Την ώρα που η Ελλάδα, µε το σπαθί της και σίγουρα µε τους κυβερνητικούς χειρισµούς, έχει καταφέρει -παρά τις διάφορες αστοχίες και τις γνωστές «παιδικές ασθένειες» που εµφανίζονται κατά καιρούς- να αναγνωρίζεται πλέον ως µια αξιόπιστη χώρα και αδιαµφισβήτητα ο πλέον σηµαντικός σύµµαχος της ∆ύσης σε µία κρίσιµη γεωστρατηγικά περιοχή του πλανήτη, φαινόµενα σαν και αυτά του ΟΠΕΚΕΠΕ έρχονται να παραπέµψουν σε άλλες εποχές, όταν η Ελλάδα ήταν το µαύρο πρόβατο της Ευρώπης.

Ξέρετε, τότε που τα σκάνδαλα και οι σκοτεινές υποθέσεις σχετικά µε τη διαχείριση των ευρωπαϊκών πόρων (την περίοδο των «πρασινοφρουρών», της φούσκας και των παχιών αγελάδων) από τη χώρα µας ήταν σχεδόν µια δυσάρεστη καθηµερινότητα, τις συνέπειες των οποίων βιώσαµε για τα καλά κάποιες δεκαετίες αργότερα. Ανεξαρτήτως των πολιτικών και των υπηρεσιακών ευθυνών, οι ποινικές είναι κάτι άλλο πολύ πιο σοβαρό και σίγουρα δεν µπορεί να καθίσταται θέµα για τηλεπαράθυρα, όπως το έχουν αναγάγει ορισµένοι στις µέρες µας - και µάλιστα για το θέµα των Τεµπών, που πληγώνει όλους τους Έλληνες, είναι σαφές ότι πριν και πέρα από όλα θα πρέπει η ίδια η κυβέρνηση να κινήσει τις διαδικασίες για να βρεθεί επιτέλους ένας µηχανισµός που θα αποκαταστήσει την αξιοπιστία της πολιτείας στα µάτια των πολιτών αλλά και των ξένων.

Κάποιοι στη Ν∆ και στην κυβέρνηση νόµιζαν ότι ελλείψει αντιπάλου θα δίνει πάντα τις λύσεις ο Μητσοτάκης

Είναι θέµα τιµής, καθώς το µέτωπο αυτό «αγγίζει» τον ευαίσθητο τοµέα της αγροτιάς αλλά και την ίδια την εικόνα της Ελλάδας. Η εµπλοκή της ΑΑ∆Ε είναι µια αρχή που καταδεικνύει την επιθυµία να υπάρξει άµεση αντίδραση, από κει και πέρα όµως το αποτέλεσµα µένει να φανεί σε βάθος χρόνου. Και το δεύτερο βεβαίως σηµαντικό κοµµάτι έχει να κάνει µε τη δροµολόγηση της διαδικασίας αναζήτησης ευθυνών, που θα συµφωνήσουµε µε τους κυβερνώντες ότι δεν αφορά έναν ή δύο υπουργούς (µε φόντο τη βιαστική -αν µη τι άλλο- ρήση ότι δεν προκύπτουν ευθύνες για αυτούς) και άλλους τόσους αποτυχηµένους υπηρεσιακούς αλλά το σύνολο της λειτουργίας του κυβερνητικού σχήµατος. Θεωρώ ότι τα ανακλαστικά που επέδειξε το Μαξίµου έστω σε αυτή τη συγκυρία µπορούν να αναδείξουν µια αίσθηση σοβαρότητας και κατανόησης των κακώς κειµένων.

Αποµένουν όµως οι πλέον κοµβικές παράµετροι. Αυτός είναι και ο µοναδικός δρόµος προκειµένου το φάντασµα των προσωπικών ή συλλογικών λαθών να µη στοιχειώσει και πάλι τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, σε µια στιγµή που όχι µόνο δείχνει να ανακάµπτει, αλλά φαίνεται να καλλιεργεί εκ νέου προσδοκίες (µε προσωπικές πρωτοβουλίες του πρωθυπουργού από την οικονοµία µέχρι το µέτωπο των υποδοµών), πείθοντας και πάλι µια σηµαντική µερίδα των Ελλήνων ότι, έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγµατα, η Ν∆ και η πολιτική σταθερότητα είναι έννοιες ταυτόσηµες.

∆ιαφορετικά, η ήδη εύθραυστη και σε πολλές περιπτώσεις ανύπαρκτη εµπιστοσύνη των πολιτών σε θεσµούς και πρόσωπα που τους εκπροσωπούν θα φουντώσει και πάλι, µε οποιαδήποτε αφορµή και µε ό,τι αυτό µπορεί να συνεπάγεται, όπως έδειξε το πρόσφατο παρελθόν. Αυτά άλλωστε τα γεγονότα είναι και εκείνα που δηµιουργούν τα κινήµατα του λαϊκισµού, είτε µικρότερης είτε µεγαλύτερης εµβέλειας, που όµως εκ προοιµίου και µε δεδοµένες τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν εντός και εκτός συνόρων θα µπορούσαν να επιφέρουν την -απευκταία και ίσως µοιραία για µια χώρα σαν την Ελλάδα- πολιτική αστάθεια. Το 30%+ των δηµοσκοπήσεων ήταν αναµφίβολα η αποτύπωση της ολικής επαναφοράς της κυβέρνησης στα µεγάλα µέτωπα της καθηµερινότητας και της δροµολόγησης θετικών παρεµβάσεων. Τα αίτια της πτώσης των προηγούµενων µηνών ήταν ο οχαδερφισµός και η αλαζονεία κάποιων που νόµιζαν ότι ελλείψει αντιπάλου θα δίνει πάντα τις λύσεις ο Μητσοτάκης και οι ίδιοι θα χαίρονται τις καρέκλες τους. Είναι σαφές ποιο µονοπάτι θα πρέπει να ακολουθηθεί…

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή