H Ελλάδα για πολλά χρόνια τώρα ζει μια συνθήκη δυσάρεστη και δυσοίωνη. Δεν είναι μόνο η φυγή των νέων που ξεκίνησε να μαζικοποιείται με τα πρώτα μνημόνια. Η ίδια η «ψυχή της χώρας», που είναι οι νέοι άνθρωποι, συρρικνώνεται. Τα στατιστικά δεν αφήνουν περιθώρια για αυταπάτες: το 2024 γεννήθηκαν μόλις 68.467 παιδιά, καταγράφοντας πτώση 4,2% σε σχέση με το 2023. Την ίδια στιγμή, οι θάνατοι ανήλθαν σε 126.916, σχεδόν διπλάσιοι από τις γεννήσεις. Το αποτέλεσμα; Μείωση πληθυσμού κατά 58.449 άτομα, σχεδόν το μέγεθος μιας ολόκληρης πόλης.

Αυτή η συρρίκνωση, που δεν είναι πλέον «σιωπηρή» αλλά σχεδόν «κραυγάζει», είναι μια εθνική πληγή: οι νέοι φεύγουν για ένα καλύτερο μέλλον και όσοι μένουν, παλεύουν βρίσκοντας -ευτυχώςπερισσότερες δουλειές τα τελευταία χρόνια αλλά με χαμηλούς μισθούς και έλλειψη προοπτικής. Προφανώς έχουν τον ρόλο τους σε αυτό οι διεθνείς κρίσεις ή και οι οικογενειακές επιλογές. Φταίει όμως και η χώρα που δεν επένδυσε επί δεκαετίες όσο θα έπρεπε στη νεολαία της. Τα τελευταία μέτρα της κυβέρνησης είναι ένα βήμα θετικό αλλά όχι αρκετό. Η φορολογική μεταρρύθμιση που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός, με απαλλαγή φόρου για νέους έως 25 ετών σε εισόδημα έως 20.000 ευρώ, είναι αξιοσημείωτη. Για όσους είναι μεταξύ 25 και 30 ετών, η φορολογική κλίμακα θα μειωθεί στο 9% από το 22%. Είναι αναμφίβολα ένα πολύ θετικό μήνυμα: η πολιτεία αντιλαμβάνεται τα προβλήματα της νεολαίας και προσπαθεί να μειώσει το οικονομικό βάρος.

Αλλά δεν αρκεί αυτό. Πρέπει να δράσει πιο αποφασιστικά. Είναι απαραίτητη μια ουσιαστική αύξηση μισθών για τους νέους. Έτσι ώστε όχι μόνο να επιβιώνουν, αλλά να ονειρεύονται, να σχεδιάζουν οικογένεια και μέλλον στον τόπο τους. Είναι αναγκαία η επέκταση και ενδυνάμωση του θεσμού των συλλογικών συμβάσεων, ώστε να διασφαλίζεται αξιοπρεπής αμοιβή, σταθερότητα και δικαιώματα.

Παράλληλα, το ζήτημα της στέγης πρέπει να μπει στο επίκεντρο. Για πολλούς νέους, η απόκτηση κατοικίας είναι όνειρο μακρινό και η ενοικίαση σπιτιού επιβάρυνση αβάσταχτη. Κίνητρα για ενοικιαστές, επιδοτήσεις για πρώτες κατοικίες, αλλά και δημόσια προγράμματα φθηνής κατοικίας μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Αν δεν γίνει κάτι ριζικό και άμεσα, ο «εγκλωβισμός» στον οποίο οδηγείται η χώρα είναι δυσοίωνος: το brain drain δεν αφορά μόνο επιστήμονες. Αφορά κάθε νέο που βλέπει αλλού το μέλλον του και τελικά φεύγει. Αυτή η φυγή δεν είναι απλώς απώλεια εργατικού δυναμικού. Είναι απώλεια δημιουργίας και εξελίσσεται σε εθνική απώλεια.

Η κυβέρνηση έχει δείξει, ειδικά το τελευταίο διάστημα, ότι θέλει να κάνει περισσότερα για το Δημογραφικό. Η στόχευση για ενίσχυση της νεολαίας και της οικογένειας είναι θετική. Αλλά πρέπει να κινηθεί πιο γρήγορα, πιο τολμηρά, πιο στοχευμένα. Να φτάσουν τα μέτρα στο πεδίο: σε κάθε νέο εργαζόμενο, σε κάθε νέο ζευγάρι που ζει, δημιουργεί και θέλει να μένει στην πατρίδα του. Αλλιώς, η Ελλάδα μας δεν θα είναι απλώς μια χώρα με μικρότερο πληθυσμό αλλά θα απωλέσει την ίδια της την ψυχή. Και αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή