Αλβανία: Εγκαίνια προτομής του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στη Δεβιτσάνη από τον Έντι Ράμα - Παρών ο Αβραμόπουλος

Παρουσία του πρωθυπουργού της Αλβανίας, Έντι Ράμα, έγιναν σήμερα στο χωριό Δερβιτσάνη, κεφαλοχώρι της ελληνικής μειονοτικής περιοχής της Δρόπολης, τα αποκαλυπτήρια της προτομής του αείμνηστου πρώην Έλληνα πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Πλην της προτομής, και η ανακαινισμένη πλατεία του χωριού θα φέρει εφεξής το όνομα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Η όλη πρωτοβουλία εκ μέρους του Αλβανού πρωθυπουργού έρχεται να αποδώσει τιμές στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον πρώτο Έλληνα πρωθυπουργό που τον Ιανουάριο του 1991, και αμέσως μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Αλβανία, επισκέφθηκε αυτό το ελληνικό μειονοτικό χωριό στον Νότο. Εκεί, στην ίδια πλατεία, τον υποδέχτηκαν με πρωτοφανή ενθουσιασμό δεκάδες χιλιάδες αποκλεισμένοι από το καθεστώς Χότζα επί σαράντα και πλέον χρόνια Έλληνες μειονοτικοί.

Τον πρωθυπουργό εκπροσώπησε στην εκδήλωση για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ο Δημήτρης Αβραμόπουλος

Πέρυσι τον Δεκέμβριο το ίδιο χωριό επισκέφθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με την ιδιότητα του πρωθυπουργού της Ελλάδας και εκείνος. Στη διάρκεια της επίσκεψης, ο Αλβανός πρωθυπουργός είχε υποσχεθεί στον Έλληνα ομόλογό του ότι η συγκεκριμένη πλατεία της Δερβιτσάνης θα φέρει το όνομα του πατέρα του και θα τοποθετηθεί στον χώρο προτομή. Στη σημερινή τελετή, τον Έντι Ράμα συνόδευε η υπουργός Πολιτισμού της χώρας, Μιρέλα Κουμπάρο, ενώ τον Έλληνα πρωθυπουργό εκπροσώπησε ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Δημήτρης Αβραμόπουλος. Παρούσα ήταν και η πρέσβειρα της Ελλάδας στα Τίρανα, Κωνσταντίνα Καμίτση.

Στον χαιρετισμό του, ο πρωθυπουργός της Αλβανίας αναφέρθηκε εκτενώς στη ζωή και το έργο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ενώ δεν απέφυγε να μιλήσει για το σημερινό βαρύ κλίμα των διμερών σχέσεων, το οποίο απέδωσε «στις εκλογικές πολιτικές σκοπιμότητες», όπως είπε. Χαρακτήρισε τη συγκεκριμένη κατάσταση «με διαφωνίες και φιλονικίες αδερφών που κατοικούν σε χωριστά σπίτια» και εξέφρασε την αισιοδοξία του ότι στους σημερινούς καιρούς δημοκρατίας, τέτοιες καταστάσεις «όχι μόνο περνούν, αλλά ενισχύουν περισσότερο τους δεσμούς μεταξύ των δύο χωρών και λαών μας».

Ο κ. Αβραμόπουλος μνημόνευσε το έργο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στον ρόλο του για την πρόοδο της Ελλάδας και των διμερών σχέσεων. Επισήμανε, δε, τον ρόλο της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία και των Αλβανών μεταναστών στην Ελλάδα στη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών και τόνισε την αναγκαιότητα ένταξης της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με την προϋπόθεση, όπως είπε, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους Δικαίου. Αξίζει να σημειωθεί ότι την προτομή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη φιλοτέχνησε ο Αλβανός γλύπτης Αρντιάν Ντούλε, που για αρκετά χρόνια ήταν μετανάστης στην Ελλάδα.

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ EDI RAMA

Αγαπητοί φίλοι, Αγαπητές φίλες, Αδελφές και Αδέλφια

με τα αποκαλυπτήρια της προτομής σήμερα τιμούμε και θυμούμαστε τον βίο και την πολιτεία μιας ιστορικής προσωπικότητας της γειτονικής Ελλάδος. Η ζωή του μοιάζει σαν πλοκή μυθιστορήματος, όπου το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μιας χώρας συνδράμουν με τον πρωταγωνιστή σε μια τέτοια συνέργεια που τον διαμορφώνουν και ταυτόχρονα ταυτίζονται με έναν τρόπο σχεδόν απίστευτο με την πορεία, τα γεγονότα, τις κατηφόρες και τις ανηφόρες της.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στάθηκε στο κέντρο της θυελλώδους ελληνικής πολιτικής ζωής από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι την αρχή του Εικοστού Πρώτου αιώνα. Αυτή η δίνη συνταρακτικών πολιτικών εξελίξεων ήταν το πεπρωμένο του, όχι μόνο για το γεγονός ότι γεννήθηκε σε σπίτι όπου υπεγράφη η Σύμβαση της Χαλέπας, με την συνομολόγηση της οποίας η Κρήτη απέκτησε πολιτική αυτονομία πριν την οριστική ένωση με την Ελλάδα, αλλά και για το γεγονός πως ήρθε στη ζωή ως δευτερότοκος γιος του Έλληνα βουλευτή Κυριάκο Μητσοτάκη και μικρανηψιός του Έλληνα Πρωθυπουργού της εποχής των Βαλκανικών πολέμων, του αείμνηστου Ελευθέριου Βενιζέλου. Από κληροδότημα που είχε ορίσει αποκλειστικά για τις σπουδές του ο Ελευθέριος Βενιζέλος σπούδασε στη Νομική Αθηνών, πάρα την επιθυμία του, πράγμα όμως που θα τον βοηθούσε τα μέγιστα καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του, στις επικές μάχες που θα έδινε για την υπεράσπιση των ατράνταχτων πεποιθήσεών του.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος θα τον βρει στα χαρακώματα της ένοπλης Αντίστασης κατά της γερμανικής κατοχής της Ελλάδας, ως μέλος της Εθνικής Οργάνωσης Κρήτης, ως κρατούμενος στα χέρια των Ναζί και ως καταδικασμένος δυο φορές σε θάνατο αναμένοντας την εκτέλεση. Αυτές οι συνταρακτικές επιβολές της μοίρας, θα χαρίζουν στον μετέπειτα πολιτικό ηγέτη το θάρρος του ανθρώπου ο οποίος αφού έχει δει το τέλος του, δεν φοβάται τίποτε πλέον στη μάχη για την επικράτηση των αδιαπραγμάτευτων πεποιθήσεών του.

Στην Εθνική Οργάνωση της Κρήτης – που ταίριαζε στις πολιτικής πεποιθήσεις του νεαρού που δεν έκλεινε προς τις αριστερές πολιτικές ιδέες και ο οποίος με τους κομμουνιστές μοιραζόταν μόνο τα πατριωτικά ιδεώδη της απελευθέρωσης της Ελλάδας από την ξένη κατοχή – έγινε πρωταγωνιστής των συμφωνιών για την αποφυγή ενόπλων εμφύλιων συγκρούσεων στην Κρήτη ανάμεσα σε ελληνικές αντιστασιακές οργανώσεις το 1943. Φυλακίστηκε και καταδικάστηκε δυο φορές σε θάνατο από τους ναζί, αλλά επέζησε από θαύμα χάρη στην ανταλλαγή 30 Γερμανών με 10 Έλληνες αιχμαλώτους. Για τη δράση του φυλακίστηκε και καταδικάστηκε δύο φορές σε θάνατο από τους Ναζί. Για την συμβολή και την εξαιρετική αντιστασιακή του δράση, ο νεαρός που θα ανέβαινε στην κορυφή της ελληνικής πολιτικής καθώς πλησίαζε την τρίτη ηλικία, τιμήθηκε δυο φορές μετά τον πόλεμο από τις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Μεγάλης Βρετανίας.

Το 1955, ως νέος 37χρόνος δικηγόρος που βρισκόταν ήδη στο κέντρο της θυελλώδους ελληνικής πολιτικής ζωής, στάθηκε στο πλευρό μιας ανεπανάληπτης φυσιογνωμίας των ελληνικών γραμμάτων του 20ου αιώνα, του Νίκου Καζαντζάκη - καταθέτοντας επερώτηση στην Βουλή σχετικά με την κατάσχεση στην επαρχία των βιβλίων του μεγάλου συγγραφέα, θύμα κοντόφθαλμης θρησκευτικής παρερμηνείας. Στη συζήτηση στην Βουλή, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπεράσπισε τον Καζαντζάκη χαρακτηρίζοντάς τον όχι μόνο «μεγάλο λογοτέχνη» αλλά «αληθινό πατριώτη» και «αληθινό χριστιανό». Σε αυτή την περίπτωση και σε άλλες ξεχώρισε για το υψηλό ηθικό και φυσικό του ανάστημα - κάτι που διέκρινε πολλές φορές τον σπουδαίο πολιτικό του χαρακτήρα και την πληθωρική πολιτική του παρουσία.

Η αναφορά στον Νίκο Καζαντζάκη, ένα αγαπημένο όνομα και για τους Αλβανούς γνώστες της λογοτεχνίας, μου δίνει την αφορμή να τονίζω ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παρέμεινε ένας παθιασμένος και πολύγλωσσος αναγνώστης μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του.

Σε ηλικία 98 χρονών και ενώ η όρασή του είχε εξασθενίσει σε σημείο που δεν μπορούσε πλέον να διαβάσει, χάρη στα ακουστικά βιβλία (audio books) συνέχισε να απολαμβάνει τη μαγεία των γραμμάτων και να παρακολουθεί τις νέες εκδόσεις βιβλίων στα γαλλικά, γερμανικά και ελληνικά φυσικά. Παρέμεινε μέχρι τέλος ένας παθιασμένος αναγνώστης της λογοτεχνίας και της ποίησης, την αγάπη για τις οποίες υπεράσπισε με θέρμη ενάντια στην πνικτική βλοσυρότητα της καθημερινής πολιτικής. Ως γνήσιος Κρητικός και σε αυτό, του άρεσε να απομνημονεύσει τους στίχους των αγαπημένων του ποιημάτων.

Ως βουλευτής της Ένωσις Κέντρου ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν δίστασε να συνδράμει στην τεράστια για τα δεδομένα της εποχής αντικυβερνητική πολιτική κινητοποίηση του Ανένδοτου Αγώνα με εκείνον που αργότερα θα γινόταν ο μεγαλύτερος πολιτικός του αντίπαλος, τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Πολιτικά στάθηκε πάντα μακριά από τις κομμουνιστικές πολιτικές πεποιθήσεις αλλά κάτι τέτοιο δεν εμπόδισε τον φιλελεύθερο βουλευτή Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να υπερασπιστεί τις αξίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας και το 1962 να υποστηρίξει στην Ελληνική Βουλή τη νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος (ΚΚΕ), υπερβαίνοντας την πολιτική ελληνική καταπιεστική και πνικτική ατμόσφαιρα μιας εποχής όπου οι Έλληνες κομμουνιστές καταδιώκονταν και εξοστρακίζονταν άγρια για τα πολιτικά φρονήματά τους.

Εν τούτοις, οι νέες πολιτικές αντιλήψεις, η σιδερένια δύναμη των πολιτικών του πεποιθήσεων και ο ισχυρογνώμων χαρακτήρας του θα δοκιμάζονταν σκληρά μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 και την μετέπειτα εγκαθίδρυση της κακόφημης Χούντας των Συνταγματαρχών. Την νύχτα του πραξικοπήματος συλλαμβάνεται και φυλακίζεται από τους πραξικοπηματίες και στη συνέχεια βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση ως ύποπτος να ξεσηκώσει εξέγερση στην Κρήτη. Καταφέρνει να φύγει από την Ελλάδα μετά από πολλές δυσκολίες και περιπέτειες τον Αύγουστο του 1968. Χάρη στην βοήθεια του φίλου του, του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών Çağlayangil/ Τσαγλαγιαγκίλ , κατάφερε να πετάξει από την Κωνσταντινούπολη/Ιστανμπούλ στο Παρίσι με αεροπλάνο των πακιστανικών αερογραμμών, όπου βρέθηκε έπειτα στην επίπονη δίνη της πολιτικής προσφυγιάς. Έναν χρόνο αργότερα ενώθηκε με την οικογένειά του, την γυναίκα και τα τέσσερα παιδιά του, επίσης μέσα από περιπέτειες που θα μπορούσαν να γίνουν το σενάριο μιας ταινίας για τη μυθιστορηματική ζωή του.

Το ταραγμένο Παρίσι του 1968 έγινε το επίκεντρο της ελληνικής αντίστασης ενάντια στη Χούντα. Στο Παρίσι, την πόλη της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα συναναστραφεί και συνεργαστεί με Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες όλων των πολιτικών πεποιθήσεων, χρωμάτων και οργανώσεων. Ταυτόχρονα θα διακριθεί στην διοργάνωση αντιστασιακών δράσεων, εντύπων, και οργανώσεων με σκοπό την πάση θυσία ανατροπή της εγκληματικής Χούντας που είχε πάρει όμηρο την πατρίδα τους. Και όταν τελικά αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα το 1974, κρίνοντας ότι οι συνθήκες ήταν ώριμες για την πολιτική δράση μέσα στην Ελλάδα, βρέθηκε ξανά στο μάτι των αρχών για έκδοση ανατρεπτικών εντύπων χωρίς την άδεια της αστυνομίας.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επέστρεψε στην Ελληνική Βουλή το 1977, ως αρχηγός του Κόμματος Νεοφιλελευθέρων και αφού μετά ενώθηκε με τη Νέα Δημοκρατία διετέλεσε Υπουργός σε μερικές κυβερνήσεις, μέχρι που το 1984 έγινε αρχηγός του, δίνοντας στο κόμμα το πολιτικό του στίγμα, μεταμορφώνοντάς το από ένα κλασικό συντηρητικό δεξιό κόμμα, σε ένα κόμμα φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων με τη φιλοδοξία να ανοίξει καινούργιους ορίζοντες ως ηγετικό πολιτικό κόμμα, και όχι ως κόμμα διαχειριστικής πολιτικής με το βλέμμα στραμμένο προς τους παλιούς ορίζοντες.

Ο Πρωθυπουργός Μητσοτάκης μπήκε στο γραφείο του στο Μέγαρο Μαξίμου μισό αιώνα μετά τα χαρακώματα και τον ένοπλο αντιστασιακό του αγώνα κατά την διάρκεια της κατοχής. Ως επαλήθευση μιας αληθινής ιστορίας όπου τα πάντα θα εκπληρώνονταν μόνο αφού είχαν περάσει μέσα από μυθιστορηματικές προκλήσεις, εκείνος ανέβηκε τα σκαλοπάτια του Μεγάρου Μαξίμου έπειτα από μια επική τριπλή εκλογική νικηφόρα αναμέτρηση μέσα σε ένδεκα μήνες.

Το μυθιστορηματικό κεφάλαιο αυτού του πολιτικού πρωταγωνιστή ως πρωθυπουργού δεν είναι λιγότερα ταραχώδη από τα χρόνια της πορείας του προς την κορυφή – αφού ο νέος 72 χρονών Πρωθυπουργός της Ελλάδας έστρεψε όλους τους πιθανούς άγριους πολιτικούς και κοινωνικούς ανέμους εναντίον του, όταν αποφάσισε να εφαρμόσει φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που τάραξαν τα λιμνάζοντα νερά μιας αυτάρεσκης και ακίνητης Ελλάδας - μετά τα χρόνια της λαϊκίστικης υπεροχής του άλλοτε συμμάχου στον επαναστατικό Ανένδοτο Αγώνα και του νυν υπερ-χαρισματικού αντιπάλου του, του Ανδρέα Παπανδρέου.

Η συγκρουσιακή και φιλόδοξη προσέγγιση του πατριάρχη της Νέας Δημοκρατίας και του Πρωθυπουργού της Ελλάδας για τη μείωση του δημόσιου τομέα, την απελευθέρωση της οικονομίας από τις γραφειοκρατικές αλυσίδες, την απόσυρση του κράτους από την διοίκηση και διαχείριση των στρατηγικών επιχειρήσεων, την φιλελευθεροποίηση της αγοράς εργασίας και της ροής των κεφαλαίων, προκάλεσαν κύμα μαζικών διαδηλώσεων και διαμαρτυριών από όλες τις πλευρές.

Με την δύναμη μιας ανεξάντλητης αυτοπεποίθησης, που στα μάτια των αντιπάλων του έμοιαζε με εκνευριστική αυταρέσκεια, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κατάφερε να στρέψει την πυξίδα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής προς την Δύση και την αγκυροβόλησε στην Ουάσιγκτον, προάγοντας τις διήμερής σχέσεις στο επίπεδο της στρατηγικής συμμαχίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες – σχέσεις που ο προκάτοχός του είχε βάλει σε τροχιά αβεβαιότητας και σύγκρουσης.

Οι πρόωρες εκλογές του 1993 απομάκρυναν τον 75χρονο Πρωθυπουργό από το Μέγαρο Μαξίμου, όπου - σαν πλοκή υπολογισμένη να ταράξει μέχρι τέλος και αυτό το κεφάλαιο της ζωής του - επέστρεψε ο ίδιος ο προκάτοχός του, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παραιτήθηκε από την ηγεσία του κόμματος για να μείνει Επίτιμος Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας μέχρι τον επίλογο της εξαιρετικής ζωής του.

Έκρινα σκόπιμο αγαπητοί κάτοικοι της μειονότητας, να σκιαγραφώ σήμερα τον μίτο του βιωματικού μυθιστορήματος αυτού του εμβληματικού πρωταγωνιστή της γειτονικής χώρας, και της μιας από τις δυο πατρίδες σας, ο οποίος ήταν ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που επισκέφθηκε την Δερβιτσάνη.

Η επιστροφή του σε αυτή την πλατεία, προσωποποιημένη σε αυτή την προτομή που ο γλύπτης, φίλος, και συνάδελφος Adi Dule/Άντι Ντούλε έπλασε με επιτυχία αλλά και με μεγάλη επιθυμία, είτε επειδή εκείνος έχει ζήσει μερικά χρόνια ως μετανάστης στην Ελλάδα, είτε γιατί το πορτραίτο του γέρου Μητσοτάκη είναι ελκυστικό καθ’εαυτό για έναν γλύπτη λόγω της χαρακτηριστικής μορφής του – πιστεύω ότι η επιστροφή του είναι η πρέπουσα, στον σωστό τόπο, αλλά και στον σωστό χρόνο, είναι η επιστροφή του σωστού ανθρώπου που ενσαρκώνει με την αιώνια πλέον παρουσία του εδώ, την αχώριστη σχέση της ελληνικής μειονότητας με την Ελλάδα, την οποία εκείνος επανίδρυσε, μετά από μια μακριά και επίπονη αποκοπή, με την επίσκεψη του πριν από 33 χρόνια.

Αρκεί να τον έχεις δει, σε κάποια από τα αρχεία της ελληνικής τηλεόρασης, καθώς μιλάει με την δοκιμασμένη αγάπη μιας ζωής βιωμένης μέσα από θύελλες και την αριστοκρατική αίσθηση του χιούμορ που τον διέκρινε, για την ξεροκεφαλιά της αρβανίτισσας συζύγου του, της Μαρίκας Μητσοτάκη, για να καταλάβεις πως αυτή η παρουσία του εδώ ενισχύει με φυσικό τρόπο την πεισματάρικη καλοσύνη μεταξύ των δυο συγγενικών μας λαών – δυο λαών που το παρελθόν έχει τόσο πολύ αναμείξει που αν δεν ήταν για την γλώσσα που μιλούν ή τις διαφορετικές μνήμες της πολιτικής τους ιστορίας δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να μην τους κάνει να μοιάζουν σαν δυο ολόιδιες σταγόνες νερό.

Θα ήθελα πάρα πολύ να ήταν εδώ σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο γιος του Κωνσταντίνου, ο σημερινός Πρωθυπουργός της Ελλάδας και προσωπικός αγαπητός φίλος. Είμαι βέβαιος όμως ότι και εκείνος θα επιστρέψει σε αυτή την πλατεία που από σήμερα θα φέρει το όνομα του πατέρα του.

Την ίδια στιγμή χαίρομαι πραγματικά που μαζί σας και μαζί μου σήμερα είναι εδώ ένας βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας o οποίος συνόδεψε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη 33 χρόνια πριν σε αυτή την ίδια την πλατεία.

Τα μαλλιά έχουν γίνει γκρίζα τώρα ενώ ο νεαρός εκείνος που τότε δεν είχε ούτε μια μαύρη τρίχα στο κεφάλι του θα γινόταν αργότερα ο δήμαρχος ο οποίος θα ξαναέδινε τη σημαία των Ολυμπιακών Αγώνων στην πόλη των Αθηνών και που ανάμεσα σε πολλά άλλα υπήρξε για μένα πηγή έμπνευσης όταν ο ίδιος έγινα δήμαρχων της γενέθλιας πόλης μου, τα Τίρανα:

Ο πολύτιμος φίλος μου, Δημήτρης Αβραμόπουλος!

Δεν ξεχνώ όταν ως μέλος μιας κυβερνητικής αποστολής, νέος υπουργός πολιτισμού τότε, συμμετείχα σε μια κοινή συνάντηση με τον Δημήτρη στο Δημαρχείο Αθηνών και τον άκουσα να μιλάει με μεγάλο σεβασμό για τους Αλβανούς εργαζόμενους στην Ελλάδα, την σημασία τους για την Ελλάδα και την συμβολή τους για την ενίσχυση των σχέσεων μεταξύ των δυο χωρών μας, μετά από μισό αιώνα αποσύνδεσης μιας σχέσης που ιστορικά κρατάει αιώνες.

Σήμερα εύκολα λέγονται τέτοια λόγια στην Ελλάδα αλλά εκείνη την δύσκολη περίοδο, όταν οι Αλβανοί στιγματίζονταν συνολικά στην δημόσια αφήγηση της γειτονικής χώρας, επειδή μια χούφτα κακοποιών κατελάμβαναν τις κύριες ειδήσεις των ελληνικών τηλεοράσεων και εφημερίδων, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία εξουθενώνονταν δουλεύοντας και κοπιάζοντας, τα λόγια του δημάρχου της Αθήνας ήταν βάλσαμο για την πληγωμένη μας υπερηφάνεια λόγω της κακοποίησης της δημόσιας εικόνας των Αλβανών στην Ελλάδα των αρχών του ‘90.

Ευχαριστώ από την καρδιά μου τον καλό παλιό μας φίλο που ήρθε εδώ σήμερα, όπως ευχαριστώ και την πάντα χαμογελαστή Πρέσβειρα της Ελλάδος στην Αλβανία, την Κωνσταντίνα η οποία μας τιμά με την παρουσία της.

Φίλοι μου Δροπολίτες, αδελφές και αδέλφια Δροπολίτες,

εσείς καλύτερα από καθένα γνωρίζετε ότι η Αλβανία είναι η πατρίδα σας, το σπίτι όπου ζείτε όπως όλοι οι Αλβανοί από καταγωγή και διαβατήριο, ο τόπος όπου έχετε τους τάφους των προγόνων σας, τις μνήμες και τα χώματα εκείνων που έχουν αποβιώσει, τα σπίτια όπου έχετε γεννηθεί και όπου γεννιούνται τα παιδιά σας. Είστε γνωρίζετε επίσης ότι είστε για την Αλβανία μια πολύτιμη περιουσία, μια αναντικατάστατη γέφυρα καλής γειτονίας με την Ελλάδα, ένας δεσμός αχώριστος πνευμάτων και καρδιών ανάμεσα στους δυο λαούς, δεσμός που τον κουβαλά μέσα του ο καθένας μας που όχι μόνο δεν κόβεται αλλά αρνείται και να ξεθωριάζει όταν η πολιτική μπαίνει στη μέση, με τα χούγια και τις ανορθολογικές λογικές της.

Εγώ είμαι περήφανος για την κοινή μας πατρίδα, την Αλβανία, όπου οι μειονότητες χαίρουν δια νόμου και εθίμου, ίσα δικαιώματα με τους εθνικά Αλβανούς και όπου καμία στεναχώρια, κανένα πρόβλημα, καμία ανησυχία δεν διαφέρει από τις στεναχώριες, τα προβλήματα και τις ανησυχίες όλων των πολιτών της Πολιτείας μας. Και το ίδιο δεν διαφέρουν ούτε η αφοσίωσή μας, οι προσπάθειές μας για να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα, τις ανησυχίες και τις στεναχώριες, με το ίδιο πάθος και την ίδια σοβαρότητα, είτε πρόκειται για την Τροπόγια είτε για την Δρόπολη, είτε για το Μαλίκι είτε για την Φοινίκη - σε αυτή την χώρα η οποία θεραπεύεται καθημερινά από τις βαθιές πληγές ενός βαρύτατου παρελθόντος, όπου η ελληνική μειονότητα είναι το μεγαλύτερο τζιβαέρι του χρυσού στέμματος της πολιτισμένης συνύπαρξης μεταξύ των εθνικά Αλβανών και των μελών των διαφορετικών εθνικών μειονοτήτων.

Δυστυχώς, κάθε τόσο, προεκλογικές πολιτικές με τις ασήμαντες ανάγκες τους για τις μοίρες των δυο λαών μας, ταράζουν τα κρυστάλλινα νερά της από αμνημονεύτων χρόνων αδελφοσύνης μεταξύ των γειτόνων σαν την Αλβανία και την Ελλάδα, αλλά είναι πράγματα που περνούν αν και θα ήταν καλύτερα να μην συμβούν καθόλου, αλλά πότε πιο εύκολα και πότε πιο δύσκολα πάλι ξεπερνιούνται οι παρεξηγήσεις και οι καυγάδες ανάμεσα σε αδέλφια που ζουν σε διαφορετικά σπίτια.

Είμαι βέβαιος ότι στους ρυθμούς της σύγχρονης δημοκρατικής πολιτικής ζωής οι αναταραχές και οι παρεξηγήσεις όχι μόνο περνούν, αλλά καθιστούν ισχυρότερο το νόημα της αχώριστης σχέσης ανάμεσα στους δυο λαούς και τις δυο χώρες μας, για την ενίσχυση της οποίας οι δυο αδυσώπητοι αντίπαλοι, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Ανδρέας Παπανδρέου όχι μόνο σύγκλιναν αλλά και έκανα τα πάντα για να την υλοποιήσουν, στον λίγο χρόνο που πρόλαβαν μετά την έξοδο της Αλβανίας από την μακροχρόνια απομόνωση.

Εγώ δεν ξέρω εάν ο Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μας βλέπει και μας ακούει από ψηλά, αλλά με την ελπίδα ότι δεν μακρηγόρησα σε αυτή την ομιλία όπου προσπάθησα να εξιστορώ συμπυκνωμένο το νόημα της ζωής ενός Πολιτικού άνδρα που παρέμεινε πάντα πιστός και δεν πρόδωσε ποτέ τις πεποιθήσεις του, ο οποίος έζησε σχεδόν 100 χρόνια όντας πάντα έτοιμος να πληρώσει το τίμημα της υπεράσπισής τους, κλείνω με την ευχή ότι η Αλβανία και η Ελλάδα θα έχουν πάντα πολλούς τέτοιους άνδρες και γυναίκες πολιτικούς σαν τον άνθρωπο που σήμερα κάνουμε τα αποκαλυπτήρια της προτομής του – και αυτή να θυμίζει κάθε στιγμή στις επόμενες γενιές ότι εκείνο που μας χωρίζει καμιά φορά, δεν αξίζουν ποτέ αυτά που μας ενώνουν διαχρονικά και για πάντα εμάς τους Αλβανούς και τους Έλληνες, δυο λαοί που μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό.

Ευχαριστώ.

Δείτε βίντεο από τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη