Ηταν μια απόφαση που, ενώ η αίσθηση του διλήμματος έμοιαζε εμφανής, υπήρξε εύκολη όσο και επώδυνη.
Ο Χόρχε Μέσι, που έβγαζε τα προς το ζην σε εργοστάσιο ατσαλιού, και η Σέλια Κουτσιτίνι, που καθάριζε σπίτια για να φέρνει λεφτά στο σπίτι στο Ροζάριο, έπρεπε να φύγουν. Ο πιτσιρικάς Λέο Μέσι, με τη φανέλα των πιτσιρικάδων της Νιούελς Ολντ Μπόις, μιας ομάδας τόσο καλής που στο Ροζάριο τη φώναζαν «Maquina», δηλαδή μηχανή, είχε ήδη μπει στο μάτι της Μπαρτσελόνα.
Με την ανεργία στην Αργεντινή, στο λυκαυγές του 21ου αιώνα, να ξεπερνά το 20%, το ζήτημα είχε πάρει χαρακτήρα επιβίωσης. Η Μπαρτσελόνα ήθελε να δοκιμάσει το παιδί που η ανάπτυξή του ετίθετο εν αμφιβόλω. Η Νιούελς τού παρείχε αρχικά τις ενέσεις που έπρεπε να κάνει, αλλά το κραχ στη χώρα της Λατινικής Αμερικής έφερε οπισθοχώρηση.
Οι «μπλαουγκράνα» δεν υποσχέθηκαν στον Μέσι ότι θα έκαναν οπωσδήποτε την επένδυση που απαιτείτο. Αλλά μπορεί και να την έκαναν. Ο εργάτης και η καθαρίστρια δεν είχαν οποιοδήποτε δίλημμα. Ο Χόρχε θα έφευγε με τον μικρό Λέο για την Καταλονία και οι υπόλοιποι θα έμεναν πίσω. Ο Μέσι έκλαιγε σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του προς το αεροδρόμιο.
Αλλά ουδέποτε ξέχασε τη θυσία που έπρεπε να κάνουν οι γονείς του, ένας μεροκαματιάρης πατέρας και μια μητέρα που έπρεπε να χάσει οποιοδήποτε ψήγμα του εγωισμού της για να προσφέρει στην οικογένεια. Ο Λέο έχει χτυπήσει το πρόσωπο της μητέρας του τατουάζ στον αριστερό ώμο του και στα 57α γενέθλιά της, προφανώς επιπροσθέτως, της έκανε δώρο μία τεράστια τούρτα, που είχε πάνω της μια γόβα. Για τους Μέσι δεν ήταν απλό. Η οικογένεια έπρεπε να χωριστεί.
Ποιος ξέρει τι άλλο έπρεπε να γίνει: Η εφημερίδα «Clarin», αν και η ημερομηνία γέννησής του είναι η 24η Ιουνίου 1987, στο φύλλο με το οποίο γιόρτασε την κατάκτηση του Παγκόσμιου Κυπέλλου, τον έγραψε 34χρονο.
Φυσικά, οι δεσμοί, σε τέτοιες περιπτώσεις, ενισχύονται αντί να αποδυναμώνονται. Ο Χόρχε, που έγινε ο πρώτος ατζέντης του, και η Σέλια είχαν καταλάβει ότι το τέκνο τους ήταν εκλεκτό, αλλά υπήρχαν πολλοί εξωγενείς παράγοντες τους οποίους δεν θα μπορούσαν να υπολογίσουν.
Ενώ η Κουτσιτίνι μεγάλωνε τους Ροδρίγκο, ο οποίος, πια, δουλεύει μαζί του, και Μαρία Σολ, τα αδέλφια του Λέο, στο Μπουένος Αϊρες και ο Χόρχε επέστρεψε για να τους βρει, ο νεαρός Λέο είχε καταλάβει στην πιο ευαίσθητη ηλικία ότι έπρεπε να πετύχει. Εκείνοι οι πρώτοι μήνες ήταν εφιάλτης: Στα 13 του προπονείτο όλη μέρα και έπειτα, όταν επέστρεφε στο σπίτι του, κλειδωνόταν στο δωμάτιό του και έκλαιγε.
Η Μπαρτσελόνα τού είχε δώσει οριστικά την ευκαιρία και μέσω των καθημερινών ενέσεων, τις οποίες έπαιρνε και επρόκειτο να πάρει, μέσα στην επόμενη τριετία, τουλάχιστον για να φτάσει στις παρυφές των 170 εκατοστών, ο Μέσι ήταν θέμα χρόνου να βρει τον τρόπο να δώσει στην οικογένειά του μια ανάσα και να τη βγάλει από τον επερχόμενο εφιάλτη, στον οποίο είχε περιέλθει μια ολόκληρη χώρα, η οποία αντιμετώπιζε τις πορείες και τις διαμαρτυρίες με βία και άφησε, μέσα από την ανημποριά να προσφέρει τη στοιχειώδη ποιότητα ζωής, να της φύγουν 250.000 άνθρωποι.
Στο αεροδρόμιο του Μπουένος Αϊρες είχαν γράψει με γκράφιτι το μήνυμα «Ο τελευταίος να κλείσει το φως».
Ο Μέσι υποσχέθηκε ότι κάποτε θα επέστρεφε στη χώρα του για να παίξει. Αυτό δεν έχει γίνει ακόμη. Ο,τι συνέβη, όμως, ήταν να εγγυηθεί στον εαυτό του ότι θα έπαιζε στην Εθνική Αργεντινής και, παρά τη ζωή που του προσέφεραν στην Ισπανία, παρά τη φροντίδα, κράτησε έκδηλο το συναίσθημα αυτής της πίστης.
Στις 29 Ιουνίου του 2004, σε ένα παιχνίδι που το παρακολούθησαν τρεις άνθρωποι, έπαιξε το πρώτο φιλικό, ένα ημιεπίσημο ματς με την Παραγουάη, με την U17. Και την Κυριακή 18 Δεκεμβρίου κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο.
