Αν και ακόµη βρισκόµαστε στην προηγούµενη (των ευρωεκλογών) ηµέρα, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ανιχνεύσει την... επόµενη. Επειτα από δύο διασπάσεις, η συζήτηση -όπως ο ίδιος ο κ. Κασσελάκης αναφέρει σε άρθρο του στην «Εφηµερίδα των Συντακτών»- είναι (και πάλι) για το πώς θα ενωθεί ο χώρος της Κεντροαριστεράς, για το ποιος θα ηγηθεί της προσπάθειας, αυτού του δηµοκρατικού µετώπου κ.λπ.

Αναρωτιέται κάποιος για ποιον λόγο διασπάστηκαν, αν πρόκειται να ξαναενωθούν... Την απάντηση προσπαθεί να τη δώσει ο κ. Κασσελάκης. Οπως γράφει, δεν σκοπεύει να διαπραγµατευθεί µε τους αρχηγούς των άλλων κοµµάτων του δήθεν «προοδευτικού» χώρου. Γιατί «το δηµοκρατικό µέτωπο δεν φτιάχνεται από πάνω. Από την κοινωνία την ίδια µπορεί µόνο να φτιαχτεί. Η κοινωνία θα µιλήσει. Η κοινωνία θα ενώσει». Γιατί, όπως αναλύει, «το 2015 δεν υπάρχει πια» και «ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν πρόκειται να αναστηθεί».

Προφανώς παλεύει µε τους δαίµονές του. Που είναι οι δαίµονες της Αριστεράς. Με µεγαλύτερο αυτόν της διάσπασης. Και ελπίζει ότι ξαφνικά ο κόσµος που έδωσε τη νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 θα... σηκωθεί πάνω και θα συσπειρωθεί γύρω από έναν ΣΥΡΙΖΑ που δεν υπάρχει πια. Αλλά και γύρω από έναν ΣΥΡΙΖΑ που ακολουθεί τις µεθόδους του παρελθόντος και τον λαϊκισµό των άφθονων, ανέξοδων υποσχέσεων. Αλλά αν ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 δεν υπάρχει πια, δεν υπάρχει και ο κόσµος που το 2015 στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ και απογοητεύτηκε από τη στάση του σε όλα τα θέµατα. Και χωρίς αµφιβολία δεν τίθεται θέµα να αναστηθεί ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αλλά ποιος είπε ότι πιστεύει κανείς πως θα ήταν δυνατόν να αναστηθεί ο Παπανδρέου;

Οπότε, η... αναζήτηση περιορίζεται στα «προϊόντα» της διάσπασης. Ο κ. Κασσελάκης θέλει κοντά του εκείνους που ψηφίζουν την Κωνσταντοπούλου. Αλλά υποστηρίζει πως τα υπόλοιπα κόµµατα που αυτοπροσδιορίζονται στην Αριστερά αυτήν τη στιγµή δεν προσφέρουν κυβερνητική πρόταση. Πλην, όµως, τα αιτήµατά τους «συµπίπτουν ιδεολογικά µε τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ»! Και εποµένως, απευθύνει προσκλητήριο σε όλους εκείνους, τους οποίους αποκαλεί «εξ αίµατος και εξ αγχιστείας συγγενείς». Γιατί «ο καθένας µας φοράει άλλα ρούχα. Εχει άλλη καταγωγή και άλλα βιώµατα. Αλλά από µέσα η καρδιά µας χτυπάει Αριστερά»!

Αυτό, κατά τον κ. Κασσελάκη, µπορεί να οδηγήσει σε µια «από τα κάτω» συνένωση των... συγγενών σε κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, ισότητα. Στις ευρωεκλογές και ύστερα από αυτές. Ωστε, όπως υποστηρίζει, «να µπορέσουµε την εποµένη µαζί να σχηµατίσουµε την πιο δυνατή, προοδευτική και ελπιδοφόρα αντιπολίτευση της χώρας µας».

Με λίγα λόγια, ο κ. Κασσελάκης λέει ότι οι συγγενείς οι οποίοι τσακώθηκαν και χώρισαν δύο φορές τα τσανάκια τους -συµβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες- µπορούν να τα ξαναβρούν. Μέχρι να ξαναδιασπαστούν, βέβαια. Η καρδιά χτυπάει Αριστερά, αλλά µερικές φορές µπορεί να λοξοδροµήσει και να χτυπήσει λίγο πιο αριστερά ή λίγο πιο δεξιά!

Μιλάµε για τρικυµία εν κρανίω. Το µόνο που θα µπορούσε να οδηγήσει σε κάποια (πρόσκαιρη πάντα και ψευδεπίγραφη) επανένωση θα ήταν µια προοπτική εξουσίας, την οποία την είχαν και την έχασαν, λόγω αδυναµίας να ανταποκριθούν έστω και κατ’ ελάχιστον στις ανάγκες της διακυβέρνησης. Αλλά ούτε αυτοί που παραµένουν στον ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπουν τέτοια προοπτική...


Η Σοφία Βούλτεψη είναι Βουλευτής Β3 Νότιου Τοµέα Αθηνών, υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου και δηµοσιογράφος

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή της Κυριακής