Παςτο παιδί σου σε ένα σχολείο. Ιδιωτικό. Όχι γιατί είσαι πλούσιος ούτε επειδή θα μάθει καλύτερα και περισσότερα γράμματα. Αυτά είναι μπαρμπούτσαλα.

Ένα παιδί που θέλει να μάθει, θα μάθει ακόμα και στο πιο κακόφημο δημόσιο της χώρας. Και θα προκόψει. Και θα ξεχωρίσει. Και θα πετύχει. Το παιδί το πας στο ιδιωτικό για την ασφάλεια. Ωμά και ξεκάθαρα. Στο όνομά της θυσιάζεις τις προσωπικές ανάγκες σου και τα «θέλω» σου, φέρνεις τούμπα τις προτεραιότητές σου, αναβάλλεις τις επιθυμίες σου, ματαιώνεις και ματώνεις. «Γι’ αυτό να είμαι σίγουρη κι όλα τ’ άλλα ας πάνε στον βρόντο». Το πας και για τις παρέες. Για τις «καλές συναναστροφές», που λέγανε οι παλιοί.

Μύθος. Και τα δύο. Κανένα ιδιωτικό δεν μπορεί πλέον να σου εξασφαλίσει ούτε ασφάλεια ούτε καλές παρέες. Και ξέρεις ποιο είναι το αστείο; Ότι γι’ αυτό δεν φταίει ο διευθυντής που δεν πρόλαβε το κακό ούτε οι καθηγητές που δεν το πήραν πρέφα ούτε οι επιτηρητές που είχαν τον νου τους αλλού, αλλά εσύ κι εγώ, που με ορθάνοιχτα μάτια και θεόκλειστο νιονιό μεγαλώνουμε αυτά τα παιδιά: τους πιτσιρικάδες που πριν από λίγο καιρό μπήκαν με μαχαίρι σε χαϊκλασάτο εκπαιδευτήριο των βορείων προαστίων, τις δεκατριάχρονες που έφτυσαν συμμαθήτριά τους, κάπου στα νότια, επειδή φορούσε μαϊμού παπούτσια, τα δεκαπεντάχρονα που έδεσαν με σχοινί συμμαθητή τους για να τον βασανίσουν.

Δικά μας παιδιά είναι αυτά, δικά μας δημιουργήματα. Πέφτουμε με τα μούτρα σε συγγράμματα για το bullying, την ώρα που τα παιδιά μας σκρολάρουν στο κινητό τον ορισμό της βίας - σε κάθε πιθανή κι απίθανη εκδοχή. Τα φορτώνουμε σαν γαϊδούρια με υποχρεώσεις, τα πετάμε από μωρά στην αρένα του ανταγωνισμού, τα εμπιστευόμαστε στη μοναξιά μιας οθόνης, τα ξεχνάμε λόγω φόρτου εργασίας, τα θυμόμαστε σε σχολικές γιορτές και πανηγύρια, τα χειροκροτούμε στο είκοσι - για το μηδέν της επαφής μας ούτε λόγος. Κανένα παιδί δεν γεννιέται κακό. Ούτε δολοφόνος ούτε εκβιαστής, ούτε εγκληματίας. Η αδιαφορία μας, η ανυπαρξία μας και η αναλγησία μας τα κάνει τέτοια. Και η απατηλή μας αίσθηση πως με τα λιγοστά μας φράγκα μπορούμε να αγοράσουμε τα πάντα… 

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 5/4