Σαν σήμερα το 1914 μια χρυσή πέννα της ελληνικής δημοσιογραφίας έβαζε την υπογραφή της στην ιδρυτική πράξη της Ενωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ). Η πέννα δεν ήταν άλλη από του Ιωάννη Κονδυλάκη, του πρώτου προέδρου της και «πατέρα του χρονογραφήματος»…

Σήμερα που όλοι μιλούν για τα «μαύρα χάλια» της ελληνικής δημοσιογραφίας δεν γίνεται να λησμονούμε πέννες σαν αυτή του Κονδυλάκη που έζησε μια ζωή πάμπτωχος και απόμεινε από τα μοναδικά παραδείγματα προς μίμηση για τους νέους και τις νέες που σπουδάζουν δημοσιογραφία…

Και επειδή ο Κονδυλάκης ξεκίνησε με το χρονογράφημα και αφού επί 20 χρόνια έγραφε το χρονογράφημα στο «Εμπρός» του Καλαποθάκη θα αραδιάσω σήμερα μερικούς από τους αδάμαντες της ελληνικής δημοσιογραφίας, χθεσινούς και σημερινούς, που μαρτυρούν ότι δεν είναι και τόσο «χάλια» το λειτούργημα. Το αντίθετο μάλιστα…

Τι θα λέγατε αίφνης για τον Νιρβάνα και τον Μωραϊτίνη, τον Χατζόπουλο και τον Ροΐδη; Αλλά και τι θα λέγατε για τους, λίγο μεταγενέστερους αλλά εξίσου σπουδαίους, Βλάχο, Καμπούρογλου, Ξενόπουλο και Αννινο; Θέλετε να πάμε στους ακόμη νεότερους; Στον Μελά, στον Ψαθά, στον Γιαλαμά, στον Χαιρόπουλο;

Ο κατάλογος αρχή μπορεί να έχει με Καζαντζάκηδες και Γαβριηλίδηδες, τέλος όμως δεν έχει. Τι να πρωτοπεί κανείς για τον Τσιφόρο, τη Βλάχου, τον Παλαιολόγο, τον Γερμανό, τον Παπαδόπουλο, την Ακρίτα και τόσους άλλους που ήδη «ψήνονται»; Αλλά και για εκείνους που η πέννα τους δεν γράφει άρθρα και χρονογραφήματα αλλά τινάζει στον αέρα μεγάλα ονόματα για σκάνδαλα και διαφθορές;

ΟΧΙ λοιπόν σε αυτούς που μοιρολογούν για την «κατάντια» του λειτουργήματος. Στα 113 χρόνια της ζωής της η ΕΣΗΕΑ στέγασε λειτουργούς που έφεραν ανατροπές στον ελληνικό Τύπο. Και όχι μόνο δημοσιογράφους, αλλά και εκδότες που και αυτοί ξεκίνησαν με την πέννα στο χέρι, όπως ο Δημήτρης Λαμπράκης και ο γιος του Χρήστος, ο Γεώργιος Βλάχος, ο Νάσος και ο Σάκης Μπότσης, ο Γιάννης Βελλίδης και αρκετοί άλλοι…

Θυμάμαι τον Δημήτρη Λαμπράκη όταν με προσέλαβε για αρχισυντάκτη στα «Νέα» το 1953. Μου έδειξε στην απέναντι γωνιά έναν νεαρό να κάθεται σεμνά σε ένα μικροσκοπικό γραφείο και να σηκώνεται όταν εγώ μπήκα μέσα. «Αυτός είναι ο γιος μου που θα με διαδεχθεί» μου είπε αυστηρά. Στο διπλανό, πολυτελές γραφείο καθόταν η τετραπέρατη γραμματέας του…

Θυμάμαι επίσης τον Γεώργιο Βλάχο (Γ.Α.Β.) να με αποπέμπει από το γραφείο του όταν, νεαρός ακόμη, πήγα να του ζητήσω δουλειά. «Παιδάκι μου, πήγαινε πρώτα φαντάρος και μετά έλα να γίνεις δημοσιογράφος» μου είπε, δείχνοντάς μου την πόρτα. Θυμάμαι, τέλος, και τον Νάσο Μπότση που, αφού με μέτρησε από πάνω ως κάτω, μου είπε: «Ελα από τη Δευτέρα να πιάσεις δουλειά, αλλά επί έξι μήνες δεν θα πληρώνεσαι, θα είσαι υπό δοκιμήν»!..

« Ψηλομύτης» εγώ τότε, δεν δέχθηκα τη... δοκιμή και για να ζήσω έψαξα να κάνω του κόσμου τις δουλειές, όπως φορτοεκφορτωτής, καρβουνιάρης, ταχυδρόμος, ακόμη και εφημεριδοπώλης. Ωσπου μια μέρα συναντήθηκα με τον παλιό μου συναγωνιστή Γιώργο Αποστολόπουλο που με πήρε βοηθό του στην «Αθηναϊκή», όπου και... κόλλησα για λίγο, με τον Παπαγεωργίου («Κεφάλα») όμως να μου λέει, όπως και ο Μπότσης»: «Είσαι υπό δοκιμήν, λεφτά γιοκ»!..

Πόσα και πόσα παιδιά δεν είναι σήμερα «υπό δοκιμήν» και πόσα άλλα έχουν περάσει προ πολλού από τη «δοκιμή» αλλά δεν πληρώνονται ή... βολεύονται με τα «έναντι»... Να λοιπόν πού έγκειται η αθλιότητα του λειτουργήματος που για πολλούς είναι αναπόφευκτη, για άλλους όμως λίαν «βολική». Και, ας ελπίσουμε, περαστική…

Ch.Passalaris@hotmail.com