Πενήντα χρόνια ΝΔ: Ιστορίες από τα φεστιβάλ της ΟΝΝΕ∆ (Εικόνες)

Γράφει ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ευρωβουλευτής, πρώην πρόεδρος ΝΔ

Η ΟΝΝΕ∆ και η ∆ΑΠ αποτελούσαν και αποτελούν το πιο ζωντανό, συλλογικό, δραστήριο, ριζοσπαστικό και ελπιδοφόρο τµήµα της Ν.∆. Τα δύσκολα εκείνα χρόνια, που ηγεµόνευαν οι Νεολαίες της Αριστεράς, µε το πολιτικό κλίµα φορτισµένο και τα πάθη οξυµένα, αγωνίστηκε µε πάθος και υπερασπίστηκε µε ενθουσιασµό, ανθρωποκεντρικό προφίλ, δυναµισµό και φρέσκες ιδέες τις φιλελεύθερες αξίες, κερδίζοντας µάχες στα σχολεία, στα αµφιθέατρα των πανεπιστηµίων και στους χώρους δουλειάς.

Η ιδεολογική µας αλήθεια ήταν το δυναµικό φορτίο για να διαµορφώσουµε τους όρους και την παρουσία µας στη νέα εποχή που ανοιγόταν µπροστά µας, µε µαζικότητα, οργανωτική υποδοµή και πολιτική αυτοσυνείδηση.

Μέσα από τις θεµατικές ενότητες των φεστιβάλ αναδείξαµε όλα τα σηµαντικά γεγονότα εκείνης της εκρηκτικής εποχής για την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσµο. Γεγονότα που εµπλούτισαν το ιδεολογικό µας οπλοστάσιο και τις θεµατικές µας ενότητες, καθόρισαν τις επιλογές µας και ενίσχυαν την παρεµβατικότητά µας. Αλλωστε, η 10ετία του ’80 ήταν η εποχή των µεγάλων αλλαγών και κοσµοϊστορικών γεγονότων, που διαµόρφωσαν τον σύγχρονο κόσµο, έγραψαν Ιστορία και καθόρισαν τη µελλοντική µας πορεία.

Τότε πρωτοστατήσαµε, έχοντας λόγο και θέσεις, µε σειρά κινητοποιήσεων, πρωτοβουλιών και παρεµβάσεων, για ζητήµατα όπως η αλόγιστη κούρσα των πυρηνικών εξοπλισµών στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέµου ανάµεσα στις δύο υπερδυνάµεις, το AIDS, ο «πόλεµος» κατά της µάστιγας των ναρκωτικών, η ανεργία των νέων, η στρατιωτική θητεία, η ελεύθερη ραδιοφωνία, ώστε να µπει τέλος στο κρατικό µονοπώλιο των ΜΜΕ, η ευαισθητοποίηση για την προστασία της φύσης και του περιβάλλοντος, ιδιαίτερα µετά την καταστροφή του Τσερνόµπιλ, η ακρίβεια, η ατµοσφαιρική ρύπανση, η κατάργηση του Ν. 1566/85 για την Παιδεία κ.ά.

Επίσης, αναδείξαµε, µε την έµπρακτη στήριξή µας, τα αιτήµατα των καταπιεζόµενων αδελφών µας της Β. Ηπείρου, ενώ παράλληλα συµπαρασταθήκαµε και στον αγώνα του συνδικάτου της «Αλληλεγγύης» και του πολωνικού λαού απέναντι στο καταπιεστικό και ανελεύθερο καθεστώς Γιαρουζέλσκι, αγώνας που οδήγησε στο τέλος του Ψυχρού Πολέµου και έδωσε νέα πνοή στις πολλές φωνές διαµαρτυρίας για δηµοκρατία, αξιοπρέπεια και ελευθερία, αλλά και στο όραµα για µια κοινωνία δίκαιη και µια Ευρώπη ενωµένη.

Με µαζικότητα που αγκάλιαζε όλους τους νέους, κερδίσαµε τις φοιτητικές εκλογές για πρώτη φορά το 1985, αναδεικνύοντας τη ∆ΑΠ πρώτη δύναµη, πρωτιά που επανελήφθη µε αύξηση των ποσοστών και το 1986, µια πρωτοπορία που διατηρήθηκε όλα τα επόµενα χρόνια. Στη µνήµη µου ωστόσο παραµένουν Ισχυρά αποτυπωµένα αξιοσηµείωτα περιστατικά από τα δύο φεστιβάλ της θητείας µου ως προέδρου της Νεολαίας. Στο Φεστιβάλ του 1985, στο Αλσος της Νέας Φιλαδέλφειας, που πραγµατοποιήθηκε στον απόηχο της ήττας των εκλογών του Ιουνίου, αλλά και της αποχώρησης του Κωστή Στεφανόπουλου, παρόντες ως οµιλητές ήταν ο πρόεδρος της Νεολαίας του ∆Η.ΣΥ., Νίκος Αναστασιάδης, και ο Κώστας Καραµανλής. ∆ηλαδή, πολλά χρόνια αργότερα, ένας µελλοντικός Πρόεδρος της Κύπρου, ένας µελλοντικός πρωθυπουργός της Ελλάδας και ένας, ο υποφαινόµενος, µελλοντικός γραµµατέας και πρόεδρος της Ν.∆.

Στο επόµενο φεστιβάλ, του 1986, που πραγµατοποιήθηκε στον υπαίθριο χώρο του ΣΕΦ, στο Φάληρο, τρία ήταν τα γεγονότα που το έκαναν απρόοπτο και ιδιαίτερο. Εκτός της παρουσίας µεγάλου πλήθους επισκεπτών καθ’ όλη τη διάρκειά του, την παραµονή της κεντρικής οµιλίας του προέδρου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ένα τροµερό µπουρίνι κατέστρεψε την πλάτη της κεντρικής εξέδρας, καθώς και πολλά από τα stands στον χώρο της γιορτής. Εως το πρωί της επόµενης ηµέρας, όλες οι ζηµιές είχαν αποκατασταθεί.

Το δεύτερο είχε να κάνει µε την προβολή της εκδήλωσης. Για πρώτη φορά δηµιουργήσαµε τηλεοπτικό σποτ, όπου η µικρή Μαρία, µαθήτρια ∆ηµοτικού από την Καλλιθέα, συγκίνησε µε τη φρεσκάδα, την αµεσότητα και την απλότητά της, θίγοντας θέµατα για έναν κόσµο καλύτερο, ασφαλέστερο και ειρηνικό. Για κάποιους, ήταν η απάντηση στο ΠΑΣΟΚ, ως η... αντι-Αννούλα των εκλογών του 1985. Το τρίτο περιστατικό είχε να κάνει µε την εισβολή στον χώρο, λόγω ανύπαρκτης αστυνοµικής προστασίας, αναρχικών και άλλων στοιχείων, µε σκοπό την καταστροφή των εγκαταστάσεων της γιορτής, τη σύγκρουση και τη δηµιουργία επεισοδίων.

Αντί, ωστόσο, της προστασίας των µελών της οργάνωσης, προέβησαν σε αναίτιες συλλήψεις ΟΝΝΕ∆ιτών και στην προσαγωγή τους µε εντολή του αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. στην Αστυνοµική ∆ιεύθυνση Πειραιά, όπου αργότερα µε παρέµβασή µου αφέθηκαν ελεύθεροι. Τότε ήταν που ακούστηκε το σύνθηµα «Αλλαγή δεν γίνεται χωρίς τον Αρκουδέα...». Τα χρόνια εκείνα, χρόνια της αθωότητας, των ρήξεων, της αµφισβήτησης και των διεκδικήσεων για ένα καλύτερο και πιο φωτεινό αύριο, ήταν τα καλύτερα χρόνια της πολιτικής µου ζωής και θα παραµείνουν αξέχαστα.

Η κατάκτηση της πρωτιάς στις φοιτητικές εκλογές του 1986

Γράφει ο Γιώργος Βουλγαράκης, πρώην υπουργός, πρώην πρόεδρος ΟΝΝΕΔ

Είχα την τύχη και την τιµή να είµαι ο πρώτος εκλεγµένος, από Συνέδριο, πρόεδρος της ΟΝΝΕ∆, αλλά και ο γραµµατέας της ∆ΑΠ που έζησε την κατάκτηση της πρωτιάς στις φοιτητικές εκλογές του 1986. ∆εν θα ξεχάσω ποτέ την αγωνία µας εκείνο το βράδυ των εκλογών, καθώς έρχονταν τα αποτελέσµατα από τις
σχολές όλης της χώρας στα κεντρικά της οργάνωσης.

Η πρωτιά της ∆ΑΠ φαινόταν ήδη από τα πρώτα αποτελέσµατα. Το σηµαντικό όµως ήταν να επικυρωθούν τα τελικά από το Κεντρικό  Συµβούλιο της ΕΦΕΕ (Εθνική Φοιτητική Ενωση Ελλάδας), που ακόµη τότε υπήρχε και συνεδρίαζε. Μιλάµε για την εποχή που τα αποτελέσµατα των φοιτητικών εκλογών γίνονταν πρωτοσέλιδο και ολοσέλιδο σε όλες σχεδόν τις εφηµερίδες...



Ο πρόεδρος της Νέας ∆ηµοκρατίας τότε, ο Κων/νος Μητσοτάκης, µου είχε πει να τον ενηµερώσω τηλεφωνικά, ανεξάρτητα από την ώρα. Πραγµατικά, γύρω στις 5 τα ξηµερώµατα η ΕΦΕΕ επικύρωσε τα αποτελέσµατα και την πρωτιά της ∆ΑΠ. Τον κάλεσα αµέσως στο τηλέφωνο. Οταν
του ανακοίνωσα το αποτέλεσµα, η απάντηση ήταν: «Αφού κερδίσαµε στους φοιτητές, θα κερδίσουµε και στις εκλογές».

Πράγµατι, εκείνη η νίκη της ∆ΑΠ σηµατοδότησε µια νέα σελίδα για την ΟΝΝΕ∆ και τη Ν.∆., που λίγα χρόνια αργότερα νίκησε στις εθνικές εκλογές. Εκείνη η νίκη και εκείνη η γενιά των φοιτητών τροφοδότησαν τη Ν.∆. µε εκατοντάδες στελέχη και όσοι από µας είχαµε την τύχη να ζήσουµε εκείνες τις νίκες µία λέξη µόνο µπορούµε να πούµε: Υπερηφάνεια!

Η υιοθέτηση των προτάσεων της ∆ΑΠ-Ν∆ΦΚ για την Ανώτατη Εκπαίδευση

Γράφει ο Κωστής Χατζηδάκης, πρώην πρόεδρος ΟΝΝΕΔ, υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών

Καθώς η ∆ΑΠ, η ΟΝΝΕ∆ και η Νέα ∆ηµοκρατία αποτελούν ένα πολύ σηµαντικό κοµµάτι της ζωής µου, είναι δύσκολο να διαλέξω ανάµεσα στις πολλές αναµνήσεις δεκαετιών. Γι’ αυτό και επιλέγω την ανάµνηση µίας από τις µεγαλύτερες ιδεολογικές µάχες της γενιάς µου, της ΟΝΝΕ∆ της δεκαετίας του ’80, που όµως, 36 χρόνια µετά, παραµένει επίκαιρη. Αναφέροµαι στην υιοθέτηση των προτάσεων της ∆ΑΠ-Ν∆ΦΚ για την Ανώτατη Εκπαίδευση και ειδικά για τα ιδιωτικά πανεπιστήµια.

Ηταν Φεβρουάριος του 1988. Ηµουν τότε γραµµατέας της ∆ΑΠ-Ν∆ΦΚ και µου έχει µείνει «φωτογραφικά» στο µυαλό ότι είχα κλειστεί για µια-δυο µέρες σπίτι, συντάσσοντας το µανιφέστο της οργάνωσης για τα πανεπιστήµια. Τότε ήταν που παρουσιάσαµε συνεκτικά παλιότερες, αλλά και για πρώτη φορά παρουσιαζόµενες θέσεις της Νεολαίας µας: Η ανάγκη κατάργησης του µονοπωλίου του ενός συγγράµµατος. Η προοπτική ενίσχυσης του επιπέδου σπουδών µέσα από τον ανταγωνισµό µεταξύ των ΑΕΙ.

Η δυνατότητα διασύνδεσης της Τριτοβάθµιας Εκπαίδευσης µε την αγορά εργασίας, όπως ήδη τότε συνέβαινε σε αρκετές προηγµένες χώρες. Πάνω απ’ όλα, η ανάγκη
συνύπαρξης δηµόσιων και ιδιωτικών πανεπιστηµίων. Ωστε να δίνονται περισσότερες επιλογές στους φοιτητές και να αναβαθµιστεί τελικά η ίδια η Τριτοβάθµια Εκπαίδευση µέσα από τη διαδικασία. Οι θέσεις αυτές εγκρίθηκαν από την κεντρική Γραµµατεία της ∆ΑΠ και την ΟΝΝΕ∆. Και µαζί στη συνέχεια παλέψαµε ώστε και η ίδια η Νέα ∆ηµοκρατία να υιοθετήσει τις περισσότερες από αυτές.

Τότε όλες οι άλλες φοιτητικές παρατάξεις, µε πρωταγωνιστές την ΠΑΣΠ και την Πανσπουδαστική, αντέδρασαν σφοδρότατα. Μάλιστα, εκείνη τη χρονιά πολλοί εκπρόσωποι της ∆ΑΠ δέχθηκαν προπηλακισµούς σε αµφιθέατρα για το θέµα των ιδιωτικών πανεπιστηµίων. ∆εν υποχωρήσαµε. Αντίθετα, θέσαµε τις προτάσεις µας στο επίκεντρο της ατζέντας των φοιτητικών εκλογών εκείνης της χρονιάς. Και την απάντηση στις δυνάµεις της οπισθοδρόµησης έδωσαν οι ίδιοι οι φοιτητές. Η ∆ΑΠ-Ν∆ΦΚ βγήκε ξανά πρώτη δύναµη. Και την επόµενη χρονιά, το 1989, ξεπέρασε το φράγµα του 40%.



Το µανιφέστο θέσεων «Για τη φιλελεύθερη προοπτική του ελληνικού πανεπιστηµίου» της ∆ΑΠ-Ν∆ΦΚ ήταν µια «φιλελεύθερη επανάσταση» στο πανεπιστήµιο. Και µπορεί κάποιες από τις τότε προτάσεις µας να πήραν δεκαετίες να εφαρµοστούν ή να µην έχουν ακόµη πλήρως εφαρµοστεί. Σήµερα όµως, 36 χρόνια αργότερα, και µετά από µια ιστορική ψηφοφορία στη Βουλή τον περασµένο Μάρτιο, είναι νόµος του κράτους η σηµαντικότερη από όλες: Η δυνατότητα ίδρυσης παραρτηµάτων ξένων πανεπιστηµίων στην Ελλάδα. Μια µεταρρύθµιση µε την οποία κάναµε ως χώρα ένα σηµαντικό βήµα προόδου στην κατεύθυνση των πιο προηγµένων ευρωπαϊκών χωρών. Το οποίο µας θυµίζει ότι, παρά τα όποια λάθη µπορεί να της καταµαρτυρήσει κανείς, η Νέα ∆ηµοκρατία έχει µπροστά σε όλα τα µεγάλα διλήµµατα σταθεί στη σωστή πλευρά της Ιστορίας!

Είναι γι’ αυτό, λοιπόν, που τη µεταρρύθµιση αυτή την έχω µέσα στην καρδιά µου. Και µαζί µου όλοι οι ΟΝΝΕ∆ίτες και οι ∆ΑΠίτες εκείνης της εποχής, που βλέπουν πως, έστω και µετ’ εµποδίων, οι προσπάθειές µας δεν πήγαν χαµένες. Ανοίξαµε τότε καινούργιους δρόµους και η σηµερινή ΟΝΝΕ∆ µπορεί να ανοίξει ακόµα περισσότερους. Η Νεολαία πρέπει να είναι πάντοτε µπροστά από το κόµµα.


* Δημοσιεύθηκε στα Παραπολιτικά στις 5 Οκτωβρίου