Κάθε φορά που ως κοινωνία και χώρα κλεινόµαστε στον µικρόκοσµό µας και ασχολούµαστε µε καταστάσεις και γεγονότα τα οποία λειτουργούν σαν ένα εθνικό… ναρκωτικό και µας αποπροσανατολίζουν από τα πραγµατικά διακυβεύµατα της εποχής και τις προκλήσεις του µέλλοντος, έρχεται ένα «καµπανάκι» που µας επαναφέρει -ενίοτε οµαλά, σε άλλες στιγµές πιο απότοµα- στη δύσκολη και εξαιρετικά απαιτητική διεθνή συγκυρία, εν µέσω της οποίας καλείται η κυβέρνηση, το πολιτικό σύστηµα συνολικά αλλά και εµείς οι πολίτες να διαφυλάξουµε τα κεκτηµένα και την όποια αναπτυξιακή προοπτική έχει δηµιουργηθεί τα τελευταία χρόνια. Την ώρα που στο εγχώριο σκηνικό αναλωνόµαστε σε συζητήσεις για το νέο κόµµα Σαµαρά ή το αντίστοιχο του Αλέξη Τσίπρα, στην παγκόσµια σκακιέρα παίζεται µια ιδιαίτερα κρίσιµη παρτίδα, από την οποία δεν µπορούµε να είµαστε απόντες ούτε να αφήσουµε τη µοίρα µας στους ισχυρούς αυτού του κόσµου χωρίς να ακουστούν η φωνή και οι θέσεις µας.

Χθες αυτό το «καµπανάκι», για το οποίο µιλάµε, χτυπήθηκε από τον πρόεδρο Τραµπ για ένα θέµα τεράστιας εθνικής σηµασίας όπως το Μεταναστευτικό, το οποίο συνιστά πια ένα µόνιµο ανοιχτό µέτωπο για την Ευρώπη και δη για τις πύλες εισόδου όπως η Ελλάδα. Φυσικά, ο πλανητάρχης επιδίωξε -µέσω του ελληνικού παραδείγµατος- να απευθυνθεί στο µεγάλο πια ακροατήριό του εντός των ΗΠΑ, ωστόσο εξέπεµψε ένα ξεκάθαρο µήνυµα προς πάσα κατεύθυνση, και βεβαίως στην Αθήνα, υπονοώντας σαφώς ότι βρισκόµαστε για τα καλά -µε τον έναν ή τον άλλο τρόπο- στο µικροσκόπιο των υπερδυνάµεων και των απανταχού κέντρων αποφάσεων. Και όλα αυτά ανεξαρτήτως της άποψης που µπορεί να έχει κανείς για τη σηµερινή αµερικανική ηγεσία ή για την εν γένει µεταναστευτική πολιτική που θα πρέπει να ακολουθήσει η χώρα.

Αυτό που πρέπει να κρατήσουµε είναι ότι σε µια συνθήκη σαν αυτή που βιώνουµε σήµερα δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για ιδεοληψίες ούτε για «κολλήµατα» του παρελθόντος, όσον αφορά τη διπλωµατική στρατηγική µας και την εθνική οπτική για το µέλλον. Βλέπετε, την περίοδο που στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού συντελούνται κοσµογονικές αλλαγές και στην Ευρώπη αµφισβητούνται παραδοσιακές και διαχρονικές σταθερές και αξίες, µε τρανταχτό παράδειγµα την κρίση που περνά σήµερα η πλέον κραταιά ευρωπαϊκή χώρα, η Γαλλία του Εµανουέλ Μακρόν, απαιτείται στην Ελλάδα να αντιληφθούν οι πάντες -κυβερνώντες και αντιπολιτευόµενοι- το συνολικό περιβάλλον καθώς και όσα πρόκειται να έρθουν πολύ νωρίτερα από όσο νοµίζουµε. Παράλληλα, είναι αναγκαίο να υπάρξουν οι συνθήκες εκείνες που θα οδηγήσουν στο µίνιµουµ της συνεννόησης των πολιτικών δυνάµεων προκειµένου να υλοποιηθούν οι γενναίες πρωτοβουλίες και οι αντίστοιχοι σχεδιασµοί που χρειάζονται. Για να γίνουν όλα αυτά, θα πρέπει να στηθεί ένα ενιαίο και αποτελεσµατικό µέτωπο απέναντι στον λαϊκισµό που µοιραία θα τορπιλίσει τις σχετικές διεργασίες. Για αυτό και είναι µεγάλη η ευθύνη των εκπροσώπων της θεσµικότητας, της σταθερότητας και της οµαλότητας, ανεξαρτήτως προέλευσης και διελκυστίνδων του παρελθόντος, να µη δηµιουργήσουν χαραµάδες επικράτησης της ανευθυνότητας στην ελληνική κοινωνία.

Προσωπικά γινάτια, κόντρες και φιλοδοξίες θα πρέπει µέχρι νεωτέρας να πουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, η οποία πια θα είναι αµείλικτη για όλους. Θα πρέπει λοιπόν οι δυνάµεις της κανονικότητας, όψιµες και διαχρονικές, να αντιληφθούν τις εναλλακτικές και αντιστοίχως να προχωρήσουν. Όπως αντιλαµβάνεται κανείς, την ευθύνη για τα ανοίγµατα θα πρέπει να έχει η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός και από κει και πέρα ο καθένας να δώσει το στίγµα του από το µετερίζι που του αναλογεί. Όσοι θεωρούν ότι µπορούµε ακόµη να προσεγγίζουµε τα εθνικά θέµατα, τις συµµαχίες της χώρας και την τακτική σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική µε όρους παρελθόντος, µικροκοµµατικές λογικές και εθνικές εξάρσεις χάριν του χαϊδέµατος των αυτιών µιας εκλογικής δεξαµενής που αρέσκεται σε αυτήν τη συνθηµατολογία, πολύ φοβάµαι ότι θα ξεπεραστούν από την ίδια την πραγµατικότητα, µε ό,τι αυτό συνεπάγεται. Στον αντίποδα, κάθε ένδειξη αδυναµίας και υποχωρητικότητας από την πλευρά µας, πέραν της εµπλοκής του ∆ιεθνούς ∆ικαίου στην όλη εξίσωση, θα ήταν επίσης καταστροφική.


Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή