Κάθε χρόνο τέτοιες γιορτινές μέρες, οι περισσότεροι άνθρωποι γυρίζουμε το χρόνο πίσω και προχωράμε στην αξιολόγηση των πεπραγμένων μας το έτος που ετοιμαζόμαστε να αποχαιρετήσουμε. Άλλοι κοιταζόμαστε στον καθρέφτη για μια μικρή διαδικασία αυτοκριτικής, άλλοι αντικρίζουμε την άμμο στην κλεψύδρα να κυλά με… νοσταλγία, άλλοι πάλι χρησιμοποιούμε τις εμπειρίες που αποκομίσαμε ως εφαλτήριο για να κατακτήσουμε τον κόσμο τη χρονιά που ξημερώνει!
Ήταν ιδιαίτερο το 2023. Έχοντας αφήσει πλέον πίσω μας τη λαίλαπα της πανδημίας επιχειρήσαμε να βρούμε ξανά τους ρυθμούς της καθημερινότητάς μας, το κέφι μας, το χαμόγελό μας. Άλλοτε τα καταφέραμε, άλλοτε όχι. Είναι τόσο αδυσώπητη, βλέπετε, η σκληρή πλευρά της κοινωνίας μας που πολλές φορές φροντίζει να σβήνει με τον πλέον κυνικό τρόπο το χαμόγελο από τα χείλη μας.
Πως θα ήταν, όμως, αλήθεια το πρόσωπο του 2023 αν ήταν το πρόσωπο ενός ανθρώπου του αθλητισμού; Τι συναισθήματα θα κουβαλούσε; Τι θα μας έλεγε με το βλέμμα του; Πως θα μπορούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στην ευτυχία και τη δυστυχία; Στην αποθέωση και την κατακραυγή; Στην πίστη για ένα καλύτερο αύριο και στην απογοήτευση για το σήμερα;

Το 2023 μέσα από τα μάτια 10 ανθρώπων του ελληνικού αθλητισμού

Για να σκιαγραφήσουμε το πιο ολοκληρωμένο προφίλ της χρονιάς που μας αποχαιρετά καταφύγαμε στην άτυπη «βοήθεια» δέκα ανθρώπων του ελληνικού αθλητισμού που μας προκάλεσαν ολοκληρωτικά αντίθετα και πάντα έντονα συναισθήματα τους τελευταίους δώδεκα μήνες.
Ανθρώπους που δοκιμάστηκαν, που πέτυχαν, που απέτυχαν, που μας όπλισαν με αισιοδοξία, που μας «υποχρέωσαν» να υποκλιθούμε στη δύναμη της ψυχής τους, που μας «ανάγκασαν» να σκουπίσουμε ένα δάκρυ από τα μάτια μας.

 «Δεν υπάρχει δεν μπορώ»

Το 2023, λοιπόν, μας θύμισε ότι δεν υπάρχει κορυφή που δεν μπορούμε να κατακτήσουμε αρκεί να το παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Όπως το πέτυχε η Άννα Ντουντουνάκη. Το εθνικό μας «δελφίνι» προσέθεσε άλλο ένα χρυσό ευρωπαϊκό μετάλλιο στην πλούσια συλλογή του, φέρνοντας ξανά την κολύμβηση στο σπίτι κάθε Έλληνα.

Κι όλα αυτά από ένα κορίτσι που αποφοίτησε με άριστα από τη Νομική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών στέλνοντας το μήνυμα σε όλα τα νερά παιδιά της χώρας ότι τόσο στη ζωή, όσο και στο συνδυασμό πρωταθλητισμού – σπουδών δεν υπάρχει «δεν μπορώ».

Ποιο είναι όμως το χάρισμα που χρειάζεται να διαθέτεις όταν φτάσεις στην κορυφή για να μην… γκρεμοτσακιστείς με κρότο; Τη σεμνότητα του Μίλτου Τεντόγλου. Ενός υπεραθλητή που συνέχισε να γράφει ιστορία και κατά τη διάρκεια του 2023 κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στίβου, αλλά εξακολουθεί να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους Έλληνες με τη σεμνότητα, την ταπεινότητα και τον αυθορμητισμό του.

Η ταπεινότητα, άλλωστε, είναι αυτή που σε βοηθά να ανεβαίνεις ένα προς ένα τα σκαλοπάτια της επιτυχίας. Και μέσα στο 2023 ήρθε να μας τη θυμίσει ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας που είδαμε να αγωνίζεται στα παρκέ της Euroleague: Ο Σάσα Βεζένκοφ!
Ποιος μπορεί να ξεχάσει αλήθεια τη συγκίνηση του MVP της περσινής διοργάνωσης κατά τη διάρκεια της βράβευσής του στο Final Four του Κάουνας όταν διαπίστωσε ότι θα παραλάμβανε το τρόπαιό του από τα χέρια των γονιών του και της αδελφής του;

Ναι, το 2023 ήταν γεμάτο από επιτυχίες για τον ελληνικό αθλητισμό. Και αποτέλεσε μια χρονιά καταξίωσης για ανθρώπους που ξεκίνησαν από τα πολύ χαμηλά και χάρη στην εργατικότητά τους κατέκτησαν το πιο σημαντικό βραβείο που θα μπορούσε να τους απονεμηθεί κατά τη διάρκεια της καριέρας τους: Την αναγνώριση και την καθολική αποδοχή των συναδέλφων τους.
Αυτή που απολαμβάνει και με το παραπάνω την τελευταία διετία ο Γιώργος Μπαρτζώκας, ο οποίος επιβραβεύτηκε για το «θαύμα» του μπασκετικού Ολυμπιακού, κερδίζοντας για δεύτερη διαδοχική σεζόν το βραβείο του κορυφαίου προπονητή της Euroleague.

O σεβασμός και η αναγνώριση

Να κερδίζεις το σεβασμό και την αναγνώριση! Ένας από τους στόχους που θα έπρεπε να οριοθετεί τη φιλοσοφία μας ως κοινωνία. Καμιά φορά μάλιστα η μοίρα φέρνει στη χώρα μας πολύ ξεχωριστούς ανθρώπους που μας βοηθούν να αντικρίσουμε τον κόσμο γύρω μας με διαφορετική ματιά. Που προσπαθούν να μας βοηθήσουν να επανέλθουμε σε ρότα ευημερίας, όταν διαπιστώνουν ότι έχουμε… λοξοδρομήσει από τις αρχές μας. Τέτοιος άνθρωπος είναι και ο Ματίας Αλμέιδα.

Ο προπονητής της ΑΕΚ που επανέφερε την «Ένωση» στην κορυφή της Super League κατάφερε με την παρουσία του εντός και εκτός γηπέδων να κατακτήσει το σεβασμό ακόμη και των οπαδών αντίπαλων ομάδων. Και σε ένα τοξικό περιβάλλον όπως αυτό του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν είναι πάντα εύκολο να συμβεί κάτι ανάλογο.

Καμιά φορά, μάλιστα, για να ξεπεράσεις τη συγκεκριμένη τοξικότητα πρέπει να διαθέτεις πληθώρα ψυχικών αποθεμάτων και περίσσεια αποφασιστικότητα. Σαν αυτή που επέδειξε ο Κώστας Σλούκας όταν πήρε την πλέον πολύκροτη απόφαση της σεζόν επιλέγοντας να μετακομίσει από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό.

 

Το απάνθρωπο βλέμμα της κοινωνίας μας

Το 2023, όμως, δεν ήταν γεμάτο μόνο από ευχάριστες αναμνήσεις. Περιλάμβανε και σκληρές δοκιμασίες που έφτασαν συνανθρώπους μας στα όρια της αντοχής τους. Σ’ αυτά τα άκρως επικίνδυνα όρια που ισορρόπησε επί σειρά μηνών η Μαρία Σάκκαρη.
Πόσο απάνθρωπη μπορεί, αλήθεια, να γίνει η κοινωνία μας όταν φτάνει ένα νέο κορίτσι στο σημείο να ξεσπά σε λυγμούς θεωρώντας ότι προσβάλλει με την αγωνιστική της παρουσία την ίδια της τη χώρα;

 

Καμιά φορά όταν εισέρχεσαι σε σκοτεινά τούνελ, χρειάζεσαι ένα χαμόγελο αισιοδοξίας για να συναντήσεις και πάλι το φως. Ένα αυθόρμητο χαμόγελο σαν αυτό με το οποίο πλημμύρισε τη χρονιά που φεύγει ο Γιάννης Κωνσταντέλιας, το «φαινόμενο» του ΠΑΟΚ.

 

Πως να μπορέσεις, όμως, να χαμογελάσεις σε μια κοινωνία που η βία θυμίζει ολοένα και πιο συχνά το πιο σκληρό της πρόσωπο; Πως να βρεις το κουράγιο να χαμογελάσεις όταν έχεις απέναντι σου άλλη μια χαροκαμένη μάνα να πενθεί πάνω από το φέρετρο του γιου της; Τι λόγια να βρεις για να παρηγορήσεις τη μητέρα του Μιχάλη Κατσουρή που έχασε τη ζωή του στα αιματηρά επεισόδια της Νέας Φιλαδέλφειας τον περασμένο Αύγουστο.

Ίσως η μοναδική σου διέξοδος να είναι η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Ίσως τελικά το 2023 να θέλαμε να έχει μόνο ένα πρόσωπο. Αυτό του μικρού Γιάννη Παπαστεφανάκη (του μικρού «Γιαννάκη» του ΠΑΟΚ) που κατάφερε να αγγίξει τις ψυχές μας με την αθωότητα του σε ένα ποδοσφαιρικό περιβάλλον που μετρά ολοένα και περισσότερους ενόχους για την κατρακύλα του.

Σε μια χρονιά που βρίσκει στον επίλογό της τα γήπεδα της Super League άδεια από φιλάθλους, σε μια αθλητική κοινωνία που εξακολουθούν να χάνονται ακόμη ανθρώπινες ζωές στο βωμό του μίσους, ας κοιτάξουμε το 2024 μέσα από τα μάτια και τα λόγια του μικρού Γιαννάκη. Κι ας φροντίσουμε επιτέλους οι μεγαλύτεροι να του προσφέρουμε το ποδόσφαιρο που ονειρεύεται! Το ποδόσφαιρο που αξίζει και δικαιούται!