Του Γιώργου Δημητρομανωλάκη

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015. Ξυπνάω στην Ελλάδα μετά το ΟΧΙ. Μια Ελλάδα εκτός Ευρώ. Οι τράπεζες κλειστές – προβλεπόταν άλλωστε από τα capital controls. Μόνο που τώρα ανακοινώνεται ότι δε θα ανοίξουν επ´ αόριστον. Πρέπει το κράτος να κόψει χρήμα, κέρματα και χαρτονομίσματα και στη συνέχεια τα συστήματα των Τραπεζών να προσαρμοστούν στο νέο νόμισμα και να μετατρέψουν τις καταθέσεις σε αυτό. Ποιο; Ουδείς γνωρίζει. Βλέπετε, κανείς στην πραγματικότητα δεν πίστευε ότι θα φτάναμε εκεί. Δραχμή, έστω. Με τι ισοτιμία με το ευρώ; Δηλαδή πόσες δραχμές πρέπει να δώσεις για να πάρεις ένα γάλα, σήμερα €1,20; Άγνωστο ακόμα. 
 
Ουρές στα Σουπερ μάρκετ για το γάλα 
Μέχρι τότε πάω στο σουπερ μάρκετ να πάρω γάλα. Ουρές ατέλειωτες και άτακτες, πανικός. Να προλάβουμε όλοι να αγοράσουμε ο,τι τρόφιμα υπάρχουν ακόμα. Γιατί σε λίγες μέρες, είναι βέβαιο ότι δε θα βρίσκω ούτε γάλα (το περισσότερο εισάγεται) ούτε ψωμί (το αλεύρι εισάγεται) ούτε ντομάτες (τώρα κατάλαβα γιατί ντάλα καλοκαίρι είχε ελληνικές, Βελγίου και Ολλανδίας) ούτε φακές (εισάγονται από Βουλγαρία) ούτε καν κατεψυγμένα λαχανικά (κι αυτά εισαγωγής). Γιατί πως θα προμηθευτεί το σουπερ μάρκετ τρόφιμα, όσα υπάρχουν τράπεζες κλειστές και πως θα γίνουν εισαγωγές όταν οι ξένοι προμηθευτές πρέπει να πληρωθούν με ένα νόμισμα χωρίς αντίκρισμα; Σαν να λέμε, να πληρωθούν με κάτι σαν το 1 βουλγαρικό λεβ  που αντιστοιχεί σε 0,50 ευρώ. Πρέπει να δώσω σημερινά 1,2 Ευρώ η 2,30 λεβ για να πάρω ένα δυσεύρετο πλέον, μπουκάλι γάλα. Η μαύρη αγορά αρχίζει να ανθεί…Τα πάντα ακριβαίνουν. 
 
Τα τελευταία ευρώ 
Πανζουρλισμός στα ΑΤΜ, ο κόσμος σε εκνευρισμό, βρίζονται οι μεν με τους δε για την επιλογή τους στο δημοψήφισμα και σε μερικές περιπτώσεις τα πράγματα ξεφεύγουν.  Όλοι σπεύδουν να πάρουν τα τελευταία ευρώ(αν υπάρχουν)…  Δεν υπάρχουν άλλωστε και πολλά ακόμα. Οι καταθέσεις έχουν εξαντληθεί, από τις συνεχείς αναλήψεις και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν θα τις εφοδιάζει πλέον. Κανείς δε θέλει να αλλάξει τα νομίσματα στο πορτοφόλι του, ο φόβος του αγνώστου δημιουργεί ανασφάλεια – ποιος δε θυμάται τα πρώτα χρόνια στο ευρώ που δεν ξέραμε την αξία όσων αγοράζαμε και τα πάντα ακρίβυναν! Πόσο μάλλον τώρα, που η προσαρμογή πρέπει να γίνει σε ένα αδύναμο και πληθωριστικό νόμισμα. 
 
Άνευ αντικειμένου η δουλειά 
Στη δουλειά δε χρειάζεται να πάω. Μας έχουν πει να μην πάμε γιατί η αγορά έχει παγώσει – πέραν των ειδών πρώτης ανάγκης, ποιος θα αγοράσει κάτι άλλο; Η δουλειά είναι άνευ αντικειμένου αυτές τις μέρες και άγνωστο πως και πόσο θα μας πληρώνουν. Κάπως έτσι αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί μας έχουν κατακλύσει οι μετανάστες από Αλβανία, Βουλγαρία, Ρουμανία και γιατί δεν μπορούν να ζήσουν στη χώρα τους. Η διαφορά με την πτωχευμένη Ελλάδα του μνημονίου είναι ότι αυτό πλέον αφορά όλους μας, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και είναι μη αναστρέψιμο. 

Χαράς ευαγγέλια για τους, πλέον, ισότιμους γείτονες Σκόπια, Αλβανία, Βουλγαρία και ακόμα μεγαλύτερη χαρά για την άσπονδη Τουρκία. 80 εκατ. πληθυσμός εκείνοι, με οικονομία σε ανάπτυξη. Σκάρτα 10 εκατ. εμείς, εξαθλιωμένοι, με φοβερά εσωτερικά προβλήματα. Το ανάχωμα της Ε.Ε που δεν τους ήθελε στους κόλπους της λόγω γερμανικού και αυστριακού βέτο στο μουσουλμανικό στοιχείο, δεν υπάρχει πια. 
 
Ο νέος … παλαιός κόσμος 
Ένας νέος κόσμος ξημερώνει γύρω μου. Άλλα όχι και τόσο πρωτόγνωρος. Θυμίζει παλαιότερες εποχές, που μπορεί να φαίνονται ρομαντικές από την άνεση του καναπέ στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες, αλλά στην πράξη δεν είναι καθόλου εύκολες. Ας πάμε πίσω στις φτωχογειτονιές του 50, αποκαΐδια του εμφυλίου, με τους μεροκαματιάρηδες. Μόνο που τον φρέντο καπουτσίνο, τα iPhone, τα -δανεικά έστω- καινούργια σπίτια και τα -μικρά έστω- αυτοκίνητα, δεν είναι εύκολο να τα αφήσεις για τις ελίτσες, τη φάβα (κρέας Χριστούγεννα και Πάσχα, θυμίζω) και το παλιό και μικρό σπίτι στη φτωχική γειτονιά. Και αν πιστεύεις, όπως κι εγώ, ότι αυτό είναι το πρόβλημα και επιτέλους, πρέπει να μάθουμε αλλιώς, γιατί δεν το κάνεις από τώρα; 

ΠΗΓΗ: riskygames.gr