Τελευταία ηµέρα του 2025 σήµερα και όπως συµβαίνει σε κάθε εικοσιτετράωρο σαν και το σηµερινό, στη διάρκεια του οποίου ετοιµαζόµαστε να καλωσορίσουµε τη νέα χρονιά αλλά και ταυτόχρονα αναλογιζόµαστε τι συνέβη σε εκείνη που µας αφήνει στις 12.00 τα µεσάνυχτα, το µυαλό ταξιδεύει σε µνήµες και προσδοκίες, σε χαρές και λύπες. Ο χρόνος που θα αποτελέσει παρελθόν σε λίγες ώρες ήταν για την Ελλάδα και για ολόκληρη την υφήλιο σηµείο τοµής σε πολλές περιπτώσεις. Αν αποµονώσουµε από όλα τα κοσµοϊστορικά που λαµβάνουν χώρα σε έναν πλανήτη, που αλλάζει δραµατικά µέρα µε τη µέρα, τα τεκταινόµενα στη δική µας µικρή γωνιά της Γης, θα µπορούσαµε να σταθούµε σε πολλά. Από το πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον που διαµορφώνεται µε φόντο και τις επικείµενες εθνικές εκλογές µέχρι τις µεγάλες προκλήσεις στα εθνικά θέµατα και τα ζητήµατα ζωτικής σηµασίας όπως η αντιµετώπιση της ακρίβειας, ακόµη και το ∆ηµογραφικό.

Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγµατα στην πατρίδα µας, είναι ξεκάθαρο πως, τόσο το 2026 όσο και τα χρόνια που θα ακολουθήσουν, το µεγάλο ερώτηµα, η απάντηση στο οποίο θα ξεκαθαρίσει το τοπίο στο οποίο θα κληθούµε να συµβιώσουµε στο άµεσο µέλλον αλλά και θα µετρήσει τα ανακλαστικά µας ως κοινωνίας και τη δυνατότητά µας να προσαρµοστούµε στα νέα δεδοµένα και να αντεπεξέλθουµε στις επερχόµενες δυσκολίες, θα είναι ένα και αν µη τι άλλο σαφές.

Θα κρατήσουµε τα θετικά στοιχεία της δεκαετίας που πέρασε και θα προχωρήσουµε ή, όπως έχει συµβεί και σε άλλες ιστορικές περιόδους, θα υποκύψουµε ως λαός στον πειρασµό των πισωγυρισµάτων, λες και έχουµε ανέβει έναν ουρανοξύστη, αλλά ξαφνικά µόλις φθάνουµε στην κορυφή παθαίνουµε αυτό που λένε οι ειδικοί… έλξη για να βρεθούµε και πάλι -µέσω ελεύθερης πτώσης- στο έδαφος; Το ερώτηµα αυτό, που δεν το χαρακτηρίζω δίληµµα, γιατί σε καµία περίπτωση δεν θα µπορούσε να είναι τέτοιο, µεθερµηνεύεται κάλλιστα στο µυθικών πλέον διαστάσεων δίπολο: σταθερότητα ή λαϊκισµός, προοπτική ή στασιµότητα, οµαλότητα ή ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Είναι αλήθεια ότι ειδικά στις τελευταίες εκλογικές αναµετρήσεις ενισχύθηκε σηµαντικά η φωνή και η κοινωνική επιρροή των δυνάµεων και των πολιτών που οµνύουν στην ανάγκη να ακολουθήσει η Ελλάδα το µονοπάτι των τριών πρώτων επιλογών. Η Ν∆ και προσωπικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επιστρατεύοντας την αντίστοιχη επιτυχηµένη τα προηγούµενα χρόνια συνταγή, κατάφεραν να εκφράσουν αυτό το µεταµνηµονιακό ρεύµα. Σήµερα καλούνται µετά τις αστοχίες, τις σκανδαλώδεις υποθέσεις, την αλαζονεία ορισµένων και την κακώς εννοούµενη κόπωση που σηµάδεψε τη δεύτερη κυβερνητική θητεία της «γαλάζιας» παράταξης, που υποθήκευσαν τις θετικές παραµέτρους της διακυβέρνησης για το ίδιο χρονικό διάστηµα, να αποδείξουν ότι µπορούν σε αυτή την τόσο κρίσιµη συγκυρία εντός και εκτός συνόρων να εξυπηρετήσουν και πάλι τις ίδιες προσδοκίες. Έστω και µε τη φυσιολογική φθορά των τόσων χρόνων στην εξουσία, έστω και σε µια συνθήκη πολύ διαφορετική σε σχέση µε το 2019 και το 2023, όπως φαίνεται να διαµορφώνεται ενόψει της επόµενης κάλπης.

Σε διαφορετική περίπτωση η ευθύνη των κυβερνώντων για την πιθανή αστάθεια και ανισορροπία, που µε µαθηµατική ακρίβεια θα προκύψει, θα είναι τόσο εµφατική που πιθανώς να καταστήσει µακρινή έως και ανύπαρκτη ανάµνηση τις καλές στιγµές αυτής της θητείας, η οποία έγινε συνώνυµο της προοπτικής εξόδου από την κρίση και της εισόδου της χώρας σε απάνεµα λιµάνια, παρά τα µεγάλα προβλήµατα που εξακολουθούν να υφίστανται σε όλους τους τοµείς. Αν µη τι άλλο αυξήθηκε για ένα σηµαντικό κοµµάτι Ελλήνων το αίσθηµα της ασφάλειας και της σταθερότητας.

Μένει να φανεί αν η κυβέρνηση µπορεί να διατηρήσει αυτή την αίσθηση εν µέσω της παραµέτρου των ανεξέλεγκτων ανατιµήσεων, που δεν υπήρχε τότε στον βαθµό που το συζητάµε σήµερα, και αν µπορεί να προσθέσει στο κάδρο της όποιας βελτίωσης συντελέστηκε στο πεδίο της καθηµερινότητας µετά την εποχή των µνηµονίων εκείνους που παρέµεναν και τότε και τώρα εκτός. Και όταν λέµε «εκτός», εννοούµε εκτός από όλα!

Για να συµβεί αυτό, ο δρόµος είναι ένας. Παραγωγή κυβερνητικού έργου, µετριοπάθεια και υλοποιήσιµες λύσεις στα µεγάλα θέµατα. Με τον τρόπο αυτόν ο λαϊκισµός και οι πολιτικοί εκφραστές του θα δουν την ισχύ τους να µειώνεται απελπιστικά. Κλείνοντας, δεν θα µπορούσε κανείς να µην αναφερθεί στο ΠΑΣΟΚ, τον µοναδικό αντιπολιτευτικό πόλο µε θεσµική παράδοση και συγκεκριµένη πολιτική κουλτούρα, που οφείλει να βρει τον βηµατισµό του και να αντιµετωπίσει µε γενναιότητα και σοβαρότητα το άµεσο µέλλον και τα µέτωπα που είτε ήδη έχουν ανοίξει είτε θα ανοίξουν µετά τις κάλπες.

Θα πρέπει λοιπόν να συνειδητοποιήσουν ότι ίσως έρχεται η ώρα να διαδραµατίσουν εκ νέου ιστορικό ρόλο, ανεξαρτήτως της θέσης που τους επιφυλάσσει ο ελληνικός λαός για την ώρα της κάλπης. Αν αυτό καταστεί εφικτό µέσα σε αυτήν τη σύγχυση στην οποία βρίσκονται, τότε και η χώρα θα έχει µαξιλαράκια ασφαλείας αλλά και οι ίδιοι θα κάνουν το χρέος τους έναντι του κινδύνου της πολιτικής και κοινωνικής παράνοιας που παραµονεύει, µε ό,τι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο παρακαταθήκης και µελλοντικών καταστάσεων…