Το νυφοπάζαρο της Κεντροαριστεράς

Ούτε τα απογοητευτικά αποτελέσµατα των ευρωεκλογών δεν χτύπησαν κάποιο καµπανάκι για τους αρχηγούς του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Χωρίς ίχνος αυτοκριτικής -αν και οι ίδιοι είχαν τεθεί επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας- Κασσελάκης και Ανδρουλάκης βρήκαν θετικό το αποτέλεσµα που τα κόµµατά τους πέτυχαν υπό την ηγεσία τους, καταφεύγοντας σε σοφιστείες και προπαγάνδα των αριθµών. Στην πραγµατικότητα δεν µπήκαν σε µια διαδικασία αποτίµησης του εκλογικού αποτελέσµατος, µια διαδικασία επίπονη, ωστόσο αναγκαία για να εντοπιστούν λάθη και παραλείψεις. Σε αντίθεση µε τον πρωθυπουργό και πρόεδρο της Νέας ∆ηµοκρατίας, που αµέσως ερµήνευσε το αποτέλεσµα, εντόπισε τις αδυναµίες, προχώρησε σε διορθωτικές κινήσεις και έδωσε σαφείς εντολές και κατευθύνσεις.

Κασσελάκης και Ανδρουλάκης έπραξαν κάτι ακόµη χειρότερο: Προκειµένου να αυτοπροστατευθούν, αντέδρασαν σπασµωδικά ο ένας απειλώντας µε διαγραφές και ο άλλος προχωρώντας σε απολύσεις, σε ένα είδος σοβιετικού τύπου πογκρόµ διαφωνούντων. Αψυχολόγητες συµπεριφορές, µακριά από την ουσία της έννοιας της ηγεσίας, αλλά και πανικόβλητες αντιδράσεις, ενώ είναι γνωστό ότι η δράση προκαλεί αντίδραση -ακόµη και µεταξύ αυτών που σε στηρίζουν. Και την ίδια ώρα που παριστάνουν πότε τους ψύχραιµους και πότε τους θυµωµένους, ξεκίνησε µια συζήτηση περί πρωτοβουλιών για την περίφηµη «ενότητα της Κεντροαριστεράς».

Ούτε σκέφθηκαν ούτε συσκέφθηκαν. Εβαλαν κάτω τα ποσοστά τους, παραδέχθηκαν ουσιαστικά ότι ο καθένας µόνος του δεν έχει µέλλον και πίστεψαν πως στην πολιτική -όπου απαιτείται η λαϊκή ψήφος- µπορείς να ενώσεις ποσοστά, θεωρώντας δεδοµένους τους ψηφοφόρους σου. ∆ηλαδή, πρώτα νίκησαν, µετά ηττήθηκαν, µετά σκέφθηκαν να ενώσουν τα ποσοστά τους για να... ξανανικήσουν! Οπότε, εξέδωσαν πανοµοιότυπες ανακοινώσεις για τα 28 χρόνια από τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου και την αξία της παρακαταθήκης του. Και αφού όλα τα στελέχη τους βγήκαν στις τηλεοράσεις και κατέθεσαν τις περί «ενότητας» απόψεις τους -µε φληναφήµατα περί της «µεγάλης προοδευτικής παράταξης»- και µε αποτυχηµένα στην πράξη και στην κάλπη παραδείγµατα από το εξωτερικό, µετά µας είπαν ότι ρεπορτάζ περί συνάντησης στελεχών τους είναι αποκυήµατα δηµοσιογραφικής φαντασίας. Με λίγα λόγια και θέλουν και δεν θέλουν. Και µπορούν και δεν µπορούν. Και πρέπει και δεν πρέπει. Και συµφέρει και δεν συµφέρει.

Στο µεταξύ, ο Κασσελάκης δεν θέλει µε τίποτε το «µόρφωµα» (όπως το αποκαλεί) της Νέας Αριστεράς που σηκώθηκαν και έφυγαν «κλέβοντας τις έδρες» του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θέλει συµφωνίες κορυφής (επειδή έχει καταβρίσει τον Ανδρουλάκη, αποκαλώντας τον εκβιαζόµενο), θέλει την Κωνσταντοπούλου, που επίσης είχε διασπάσει το κόµµα του και µάλλον δεν τη θέλει το ΠΑΣΟΚ, θέλει ακόµη και τον Βαρουφάκη, που πήγε άπατος, που επίσης µάλλον δεν αρέσει στο ΠΑΣΟΚ. Για το ΚΚΕ ούτε λόγος. Πορεύεται µόνο του στον δρόµο της επιστροφής στον υπαρκτό σοσιαλισµό. Ενα πρωτοφανές αλαλούµ, ένας γενικός µύλος, που αποδεικνύει ότι στην πράξη κανείς δεν θέλει κανέναν, αλλά όλοι έχουν βγει στο νυφοπάζαρο της λεγόµενης Κεντροαριστεράς.

Και όλα αυτά γιατί όλοι τους φοβούνται την πραγµατική και σε βάθος αποτίµηση του εκλογικού αποτελέσµατος και δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι το πρόβληµά τους είναι η εδώ και πολλά χρόνια αντιπολιτευτική τους πρακτική, την οποία δεν εννοούν και δεν θέλουν να διορθώσουν. Αλλά και το πρόσφατο παρελθόν τους που τους έχει στερήσει από κάθε αξιοπιστία...


*Βουλευτής Β3 Νότιου Τοµέα Αθηνών, υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, δηµοσιογράφος