; Προφανώς όχι με τις ενέργειες του υπογράφοντος, που υπέβαλε υποψηφιότητα με το ταπεινό Ποτάμι. Θα γίνει όμως αν κάποιοι σαν τον υπογράφοντα δε φοβηθούν να πουν την αλήθεια, και κυρίως δε φοβηθούν όταν οι φατρίες τους κυνηγήσουν αδυσώπητα.

Το «υπο-μειοψηφικό» μας ρεύμα μπορεί να γίνει πλειοψηφικό όταν θα πιάσουμε πάτο. Εκεί πρέπει να αναζητήσει ο κόσμος όχι έναν αρχι-ψεύταρο που θα τάξει λαγούς με πετραχήλια αλλά θα έχει μόνο στόχο το πώς θα σωθούν οι συμμορίες και τα τρωκτικά που περιστοιχίζουν κόμματα και δημόσιο τομέα.

Μόλις πιάσουμε πάτο λοιπόν. Μόλις πιάσουμε πάτο, μόνο τότε ίσως υποχρεωθούμε να αναζητήσουμε την αλήθεια και την αναγέννηση μας. Μέχρι τότε ελπίζω να τα λέμε τακτικά.