Αν παρατηρήσει κανείς τι έλεγαν προ διάσπασης ή τι λένε μετά τη διάσπαση τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, είτε παρέμειναν στο κόμμα είτε άνοιξαν πανιά για τη Νέα Αριστερά, θα διαπιστώσει ότι λένε τα ίδια ακριβώς. Εξ όνυχος τον λέοντα, και ας πάρουμε ένα παράδειγμα.

Κατά την επίσκεψή του στη Θεσσαλία την προηγούμενη εβδομάδα, ο κ. Χαρίτσης, επικεφαλής της Νέας Αριστεράς, δήλωσε ότι «δεν μπορεί η κλιματική κρίση να αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση ως δικαιολογία για να μην προχωράει στις απαραίτητες ενέργειες ώστε να θωρακίσει τις πόλεις και τα χωριά μας». Τα ίδια έλεγε και η κ. Αχτσιόγλου πριν από την προεδρική εκλογή στον ΣΥΡΙΖΑ. «Η κλιματική κρίση δεν είναι δικαιολογία, ούτε είναι άλλοθι για να πει η κυβέρνηση “δεν φταίω εγώ”», είχε πει.

Μετά άρχισαν οι της Νέας Αριστεράς να συνδέουν το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη με… το αίτημα για κλιματική δικαιοσύνη και ενεργειακή δημοκρατία. Τα ίδια που μας έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν δεν ήθελε τις συμβάσεις για τους υδρογονάνθρακες. Την ίδια ώρα, ο κ. Φάμελλος, πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, μας μιλάει για «ένα μεγαλόπνοο σχέδιο κλιματικής ανθεκτικότητας και προσαρμογής», υποστηρίζοντας πως «η κλιματική κρίση δεν είναι εργαλείο για άλλοθι αλλά απαίτηση για μια συνταρακτική μεταρρύθμιση».

Στο μεταξύ, ο κ. Κασσελάκης, μιλώντας στον ΣΕΒ, μας ενημέρωνε πως ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν δαιμονοποιεί τη λέξη «κεφάλαιο», αλλά τη βλέπει ως ένα εργαλείο για την ευημερία. Για τη μείωση των ανισοτήτων, όπως εκείνων που προκύπτουν από τη στέγη και από την κλιματική αλλαγή». Και ξανά μανά ο Τσακαλώτος, να λέει πως η σφοδρότητα των καιρικών φαινομένων «δεν μπορεί επ’ ουδενί να αποτελέσει άλλοθι για την κυβέρνηση και τους χειρισμούς της». Κοντολογίς, τα ίδια έλεγαν πριν από τη διάσπαση, τα ίδια λένε και τώρα. Κλιματική δικαιοσύνη, ενεργειακή δημοκρατία και άλλα φληναφήματα.

Το πρόβλημά τους είναι ότι απλώς δεν τους ακούει κανείς…

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 8/1