Λοιπόν, για να μην πέφτουμε από τα σύννεφα… Από τη στιγμή που το πολιτικό σκηνικό της χώρας διαχωρίστηκε με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς» βουλευτές, ήταν αναμενόμενο τα ψηφοδέλτια των κομμάτων να εκπροσωπηθούν με άλλοθι αυτή την ανόητη λογική. Τουλάχιστον, όσοι μεταπήδησαν στη Νέα Δημοκρατία από τον χώρο της Κεντροαριστεράς, όπως η Α. Γκερέκου και ο Βασίλης Οικονόμου, διαθέτουν και μια στοιχειώδη επιχειρηματολογία για να το πράξουν, δεδομένου ότι σε βασικές αρχές που άπτονται της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας και της συνέχισης μιας εθνικής προσπάθειας που δεν θέτει σε κίνδυνο την πολιτική σταθερότητα συγκλίνουν με τον Αντ. Σαμαρά. Η Α. Γκερέκου ήταν υπουργός στην κυβέρνηση του Αντ. Σαμαρά και υπηρετούσε ένα συγκεκριμένο σχέδιο, ενώ ο Β. Οικονόμου ως βουλευτής της ΔΗΜ.ΑΡ. ήταν υπέρ της παραμονής του Φ. Κουβέλη στη διακυβέρνηση της χώρας και, για να μην οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές, ψήφισε υπέρ της υποψηφιότητας του Στ. Δήμα για την Προεδρία της Δημοκρατίας. 

Και ενώ όλοι «κράζουν» τους προαναφερθέντες, κανείς δεν ασχολείται με τα παζάρια που έκαναν οι πρώην βουλευτές των Ανεξάρτητων Ελλήνων με τον ΣΥΡΙΖΑ για να είναι υποψήφιοι στις λίστες της Κουμουνδούρου. Δηλαδή, η κυρία Χρυσούλα Γιαταγάνα και η κυρία Ραχήλ Μακρή, που εγκατέλειψαν τον Π. Καμμένο, είδαν στο πρόσωπο του τελευταίου στροφή υπέρ του μνημονίου; Οχι βέβαια. Ε, τότε, με ποια λογική περίμεναν να τις αγκαλιάσει ο ΣΥΡΙΖΑ ως υποψήφιες; Τι σημαίνει αυτό; Οτι στην άλλη πλευρά, δηλαδή στην περίφημη αντιμνημονιακή, δεν υπήρχε καμία «ιδεολογική συνέπεια» και, ως εκ τούτου, όλη αυτή η τεχνητή διαίρεση είναι εντελώς γελοία.