Η µητέρα των µαχών για την κυβέρνηση Μητσοτάκη µέχρι τις εκλογές είναι σαφές πως δεν θα εξελιχθεί σε ένα και µόνο ή έστω σε δύο συγκεκριµένα µέτωπα. Θα είναι µία διαρκής διαδικασία, που θα απλωθεί σε ευρύ πλαίσιο, από την καταπολέµηση της ακρίβειας και γενικότερα την κατάσταση της οικονοµίας µέχρι και σε θεσµικά ζητήµατα όπως η δίκη των Τεµπών ή τα αντανακλαστικά τα οποία θα επιδείξει σε υποθέσεις που ανήκουν στη σφαίρα του σκανδάλου, µε πρώτη και καλύτερη -σε επίπεδο άµεσης επικαιρότητας- αυτή του ΟΠΕΚΕΠΕ.

Ως εκ τούτου, οι αγροτικές κινητοποιήσεις, όποτε και µε όποιο τρόπο και αν σταµατήσουν, δεν θα αποτελέσουν τον επίλογο µιας δύσκολης περιόδου για τη χώρα και την κυβέρνηση αλλά την απαρχή µιας εποχής, η οποία θα διαµορφώσει εν πολλοίς -από τις αρχές του 2026 και µετά- τις πολιτικές ισορροπίες µέχρι τη στιγµή των επόµενων εθνικών εκλογών, αλλά και τις συνθήκες υπό τις οποίες θα στηθούν οι κάλπες. Αν µη τι άλλο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αποδείξει πως διαθέτει το προνόµιο της έγκαιρης και σωστής αντίδρασης έναντι των γεγονότων αλλά και ένα πολιτικό αισθητήριο, το οποίο τον οδήγησε στην υιοθέτηση της κατάλληλης στρατηγικής σε κάθε κρίσιµη για τον ίδιο αναµέτρηση. Από τις εσωκοµµατικές εκλογές στη Ν∆, όπου το απόλυτο αουτσάιντερ αναδείχθηκε µεγάλος νικητής, µέχρι τις δύο νίκες σε εθνικό επίπεδο και τις αντίστοιχες σε αυτοδιοικητικές αναµετρήσεις και ευρωεκλογές.

Εφόσον ο ίδιος έχει ξεκαθαρίσει από την πρώτη στιγµή πως προτίθεται να οδηγήσει το κυβερνών κόµµα σε µία ακόµη µάχη, µετά µάλιστα το ιστορικό αποτέλεσµα της προηγούµενης, είναι βέβαιο πως αναγνωρίζει ότι τα δεδοµένα θα είναι πολύ διαφορετικά. Τα κακώς κείµενα της δεύτερης κυβερνητικής θητείας σε συνδυασµό µε την αναµενόµενη φθορά της πολυετούς παραµονής στην εξουσία είναι δύο εµπόδια, τα οποία µε έναν και µόνο τρόπο ξεπερνιούνται: αυτόν της ανάληψης κοµβικών και θαρραλέων πρωτοβουλιών, που θα θυµίζουν τους λόγους για τους οποίους η πρώτη πενταετία ήταν συνώνυµο των µεταρρυθµιστικών κατακτήσεων, της αποτελεσµατικής αντιµετώπισης των προκλήσεων (από τον κορωνοϊό µέχρι την ψηφιοποίηση του κράτους και την εξωτερική πολιτική) και της σταθερότητας που τόσο αναζητούσε η ελληνική κοινωνία µετά τη µνηµονιακή λαίλαπα. Προφανώς πλέον η κριτική είναι και θα είναι αµείλικτη.

Όµως, αν η «γαλάζια» διακυβέρνηση θυµηθεί τον καλό εαυτό της σε όλα τα πεδία, και απαντήσεις θα δώσει στα ζωτικά ζητήµατα της επικαιρότητας και ο χρόνος θα ξεκινήσει να λειτουργεί υπέρ της. Άλλωστε, αυτήν τη στιγµή ο Μητσοτάκης δεν έχει κανέναν ορατό αντίπαλο από την πλευρά της αντιπολίτευσης παρά µόνο το σενάριο της αστάθειας, σε περίπτωση που η Ν∆ δεν καταφέρει να πετύχει µια πρωτιά που δεν θα είναι πύρρειος και µε τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα δίνει στον πρωθυπουργό την ευχέρεια των χειρισµών που θα απαιτηθούν. Το σενάριο αυτό θα είναι µε µαθηµατική ακρίβεια µοιραίο για τη χώρα στην παρούσα συγκυρία, µε τόσα κορυφαία µέτωπα ανοιχτά στο διεθνές και το εσωτερικό προσκήνιο. Και κάτι τελευταίο.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ποτέ δεν ήταν αυτό που λέµε «κοµµατικός» πρωθυπουργός. Σε αυτόν τον τοµέα απείχε παρασάγγας όχι µόνο από τον Κώστα Καραµανλή αλλά ακόµη και από τον Αντώνη Σαµαρά, µε το βεβαρηµένο παραταξιακό παρελθόν του Μεσσήνιου και τη συνθήκη της συγκυβέρνησης µε τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Είναι σαφές ότι το κόµµα θα µπορούσε να πει κανείς ότι ήταν βαρίδι για την υλοποίηση του σχεδίου που είχε στο µυαλό του και την επιτυχηµένη τακτική των ανοιγµάτων στο Κέντρο και την ουσιαστική απορρόφηση αυτής της τόσο κρίσιµης εκλογικής δεξαµενής. Όµως τώρα, που τα πράγµατα είναι διαφορετικά, που οι διαρροές προς τα δεξιά συνιστούν -στον βαθµό που παρατηρούνται- µία απρόσµενη ίσως πολιτική κατάρα, ίσως θα πρέπει να προχωρήσει σε ενέργειες συσπείρωσης πέραν του τυπικού προκειµένου να εξασφαλίσει αυτό το -αδιαµφισβήτητα χρήσιµο αυτόν τον καιρό- µαξιλάρι ασφαλείας. Ναι, τα πολλά πολλά µε Σαµαρά και Καραµανλή δεν είναι στο… παλµαρέ του πολιτικού χαρακτήρα του σηµερινού πρωθυπουργού, µε τις συνέπειες να είναι ορατές, έστω και αν για κάποιους η κατάσταση που έχει προκύψει µε τους δύο πρώην αβαντάρει τη Ν∆ στον χώρο του Κέντρου.

Η εσωκοµµατική και η κοινοβουλευτική συνοχή, ειδικά την εποµένη των εκλογών, θα έχει διαφορετική σηµασία και διάσταση µε φόντο την εικόνα των δηµοσκοπήσεων και το περιβάλλον που επικρατεί στο «γαλάζιο στρατόπεδο» αυτήν τη στιγµή. Ίσως σε αυτό το κοµµάτι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να θυµηθεί λίγο τον αείµνηστο πατέρα του, έστω και αν οι τότε φατρίες της παράταξης δεν τον αντιµετώπισαν ποτέ όπως θα έπρεπε µε βάση τις ανάγκες της χώρας, πέραν της πανθοµολογούµενης παραµέτρου ως του µοναδικού τότε πολιτικού άνδρα που θα µπορούσε να αναχαιτίσει τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο σηµερινός Μητσοτάκης όµως είναι ο µακροβιότερος «γαλάζιος» πρωθυπουργός και εκείνος που πιθανώς θα σπάσει ρεκόρ για λογαριασµό της Ν∆ έπειτα από µια πιθανή τρίτη διαδοχική εκλογική νίκη.

Για αυτό και οφείλει να πράξει αντιστοίχως στον δρόµο προς την κάλπη…

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή